Taming The Irascible Damsel(Completed)

Forty Two

Isang linggo na ang lumipas simula nang makalabas si Mama sa hospital at sa isang linggong iyon ay nagkausap kami ni Papa. That was Wednesday when he decided to visit my mom. Luckliy, he didn't brought that woman. Hindi ko kasi alam ang gagawin ko kapag makikita ko na naman siya.

"How is she?" he's pertaining to my mother. Mahimbing na nagpapahinga si Mama that time. Mas mabuti naring tulog siya dahil ayoko munang makita niya si Papa. Knowing that I'm already completely aware of the past situation behind this occurrence.

"She's getting fine. Bumabalik na ang lakas niya,"maikli kong sagot sa aking ama. Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin kayang tumingin sa kanyang mga mata. Kahit na may nangyari nang pag uusap nuong isang araw. Akala ko nga magiging maayos na that time, pero akala ko lang pala. Dahil nuong oras na iyon, may panibagong problema na naman akong kakaharapin.

Nasa labas kami ngayon ng room ni Mama. Pagkatapos niyang silipin kanina si Mama, nagpasiya na ako na sa labas nalang kami mag usap. Ayoko kasi at baka magising si Mama.

Katahimikan ang namayani pagkatapos ng ilang segundo. I don't know what to say. I want to ask something but it feels like I got tongue tied. Anak pa rin niya ako at alam kong may karapatan pa rin akong tanungin kung ano nga ba ang nangyayari. Dahil hindi pa rin sapat ang nalalaman ko.

"How are you?"

I bit my lower lip because of his question. Kailan ba ako huling tinanong ni Papa kung maayos ba ako? Hindi ko na alam, sa tagal ba naman kasi malamang hindi ko na maaalala. Nilaro ko ang aking mga daliri bago ako bumaling sa kanya. I looked intently into his eyes. He's still my dad.

"Hindi ko alam," seryoso kong sagot dahilan kung bakit siya mapalunok. "Hindi ko alam Pa kung magiging okay pa ako." Hindi ko napigilan ang aking mga luhang basta nalang tumulo galing sa aking mga mata.

He held my hand and patted my shoulder. In just a second I felt his warm arms in my body. His hug brought warmth to my body, I felt comfort.

"You're going to be okay." Nanatili siyang nakayakap sa akin habang nakasandal ang aking mukha sa kanyang dibdib. I missed my dad. I missed him so much. 

Pero ilang saglit pa ay pinunasan ko na ang aking luha. Napabitaw na siya mula sa pagkakayakap sa akin.

Ilang minuto muli ang lumipas na katahimikan lang ang namayani sa amin. Pinapakiramdaman ang isa't isa. Nakailang lunok pa ang aking nagawa bago ko binasag ang katahimikan.

"What is his name?" Napahawak si Papa sa kanyang baba bago niya sinagot ang aking tanong.

"Lazaro. His name is Lazaro." Napatango ako sa sinabi ni Papa.

"Lazaro, nice name." Ngumiti siya sa akin kaya ngumiti rin ako sa kanya. Pero hindi katulad ng sa kanya, may kasamang sakit ang ngiting aking binigay.

"He's turning Ten next month." 

Wala na akong magagawa andito na yun eh.