İsimsizler

Anne

"Yeni evimiz vatana millete hayırlı olsun!" diye bağırdım gülerek.

"Büyük oda benim olur." diyen Bora'ya gülerek "Biz Bartu ile aynı odada kalacağımız için büyük oda bizim." dedim.

"O zaman en küçük oda Mertcan'ın olur." diyen Bora ile Mertcan "Hangi oda mutfağa daha yakın?" diye sordu.

"En küçük oda." diyen Bora ile Mertcan "En küçük oda benimdir. Alanın üstüne hardal sıkarım!" diye bağırdı.

"Herkes odasını seçtiğine göre Eylül benimle biraz bahçeye gelir misin?" diye sordu Bartu.

"Olur, gelirim de bir şey yok değil mi?" diye sordum.

"Yok, merak etme." diyen Bartu ile bahçeye çıktık.

"Eylül anneni özledin mi?" diye sordu Bartu. Bana doğrultulan bu ani soru duraksamama neden olmuştu.

"Evet. Çok özledim." dedim sessizce. Annem hayatım boyunca babamın bana verdiği görevlerden zaman bulursa mutlu edecek aktiviteler yaptırırdı.

"Arkana bakar mısın?" diye soran Bartu ile arkamı döndüm.

Annemi görmem ile şaşkınlıkla ağzımı kapadım.

"Kızım." diyen annem ile hızla ona sarıldım.

"Seni çok özledim." dedim titreyen sesimle.

"Bende kızım. Seni merak etmediğim bir gün olmadı." dedi annem.

Annemden ayrıldıktan sonra Bartu'ya döndüm.

"Bu nasıl oldu Bartu? Annem şuan nasıl burada?" diye sordum.

"Sen uyurken sabah erkenden gittim." diyen Bartu ile endişeyle "Ya babam görseydi seni? Orada alırdı canını. Neden kendini riske attın?" diye sordum.

"Senden önemli değil." diyen Bartu ile ona sarıldım.

"Çok teşekkür ederim. Seni çok seviyorum." dedim.

"Bende seni çok seviyorum." diyen Bartu ile göz yaşlarımı sildim.

"O zaman ikiniz tanıştınız?" dedim sorarcasına.

"Evet, bu delikanlı ile tanıştık." diyen annem ile masumca sırıttım.

"Bu konuyu sonra konuşuruz. Hadi beni diğer arkadaşların ile de tanıştır." diyen annem ile "Hadi içeri geçelim." dedim.