Taming The Irascible Damsel(Completed)

Forty Three

I shook my head because of what he said.  Hindi kasi yun ganuon. Hindi ganuon kadaling bitawan ang nakaraan. 

"I don't know. I c-can't," My voice cracked. Napahawak ako sa aking noo saka ako lumayo sa kanya. I sat on the edge of his bed. 

"Ardi, anong hindi mo kaya?" Ramdam ko na pinapalakas niya lang ang kanyang sarili. Rinig na rinig ko ang panginginig ng kanyang boses at hindi ko alam kung kakayanin ko ba ito.

"I can't let go of the past." I said without looking at him. I can feel the tension inside the room. And it felt like I'm now used to this scenario. Sanay na sanay na akong saktan ang sarili ko. I'm used of getting hurt.

Silence prevailed in the room. Hindi man ako nakatingin sa kanya, ramdam na ramdam ko naman ang kanyang mga titig.

"I can't let go of the past because it still hunting us. These are all the consequences of what happened in the past."

"What about me?" he asked in a low tone. I bit the side of my cheek and breathed heavily. 

"It's hard to let go of the past but it's harder to lose you." I can't look at him. I can't. 

Katahimikan muli ang namayani sa loob ng apat na silid. Natatakot ako sa ano mang desisyong aming gagawin. Natatakot ako...

"I'm willing to take a risk. Huwag lang ganito." Lumapit siya sa akin at naramdaman ko ang kanyang mga bisig na yumakap sa akin. Pero napailing ako sa kanyang sinabi.

"Hindi nalang kasi  tayo ang pinag-uusapan dito. Kasama na sila,eh. Paano ko yun matatanggap? Ang hirap,eh. It's really hard. Damn it! It sucks!" dire-diretso kong saad.

"Kung tungkol lang ito sa parents natin, Huwag na natin iyong pakealaman. Kung anong meron sa kanila, sa kanila na lang. Huwag na tayong sumali!" Pinigilan ko ang aking sarili na masampal siya. Ayoko siyang saktan. Umiling nalang ako sa kanya saka ako nagsimulang maglakad papunta sa pintuan ngunit natigil ako dahil sa kanyang sinabi.

"Aalis ka? Iiwan mo ako?" tumulo ang mga luha ko nang marinig ko ang kanyang mahinang paghikbi.  Nanatili akong nakatayo habang hawak ang doorknob. 

Bumaling ako sa kanya pero nakatalikod na siya sa akin.

"I'm sorry!" mahina kong bulong.

"Huwag namang ganito." My heart broke into pieces because of his words. "Don't be like this, baby, please. Huwag ganito."

Pinunasan ko ang tumakas na luha galing sa aking mata.

"I'm sorry!  Mag usap nalang tayo kapag handa na ako." I stared at his back before I decided to leave his unit. My tears kept on falling until I reached my car. I immediately entered on my car and there... I burst out in tears. Kailan ba mauubos ang mga luha ko? Ubos na ubos na ako pero itong mga luha ko, wala atang balak tumigil.