Make the bad boy fall in love

Κεφάλαιο 107.

***

Καρφώνω τις πατάτες που έχω στο πιάτο μου αλλά μόνο για να τις αφήσω να πέσουν πάλι από το πιρούνι. Δεν έχω σταματήσει να σκέφτομαι ποιος μπορεί να έδωσε τα λεφτά για το φροντιστήριο.

Η μαμά αποκλείεται, έχει εξαφανιστεί δεν νομίζω να σκέφτεται αυτή την στιγμή να πληρώσει το φροντιστήριο. Εδώ δεν σκέφτεται να πάρει την κόρη της ένα τηλέφωνο, να δει πως είναι...

Ο μπαμπάς είναι η μόνη λογική απάντηση αλλά γιατί; Γιατί να πληρώσει το φροντιστήριο; Ούτε αυτός με έχει ψάξει τόσες μέρες, ούτε εκείνος έχει προσπαθήσει να επικοινωνήσει μαζί μου, οπότε νομίζω ότι το τελευταίο πράγμα που θα φρόντιζε θα ήταν αυτό.

Αλλά δεν μπορεί, ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι πέρα από αυτόν;

-Κατερίνα πάλι δεν τρως, παρατήρησε η κυρία Κωνσταντίνα και κοίταξα το προειδοποιητικό της ύφος.

-Συγγνώμη, αλλά

-Δεν έχει αλλά. Συγγνώμη κιόλας, αλλά μένεις στο σπίτι μας και θα ζεις κάτω από τους δικούς μας κανόνες!

-Ρε μαμά! πετάχτηκε ο Αντρέας σοκαρισμένος από την στάση της.

-Αντρέα εσύ μην μιλάς.

Τι συμβαίνει; Είναι έτοιμη να μου δείξει ένα διαφορετικό χαρακτήρα από αυτόν που παρουσίαζε τόσες μέρες;

-Μα ακούς τι λες;! ρώτησε πάλι εκείνος.

-Κατερίνα. Σου έχουμε ανοίξει το σπίτι μας. Σε φροντίζουμε και το κάνουμε με χαρά, πίστεψε με. Αλλά έχουμε και τους δικούς μας κανόνες. Πρώτος από αυτούς είναι να τρως τουλάχιστον τα τρία γεύματα της ημέρας μην σου πω τα πέντε.

Την κοίταξα παραξενεμενη και έστρεψα το βλέμμα μου στον εξίσου παραξενεμενο Αντρέα.

-Δεν σας καταλαβαίνω, παραδέχτηκα.

-Κατερίνα... Δεν εννοώ ότι έχουμε αυστηρούς κανόνες. Δεν είμαι συντηρητική μητέρα και ελπίζω να το ξέρεις μετά από όσο καιρό με έχεις γνωρίσει. Αυτό που προσπαθώ να τονίσω και για αυτό σου επιβάλλω αυτόν τον "κανόνα" είναι ότι ανησυχώ για σένα. Δεν τρως καλά, μπορεί να πάθεις τίποτα. Δεν ξέρω τι έκαναν οι γονείς σου στο σπίτι σου όταν δεν έτρωγες αλλά όσο βρίσκομαι εγώ στο τραπέζι θα τρως έστω και λίγο. Και αν πρέπει να παίξω τον δικτάτορα για να βεβαιωθώ για αυτό τότε θα το κάνω! Κανόνας, λοιπόν, νούμερο 1, η σίτιση.

Ένιωθα συγκινημένη, ήθελα να βάλω τα κλάματα επιτόπου.

Η γλυκούλα με νοιάζεται. Το βλέπω ότι αγχώνεται που δεν τρώω την εβδομάδα που είμαι εδώ. Χαμογέλασα και σηκώθηκα να την αγκαλιάσω.