İsimsizler

İyi Olacaksın

Berke'den

Ağaç evinin yanına adamlarım ile birlikte geldiğimde altının üstüne getirildiğini gördüm.

Umarım yaralanmadan kaçmayı başarmışlardır.

"Eylül! Burada mısınız!" diye bağırdım. Hiçbir yerden ses gelmiyorken ağaç eve girdim.

Ağaç evin içi birbirine girmişti ama burada kimse yoktu.

Terasa çıktığımda etrafa bakınmaya başladım.

Çalıların üstünde kanlar içinde yatan Eylül'ü görmem ile koşarak aşağı indim.

"Eylül!" diye bağırdım korkuyla. Yoksa ölmüş müydü?

Yanına eğildiğim esnada adamlarıma etrafa bakınmaları için işaret verdim.

Eylül'ün boynundan nabzını kontrol ettiğimde neredeyse yok denilecek kadar az olduğunu hissettim.

Eylül'ü dikkatlice kucağıma alırken adamlarımdan birine "Şoför koltuğana geç! En yakın hastaneye gidiyoruz." dedim.

Arabanın arka koltuğuna binince üstümdeki ceketi çıkartıp şerit halinde parçaladım.

Eylül'ün kolundaki ve bacağındaki yaraları sardıktan sonra karnındaki yaraya baskı yapmaya başladım.

"Bu araç daha hızlı gidemiyor mu!" diye bağırdım sinirle.

"Patron önde araçlar var." diyen adamım ile kesin bir ses tonuyla "Daha hızlı gidemezsen ölürsün." dedim.

Adamım bir anda araçları sollamaya başlayınca Eylül ile ilgilenmeye devam ettim.

Eylül'e doğru eğildim ve "İyi olacaksın. Sana bunları yapanlardan intikam alacaksın." diye mırıldandım ve alnından öptüm.

Teni buz gibiydi. Bu soğuklukta hastaneye varmadan ölürdü.

"Pencereleri kapat ve arabanın klimalarını aç. Burasının sıcak olması lazım." dedim.

Adamım dediğimi yaptığında Eylül'ü tekrar kontrol ettim.
Dudakları bembeyaz olmuş ve çatlamıştı.

Cebimden çakımı çıkardım ve avucumu kestim.

Avucumdan akan kanları Eylül'ün dudağına damlattım. Kanımın sıcaklığı ona az da olsa yardım edecekti.

Hastaneye varmamız ile Eylül'ü tekrar kucağıma aldım ve içeri girdim.

Eylül'ü anında sedyeye alıp ameliyathaneye götüren doktorlar ile sadece onun yaşamasını istedim.