Make the bad boy fall in love

Κεφάλαιο 27.

***

Έτρεχα με όση δύναμη είχα χωρίς να με νοιάζει ο πόνος στον αριστερό μου αστράγαλο.

Μάλλον το γύρισα από την πτώση, αλλά αυτή την στιγμή το μόνο που με νοιάζει είναι να φτάσω όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Όταν βλέπω ελάχιστα το φως από το σπίτι του μερικά μέτρα μακρυά μου, βάζω λίγη παραπάνω δύναμη για να τρέξω ακόμα πιο γρήγορα.

Η αυλόπορτα είναι ανοιχτή και η εξώπορτα ανοίγει πριν καν προλάβω να σταματήσω για να χτυπήσω κουδούνι, οπότε κατευθείαν τρέχω και χωνομαι στην αγκαλιά του Αντρέα, ο οποίος φαίνεται να είναι αυτός που άνοιξε την πόρτα μόλις με είδε να πλησιάζω.

Τα χέρια μου τυλίγονται γύρω από τον σβέρκο του και το κεφάλι μου ακουμπάει το στέρνο του όταν αρχίζω πάλι να κλαίω.

Ακούω την πόρτα πίσω μου να κλείνει και τα χέρια του αγκαλιάζουν σφικτά την μέση μου.

-Ησύχασε μωρό μου. Ησύχασε. Όλα είναι καλά, με φίλησε τρυφερά στο κεφάλι όσο χάιδευε απαλά την πλάτη μου με το χέρι του. Έλα πάμε πάνω, έσπασε την αγκαλιά και με πήρε από το χέρι για να με οδηγήσει στο δωμάτιο του.

Αυτή την φορά ο πόνος στον αστράγαλο με έκανε να βγάλω μια κραυγή και να μείνω ακίνητη στηριζόμενη στο δεξί μου πόδι.

-Τι έπαθες; με ρώτησε εκείνος ανήσυχα.

-Δεν ξέρω, πονάει το πόδι μου, κλαψουρισα και εκείνος χωρίς να χάσει χρόνο πέρασε το χέρι του πίσω από τα πόδια μου και την μέση μου και με σήκωσε σε στυλ νύφης.

Ανέβηκε τις σκάλες και αφού μπήκαμε στο δωμάτιο του με άφησε πάνω στο κρεβάτι του.

-Πεινάς; Θες να σου φέρω κάτι να φας; ρώτησε και έγνεψα αρνητικά.

-Μην φύγεις, μείνε εδώ μαζί μου, είπα σιγανά και έκανα χώρο στο κρεβάτι.

Κάθισε δίπλα μου και με πήρε αγκαλιά.

Ακούμπησα το κεφάλι μου στο στέρνο του και έμεινα εκεί παίρνοντας βαθιές ανάσες.

Πονάει το πόδι μου γαμωτο.

-Πόσο συχνά τσακώνονται οι γονείς σου; τον άκουσα να ρωτά διστακτικά και έκλεισα τα μάτια μου.

Μετά από όσα άκουσε και βλέποντας με σε αυτή την κατάσταση ήταν σίγουρο ότι θα με ρωτούσε κάτι τέτοιο.

-Αρκετά. Τον τελευταίο καιρό είχαν ηρεμήσει αλλά σήμερα... Δεν ξέρω, απλά άρχισαν πάλι, προσπάθησα να μην ξανά αφήσω τον εαυτό μου να κλάψει γιατί πρέπει επιτέλους να ηρεμήσω.