ICE GUILLERMO [Completed]

Kabanata 20

"Tita! Gising na po si Xie."

Nandito ako sa kama sa kwarto ko nakahiga. Nang tawagin sila ni Cleya ay agad ang paglapit nila saakin. Si Mama, Ice at Snow.

"Ano pong nangyari, Ma?"

"Bigla ka nalang nahimatay kanina anak. Kanina habang nagliligpit ng mga kinainan."

Halata ang pag aalala sakanila.

"Okay na ba ang nararamdaman mo?" Si Ice na nasa kabilang gilid ng kama, kaharap ng pwesto ni Mama.

"Oo, maayos naman. Nahilo ako kanina, baka dahil sa kakulangan lang ng tulog nitong mga nakaraang araw."

"Itatakbo ka na sana namin kanina e, kaso ang sabi nitong pinsan mo ilang beses itong nangyari saiyo nuong first year kayo."

"Opo Ma. Pero hindi naman na ulit nangyari kaya hindi ko na sinabi sainyo."

"Ano ka bang bata ka! Sinabi ko namang magsabi saakin palagi e. Paano kung ano na yan?!"

Galit nanaman. Kaya di ako nag sasabi hanggang kaya ko pa e. Kasi alam kong bubungangaan lang ako ni Mama.

"Dont worry Tita. Babantayan ko po ito once na bumalik na sa school. Madalas ko siyang bibisitahin. I'll update you po, always."

"Mabuti naman kung ganoon, Hijo. At wala akong aasahan dito sa batang ito."

Si Mama talaga.

"Tita, wag mo na pong pagalitan si Xie. Nakakahiya naman kay Ice at kay Snow."

"Oh siya, sige. Mukhang maayos naman na ang pakiramdam ni Xierra ay aayusin ko na ang mga gamit na dadalhin sa apartment niya ng makaalis na kayo at makarating pa sa apartment ng maaga."

"Sige Tita. Sasama ako sa paghahatid sakanya."

"Mabuti pa nga Cleya. Ice, Snow, bababa na muna ako ha. Kayo na muna bahala dyan sa mag pinsan na pasaway."

Hindi talaga pala imik tong kambal ni Ice. Nakatutok lang paningin niya sa phone habang nag hihintay na umalis kami dito sa bahay. Hindi niya manlang mapansin na takam na takam itong pinsan ko sakanya.

Nag aagaw na and dilim at liwanag ng makarating kami sa apartment ko. Nakakahiya dahil pinag drive pa talaga kami ni Snow. Nag alok si Cleya na palitan din siya, pero tinaggihan niya iyon sa maayos na paraan.

Dalawa kami ni Ice sa backseat at sa shotgun seat si Cleya. Tuwang tuwa ang gaga. Hindi naman dapat sasama e, kung hindi niya lang nalaman na kila Ice ako sasabay.

Nag drive thru nalang kami for dinner. Hassle na din kasi kung dadaan pa kami ng grocey store para makapag luto sa apartment ko.

Tingulungan kami ni Snow sa pag bububat ng gamit ko. Nahiya na nga ako kasi baka pagod na siya.

Si Chinitong lamig naman kanina pa balisa, tuwing magagawi tingin ko sakanya ay natatawa ako. Frustrated siya kasi instead na siya daw nagbubuhat dito ay ako pa at si Cleya na babae.

'Its okay' I mouthed to him.

"Xierra, Can I leave my twin here for an hour? I just need to buy something."

"Oo naman. Cleya, may bibilhin ka din diba?"

Ngising aso nanaman ang pinsan ko. Pasalamat ka, ikaw ag paborito kong pinsan kahit na hindi naman dapat.

"Ah, oo. Ang dami nga e. Pu-pwede sumabay?"

Napakamot sa batok si Snow. Tinamaan din ba?

"Sure, lets go."

Binalikan ko si Ice sa mini living room ko pagkatapos ko i lock ang gate nung makaalis na sila.

"Ano palang sabi ng doctor about dyan sa condition ng paa mo, babe?"

"Its fine now. Actually I can now walk, but just a little. Im still recovering. Wanna see?"

Mula sa pagkakaupo niya sa single sofa ay dahan dahan siyang pumunta sa hamba ng pinto kung  nasaan ako.

"Maybe in a month or two, makakapag lakad ka na ng maayos. Im so happy for your fast recovery."

"Im happy too, because you're happy."

Habang nasa pinto pa rin ay niyakap niya ako. Saakin siya naka depende kaya ramdam ko ang bigat niya. Siniksik niya sa balikat ko ang mukha at mahigpit na nakayakap ang braso sa matawan ko.

"I love you, Chinitong lamig."

"I miss that endearment of yours. I love you, always, my Xierra Eleonor."

We stood still while feeling each others heartbeat.

We kinda want to stay like that longer, but I know his legs are still not fully recovered. Inalalayan ko siyang umupo, I turned on the television and sat next to him, in the sofa.

Im so happy, his back in my arms. Yung lungkot at poot na naramdaman ko noon parang bigla kong nakalimutan dahil sa sayang nararamdaman ko ngayon.

Nakuha ng show sa tv ang atensyon niya ngayon kaya malayang malaya akong titigan ang mukha niya. Mahigit isang taon kaming nagkita ngunit walang  ag bago sakanya bukod sa pamumutla ng balat niya. Gawa siguro yon ng matagal niyang pamamalagi sa hospital.

Hindi ako nakontento sa pagtabi lang sakankya kaya isinandal ko ang ulo ko sa balikat niya kaya napalingon siya saakin.

"My babe is on her clingy mode, my favorite." He smiles sweetly at me.

"Nagpapapansin lang ako. Busy ka e."

"Im just distracting myself, babe. We're alone, you know and I miss you so bad. I might do something unnecessary to you."

Kahit mahal niyo talaga yung isa't isa, kung gusto maglaro ng tadhana, wala kayong magagawa. Walang naging problema saamin. Parehas naming naiintindihan ang isat isa. Pero dahil sa nangyari, hindi namin ginusto, pero pinaglayo kami. Sayang yung mga panahon na hindi kami nagkasama.

"Whats bothering my babe? And what unnecessary things are you talking about, hmm?"

"Stop it. Stop teasing me."

"Im not teasing you! Im innocent babe." Pangaasar ko sakanya. "Stop tickling me Chinitong lamig baka masaktan ko yang paa mo! Hey! Hahaha."

I kept laughing because he just cant stop what hes doing to me.

"I miss your laughs, too. I missed all of you, so bad." He hugged too tight, halos di pa ako makahinga. "Im sorry for what I've been done babe. I promise I wont ever leave again. Aalis man ako, iisasama kita. Kahit saan pa yan."

"Promise?"

"I promise, all for you. All for my babe."

"Kahit sa cr?"

"Silly girl. My silly girl."

_____
10/01/2020