ICE GUILLERMO [Completed]

Kabanata 17

Kung hindi lang sila pareho na nakasuot ng damit pang pasyente aakalain mo talagang wala silang dinaramdam na sakit ngayung makikita mo silang masayang nagtatawanan.

Siguro ay matagal na din dito sa hospital ang katabing babae ni Ice sa isang bench sa garden ng hospital kung saan ko siya unang nakita.

Ilang minuto na akong nakatayo dito sa bandang likuran nila kaya hindi nila ako makikita agad. Hindi ko muna tinawag ang pansin ni Ice dahil namangha ako sa nakikita ko sakanya sa mga oras na ito.

Ilang taon din akong lihim na tumitingin sakanya sa malayo, pero ni minsan, hindi ko siya nakitang maging masaya ng lubusan na mahahalata sa paraan ng kanyang pagtawa at pag singkit lalo ng mga mata.

Marahan pang hinampas ng babae ang kamay nito sa dibdib ni Ice habang namumula ang pisngi nito.

Nahinto ako sa pag mamasid sa dalawa ng sumigaw ang kadarating na nurse mula sa likuran ko na siyang dahilan ng pagtingin nang dalawa sa aming banda.

"Snow! Halika na rito. Kailangan mo nang uminom ng gamot at meron ka ring bisita sa iyong kwarto."

"Okay, Im coming!"

Snow, the one who is beside Ice a while ago is smiling widely to the nurse behind me.

Nang makalayo ang dalawa ay siyang pagbalik ko ng tingin kay Ice na ngayon ay nakatingin na din pala saakin.

"Hi!"

"Hi! Kamusta ka dito?"

Hindi niya agad sinagot ang tanong ko sa halip ay tumitig siya ng ilang sugundo muna saaking mukha. Medyo nahiya ako kaya inulit ko nalang ang tanong.

"Im fine."

"Ahm. Okay." Awkward.

"By the way, why are you here at this hospital yesterday? What happened?"

"Me and Cleya got into an accident. But we're both okay now. Do you remember her?"

"Ofcourse, your talkactive cousin."

Finally, the atmosphere lightened a bit.

"Yeah. Naalala ko nga noon, whenever she's with us. You really cant focus on your studies kaya umaalis tayo sa kung nasaan siya."

"Then she'll get mad at you. Gaganti siya the next day."

"She's evil, but I love her."

"I know, you two are inseperable."

Naaalala niya pa pala ang mga iyon. Nakakagaan ng loob.

Hinatid ko siya sa kwarto niya dahil may nurse na na pumunta doon. Oras na para sa mga gamot niya at para sa pahinga.

I have waited hanggang sa matapos siya sa pag take ng gamot. The nurse is shyly helping him to all his needs.

Kahit na mukhang nabawasan ang timbang niya at medyo namayat, hindi pa rin nabawasan ang kakisigan na taglay niya.

"Can you come near me, please."

Dahil siguro sa gamot ay nakaramdam siya ng panghihina. Bakas iyon sa boses niya.

"May masakit ba sayo?"

"Yeah. But Im used to it."

"Ah, can I do something about it?"

He smiled. That one is genuine.

"Just stay by my side. Thats enough."

"Hindi ako aalis hanggang sa hindi ka pa nakakatulog."

Dahil sa sinabi kong iyon ay ipinikit niya na ang mata niya. Ilang minuto na ang lumipas ay hindi na siya umimik. Ang akala ko ay tulog na siya pero muli siyang nagsalita.

"Xierra Eleonor."

"Hmm?"

"Im sorry for everything. For leaving you hanging. Im sorry for selfishly keeping you here again with me. Im sorry I am not strong enough to face you in this state back then."

"Dont be sorry. I understand everything youve done for the past months. Kahit hindi mo hingin, nung oras na nakita kita dito, lalapit at lalapit ako sayo."

"Thank you." He hugged me. "Thank you so much."

"You're welcome, Babe."

Upon hearing my endearment to him, he hugged me tighter.

"This is not really nice to come from me but can we make a promise this time?"

"Dont be hard to yourself. Ofcourse, we can make a promise together and fulfill it together, in the future."

Matagal kaming nasa ganoong posisyon. Ng parehas kaming nakontento na ay saka ko ulit siya inalalayan muli sa paghiga.

Pinagmasdan ko siya doon. Kahit sobrang tagal pala ang lumipas, kung mahal mo talaga. Hindi yun agad agad na mawawala.

Akala ko yung nararamdaman ko sakanya, wala na. Pero nung nakita ko ulit siya bigla nalang bumalik lahat.

Kailangan ko ng umuwi kaya nag iwan nalang ako ng note sa bedside table niya para ipaalam na uuwi na ako at babalik din kinaumagahan.

Marami akong gustong itanong sakanya. Ngunit isinangtabi ko muna lahat. Ayaw kong masira kung ano mang magandang nangyari sa pagitan naming dalawa sa mga oras na ito.

I kissed his forehead before going home.

Please recover faster, Babe. Kailangan nating bawiin ang mahigit isang taon na nasayang para saating dalawa.

Paglabas ko sa hospital, tumingin ako sa kalawakan.

Punong puno iyon ng mga bituin. Napakapayapa ng kalangitan.

I closed my eyes and feel the silence of the night.

'Thank you for giving back my happiness."

____________________
Happy reading!