İsimsizler

Uyandırma

Başımdan aşağı su dökülmesi ile sıçrayarak uyandım.

Elinde sürahi ile duran dayımı görmem ile küfrettim.

"Dayıya küfür edilmez. Şimdi hazırlan. Kahvaltı hazır." diyerek odamdan çıkan dayım ile saate baktım.

Ne! Sabahın yedisiydi! Ve dayım beni bu saatte uyandırmıştı!

"Dayı ben senin ebeni sikeyim!" diye bağırdım.

"Ebemi tanımıyorum. İstediğini yapabilirsin." diyen dayım ile sinirlerim bozuldu.

Daha önce sık sık evden kovulduğumdan ya da kaçtığımdan dayımın evinde de bir odam ve eşyalarım vardı.

Dolabımdan siyah kot pantolonumu ve siyah tişörtümü giydikten sonra saçımı sıkı bir at kuyruğu yaptım.

Mutfağa gittiğimde dayım sofraya oturmuş kahvaltı yapıyordu.

"İnsan bekler be." dedim ve somurtarak sandalyeye oturdum.

"Şirkete gitmem gerek. Seni bekleyemezdim." diyen dayım ile "Ben evde tek başıma ne yapacağım?" diye sordum.

"Sahile falan inip yürüyüş yapabilirsin." diyen dayım ile "Öyle yaparım artık." dedim.

Dayım masadan kalkıp yanağımdan öptü ve "Dışarı çıkacak olursan tedbirini al." dedi.

"Tamam dayı. Sen merak etme." dedim ve kahvaltıma gömüldüm.

Yani o kadar adam öldürüyoruz. İnsanın bünyesi yakıyor. Yemek yetmiyor.

Doyduktan sonra masadan kalktım ve aşçımıza "Ellerine sağlık Meryem Sultan." dedim.

"Afiyet olsun." diyen Meryem Abla ile hızlıca odama çıkıp siyah taytımı giydim.

Silahımı da yanıma alınca evden çıktım. Evin önündeki korumanın "Nereye?" diye sorması ile "Hesap vermek zorunda mıyım?" diye sordum.

"Ahmet Bey bir yere giderseniz kendisine bildirmemizi istedi." diyen koruma ile "Sahile gidiyorum." dedim. Ahmet dayımın ismiydi.

"Sizinle gelmemizi ister misiniz Eylül Hanım?" diye soran koruma ile "Gerek yok." dedim ve bahçe kapısından çıktım.