İsimsizler

Hamileyim

Annem herkes ile tanışmıştı. Sonra bize akşam yemeği hazırlamıştı.

Şimdi ise o akşam yemeğini yiyorduk. Ve mutluluğumun tarifi yok.

"Annen artık burada yaşasa olmaz mı?" diye soran Mertcan ile güldüm.

"Eylül aslında sana bir haberim var." diyen annem ile "Kötü bir şey yok değil mi?" diye sordum.

"Aslında çok iyi bir haber." dedi annem ve derin bir nefes aldı.
"Kardeşin olacak!"

Kardeşim olacak. Kardeşim olacak. Kardeşim olacak.

Babamı öldürmeyi planlıyoruz ve kardeşim olacak.

Bütün masadakiler bana bakarken "Ne kadarlık?" diye sordum.

"Üç haftalık." diyen annem ile kafamı başka bir yöne çevirdim.

Şimdi ben babamı öldürüp annemi üzüp doğacak kardeşimi babasız bırakacağım?

Nisa konuyu değiştirmek için "Hayırlı olsun." dedi.

"Babamı gerçekten bu kadar seviyor musun?" diye sordum anneme.

"Sevmesem niye evleneyim veya evli kalayım?" diye soran annem ile "İyi." dedim.

"Sevinmedin mi yoksa?" diye soran annem ile "Sadece biraz şok oldum. Yoksa çok sevindim." dedim.

Annem bana gülümserken "İştahım kaçtı." dedim ve masadan kalktım.

Odama hızla giderken Bartu'nun arkamdan kalktığını duyabiliyordum.

Duvara yaşlandığım sıra Bartu içeri girdi.

"Bartu ben şimdi ne yapacağım?" diye sordum.

"Bilmiyorum güzelim. Bunu grupça konuşup kararlaştırmamız lazım. Ama babanın bunu bilerek yaptığına eminim." dedi Bartu.

"Benim onu öldürmek için her şeyimi ortaya koyacağımı biliyor. Ve bunun için kendine alçakça bir önlem aldı." dedim.

"Eylül babanı öldürmeyelim. Yetim olmanın nasıl bir his olduğunu en iyi ben biliyorum. Bunu o küçük bebek için yapmayalım." diyen Bartu ile elimi yanağına götürüp okşadım.

Gözünden bir yaş süzülmesi ile kalbimin acıdığını hissettim.

"Sana söz veriyorum. O çocuğu yetim bırakmayacağız. Hatta istersen babamın korumalığını bile yapabilirim." dedim.

Bartu beni kollarının arasına sıkıca alırken gülümsedim. Ama kalbim. Kalbim ağlıyordu.