İsimsizler

Dayı

"Nasıl olur da yakalanırsın!" diye bağıran babam ile "Deponun çevresine tedbir amaçlı adam koymamışız." dedim.

"Peki bu kimin sorumluluğundaydı!" diye bağıran babam ile "Benim." dedim.

"Duyamadım. Tekrar söyle!" diyen babam ile daha sesli bir biçimde "Benim." dedim.

"Bu neye mal oldu?" diye soran babam ile "En güvendiğin adamına ve birkaç adamına daha." dedim.

"Peki ben başarısız insanlara ne yaparım!" diye bağıran babam ile "En ağır şekilde cezalandırırsın." dedim.

"Yere çök." diyen babam ile çömeldim. Silahını kafama dayayınca derin bir nefes aldım.

Bu hayatta zaten sevdiğim hiçbir şey yok. Ölmüşüm, yaşamışım, fark etmez.

"Bey! Yapma." diyen annem ile babam silahını birkaç saniye sonra kafamdan çekti.

"Evimden defol git. Başarısız birisi benim kızım olamaz!" diyen babam ile sinirle ayağa kalktım.

Kapıyı çarpıp çıkarken küfür savurdum.
"Sanki sensiz yaşayamayacağım!"

"Sonunda evden kovuldun mu?" diye sorarak yanıma gelen dayım ile "Annem mi haber verdi?" diye sordum.

"Ablam seni korumamı istedi." diyen dayımla "Benim korunmama ihtiyacım yok!" dedim.

Dayım bir anda boynuma bıçak dayadı ve "İsteseydim şuan ölüydün. O yüzden naz etme yürü." demesi ile ofladım.

"Eniştem niye seni evden kovdu?" diye soran dayım ile "Depoya baskın yedim ve yakalandım. Deponun korunmasından sorumlu olan kişi de bendim." dedim.

"Babanı bilmiyor musun? Sinir bozucu adamın tekidir. Ablam sevmiyor olsa çoktan kafasına sıkardım." dedi dayım.

Bu dediği beni güldürürken "Seninde evlenme yaşın geldi." dedim.

"Konu ne ara bana geldi? Hem ben daha yirmi altı yaşındayım." diyen dayım ile "Evde kalacaksın." dedim.

"Dayıya öyle denmez!" diyen dayım ile güldüm.

"Dayı sen onu bunu boşver de seninle mi kalacağım ben?" diye sordum.

"Evet. Senin için bazı planlarım var."