Zwierzogród I - W Obliczu Narastającego Konfliktu

Cz. 27 - Epilog?

JUDY

- Jesteś pewna, że to nie jego sprawka?

Następnego ranka znowu odwiedzili mnie rodzice. Zatrzymali się w hotelu naprzeciwko szpitala i upierali się, że dopóki całkiem nie wydobrzeję, będą mi pomagać. Oczywiście w końcu opowiedziałam im całą historię. Mama nie potrafiła uwierzyć w to, że Jack i Felix wszystkich oszukali. Tata natomiast... wiadomo...
- Ale skąd masz pewność? - spytał po raz kolejny - przecież był poszukiwany!
- Wrobili go, tato... - tłumaczyłam - naprawdę! Sama się na to nabrałam.
- Uratował ją! - dodała mama - doceń go w końcu!

Stu opuścił głowę i mruczał coś pod nosem.
- Ale jakim cudem? - spytała znowu Bonnie, wciąż niedowierzając - to wszystko brzmi tak absurdalnie! A ja podawałam łapę Jackowi, gdy wróciliście wtedy z Penny...
- Karota! Doktor mówił, że...

Spojrzeliśmy w trójkę w kierunku drzwi. Stał w nich Nick, który gdy się zorientował że mam gości, lekko się zmieszał i powoli wycofał.
- Przepraszam...
- Zostań - powiedział Stu, bardzo dziwnym tonem - i tak już wychodziliśmy... ale skoro już jesteś...

Ojciec podszedł do speszonego lisa i zmierzył go spojrzeniem. Nick przełknął głośno ślinę i czekał na ripostę...
- Podobno jesteś niewinny... - zaczął Stu - ale ja tam wiem swoje. I cisną mi się na usta bardzo niemiłe słówka...

Złapałam się za głowę. Nie zrobiłabym tego, gdybym spodziewała się tego, co powie dalej:
- Ale... podobno osłoniłeś moją córkę podczas strzału... nieważne z jakiego powodu to zrobiłeś... i tak nie mogę Ci nie podziękować...

I wyciągnął przed siebie łapę. Uniosłam brwi tak wysoko, jak tylko mogłam. Nick nie wiedział co zrobić. Chyba myślał, że to pułapka lub coś w ten deseń. W końcu jednak odważył się i uścisnął jego łapę.
- Dziękuję... - powiedział cicho.

Stu nie odpowiedział, a jedynie cofnął się o krok. Wtedy do Nicka podeszła moja mama i... z całej siły go przytuliła. Lis spojrzał na mnie przestraszony, pytając wzrokiem czy przypadkiem jej się coś nie stało. Sama byłam ciekawa.
- Dziękuję, że ją uratowałeś... - mruknęła, gdy skończyła go obściskiwać - naprawdę dziękuję... idziemy?

Stu, do którego zostało skierowane to pytanie, stał jak wryty i patrzył na żonę z lekkim przerażeniem. Chyba miał wątpliwości, czy teraz to w ogóle może ją jeszcze dotknąć...

W końcu wyszli z pokoju w ciszy, nie zamykając za sobą drzwi. Podeszłam do Nicka, który nadal stał nieruchomo w miejscu.
- Sukces? - spytał cicho, wpatrując się w drzwi.
- No... powiedziałabym, że połowiczny...
- Czyli jak każdy u nas...

I zaczęliśmy się śmiać. Dostaliśmy chwilowej głupawki. Nick aż musiał usiąść, bo przez śmiech zaczął boleć go jego opatrzony brzuch.
- Wszystko dobrze? - spytałam w końcu, gdy się uspokoiłam.
- Bardzo dobrze - odparł - po co ja przyszedłem... już pamiętam! Doktor prosił, żebyś podeszła do niego do gabinetu.
- No dobra... już tam idę - oznajmiłam i podeszłam do drzwi - zaraz wrócę...
- Będę u siebie - odparł i jeszcze się uśmiechnął - chyba że Twoi rodzice mnie po drodze wyściskają na śmierć.
- Bardzo śmieszne...

NICK

Już dawno nie miałem tak dobrego humoru jak dzisiaj. Wyspałem się, a środki przeciwbólowe, które mi podali wieczorem sprawdzały się znakomicie. Mimo to chodzenie wciąż było problemem. Nie przypuszczałem, że strzał w brzuch może mnie tak nieźle powalić...

Wszedłem do swojej sali i usiadłem na skraju łóżka. Wiedziałem, że Karotę już dzisiaj wypisują ze szpitala. Pewnie po to doktor kazał jej tam teraz podejść. Jednak co ze mną? Nikt mi nic nie mówił...