Make the bad boy fall in love

Κεφάλαιο 71.

***

-Καλό θα ήταν να έχεις το κινητό σου μαζί. Ανησυχησαμε, είπε η μαμά κοιτώντας τον δρόμο.

-Και να φανταστώ μετά ρίξατε και ένα καυγαδακι για να κατηγορήσετε ο ένας τον άλλο για το ποιος έφταιγε που δεν σήκωνα το τηλέφωνο; ρώτησα ειρωνικά και εκείνη έμεινε σιωπηλή.

Όσο ήμουν στον Αντρέα είχα αφήσει το κινητό μου στο δωμάτιο του και μάλιστα στο αθόρυβο και οι γονείς μου με έψαχναν και δεν με έβρισκαν. Υπέθεσαν ότι είμαι στον Αντρέα μιας και οι γονείς του θα με γυρναγαν σπίτι οπότε ήρθε η μαμά να με πάρει.

Ακούμπησα το κεφάλι μου στο παράθυρο και περίμενα να γυρίσουμε σπίτι αλλά δεν μπορούσα να ησυχάσω.

-Θα χωρίσετε; ρώτησα χαμηλόφωνα έπειτα από λίγα λεπτά.

-Τι; Φυσικά και όχι Κατερίνα! απάντησε αμέσως εκείνη, έκπληκτη με την ερώτηση μου. Ήταν απλά ένας καυγάς.

-Ένας από τους αμέτρητους καυγάδες, πρόσθεσα εγώ κοιτώντας την και εκείνη ξεφυσιξε.

-Όταν αποφασίζεις να παντρευτείς κάποιον πρέπει να είσαι σε θέση να ανέχεσαι και τα ελαττώματα του. Ένα από τα ελαττώματα του πατέρα σου είναι ότι δεν καταλαβαίνει πως όσο σημαντική είναι για μένα η δουλειά μου, άλλο τόσο είναι και η οικογένειά μου. Εκείνος πιστεύει ότι παραμελω τους ρόλους μου ως μητέρα και σύζυγος για αυτόν της γιατρού. Αλλά δεν είναι έτσι.

-Το ξέρω μαμά. Αλλά σας ακούω τόσα χρόνια να τσακωνεστε για αυτό το θέμα. Δεν μπορεί να μην έχεις κουραστεί ακόμα...

-Δεν έχω κουραστεί. Τον αγαπάω. Όσο περίεργο και αν σου ακούγεται ενώ θυμάσαι όλους τους καυγάδες μας, αυτό ισχύει. Ο Σταμάτης άλλαξε όλη μου την ζωή την στιγμή που μπήκε σε αυτήν, πως θα μπορούσα να μην τον αγαπάω;

Καλά, ας ήξερες τι με βάζει να κάνω πίσω από την πλάτη σου και θα σου έλεγα εγώ.

Το αυτοκίνητο σταμάτησε έξω από το σπίτι και πήρα μια βαθιά ανάσα πριν γυρίσω να την κοιτάξω.

-Έχουν περάσει είκοσι χρόνια από τότε. Δεν θα το θεωρούσα αφύσικο αν δεν τον αγαπούσες πλέον, είπα και άνοιξα την πόρτα για να βγω από το αμάξι.

Προχώρησα και άνοιξα την πόρτα του σπιτιού για να αντικρύσω το εκνευρισμένο πρόσωπο του πατέρα μου να με κοιτάζει με σταυρωμένα τα χέρια μπροστά στο στέρνο.

-Τι στο έχουμε πάρει το καταραμένο το κινητό αν δεν το σηκώνεις μου λες; Τόσο δύσκολο ήταν να στείλεις μήνυμα να πεις ότι είσαι στον Αντρέα;! ρώτησε με υψωμένη φωνή και ξεφυσιξα.