ICE GUILLERMO [Completed]

Kabanata 18

Sa halos dalawang linggo bago mag simula ang klase ay pabalik balik lang sa hospital ang ginawa ko para bumisita. Walang anumang mga katanungan ang namutawi sa labi ko sa mga oras na iyon.

"Hey! Congratulations." I smiled at him.

"Thank you. Finally, Im out of here tomorrow. Sawang sawa na ang mga Nurse, Doctor at Pasyente sa mukha ko dito."

He will be discharge tomorrow morning. Kakalabas lang kasi ng resulta ng mga test niya at ang sabi nila'y wala nang ano mang problema sa katawan niya.

Ang pinaka magandang balita pa ay maari ding makapag lakad din siya ng maayos kapag nag pursigi lang siyangng sundin ang mga prescription ng Doctor. Sabi nila'y bukod sa gamot ay sarili niya lang din ang makakatulong sakanya.

"Here. I brought some fruits. Gusto mo bang ipagbalat kita?"

"Yes, please Babe. Apple"

Ofcourse, that his favorite.

There's no words from both of us but we just know that after everything happened between us, were still on. Im sure of that.

After he ate, he asked me to go with him in the hospital's garden.

"I was just wondering, babe. Why aren't you asking me?"

Finally.

"I never asked because I dont want to hurry you. I just know that when you're ready, you'll tell me everything that I needed to know."

Hinawakan niya ang kaliwang kamay ko habang nakaupo dito sa pinakapaburito niyang pwesto.

"Do you really think I was the one you met at school the day before our graduation?"

Yung pilat sa mukha niya. Tumingin ako sa mukha niya at hinawakan iyon gamit ang kanang kamay ko.

"Yung mga araw bago kita makita dito sa hospital, iniisip kong hindi siguro ako worth it para sa pag mamahal mo. Iniwan mo ko ng walang pasabi, nag hintay pa rin ako. Tapos nag kita tayo, pero pinakita at pinaramdam mo naman saakin na wala lang ako. Na hindi mo ako kilala." He held my hand tighter. "Pero alam mo, inisip kong may rason ka naman siguro kung bakit kailangan mo yung gawin. Kasi ramdam ko naman talaga noon, nung magkasama pa tayo, na mahal mo naman ako."

"That was my brother, my twin brother, the one you met at school."

Isa din yan sa mga iniisip ko nuon. Dahil bukod sa pagkakapareha nila ng mukha, wala na silang ibang pagkakatulad.

"Just what I have thought."

"Im sorry for what he had done to you. He told me everything and gave me the gift."

"Nagustuhan mo ba?"

"Ofcourse. By the way, thank you."

"Basta ikaw!" He smirked at me. "Bakit nga pala puro Yaya mo lang ang bumibisita dito sayo? Nasaan ang mommy at kambal mo?"

Hesitant siyang sumagot, halata iyon sa mata niya. Pero sa huli ay sumagot pa rin.

"Nasa states sila. Nandoon ang business namin.My mom's name is Stella. My twin's is Snow, he hates his name."

"Para kasing pambabae e."

"Thats what he was saying."

"Akala ko ba noon mag isang anak ka lang?"

"I never told you that. I just told you Im living alone, in my house."

That realization hit me. I just assumed then. Hindi pa nga talaga namin kilala ang isat isa.