Marriage for Revenge(Completed)

Chapter 12 Zoey's Loneliness

Zoey's POV

WARNING: Bawal ang bata sa chapter na ito. if you are 18 years old and below please skip this chapter. Thanks.
🌷🍀SPG

I was cring the whole night. Parang wala nang pag asa na maging magkaibigan kami ni Matthew. He was so harsh on me. I felt
So down. Mabuti at ako lang mag isa dito sa room ko. I can cry all I want. Siguradong maga ang mga mata ko tomorrow. Hindi ko na alam kong anong nangyari sa pag iinuman nila Matthew. Wala na akong pakialam sa kanya. Basta importante magawa ko ang dapat kong gawin. Feeling ko hindi na ako makakapag aral. Noong last ko na uwi sa amin, wala akong balita tungkol sa pag suporta sa akin ni Tita Ava. Ayoko ng abalahin pa si Tita Ava. It's about time na tapusin ko na ang pangarap na talagang kay hirap abutin.

Ang sarap ng tulog ko. Oh my God! Alas otso y media na pala ng umaga. Dali dali akong nagbihis, hilamos at sipilyo. Nakakahiya, expected dapat na ako ang unang nagigising kaysa sa mga amo ko. Paano hindi ako gaanong nakatulog dahil sa ginawa ni Matthew at sa kakaiyak ko.

Nagulat lang ako at gising na silang lahat. Nag uusap sila Mr. and Mrs. Santander, si Matthew at si Aling Martha sa sala. Hindi ko alam kung makikipag usap ba ako sa kanila at ganito ang itsura ko. Maga ang mga mata. Dumuretso na lang ako sa kusina. Uunahin kong linisin ang kusina. Pero nagulat ako ng tawagin ako ni Mr. Santander.

"Zoey, hayaan mo na lang ang mga gagawin diyan sa kusina. Gusto ka naming kausapin Zoey." Sabi ni Mr. Santander.

I think sisantihin na nila ako. Siguro sila din, ayaw sa akin. Hindi lang si Matthew ang may galit sa akin.

"Po, bakit po. Ok lang po kung ano ang maging desisyon ninyo. Uuwi na lang po ako sa amin." Sabi kong humihikbi. My God! Napaka iyakin ko talaga. Anyway, kung last day ko na lang dito. So what kung makita nila akong umiiyak!

"Ano bang pinagsasabi mo Zoey. It's not what you think." Sabi ni Matthew na nakatingin sa aking mga mata. Mga tinging may pag alala.

Bakit ba ang lungkot nilang lahat. Ano bang nangyayari? Parang bigla akong natakot at kinabahan.

"Zoey, huwag ka sanang mabibigla. Pero tumawag dito kanina ang anak ni Aling Rosing na kapitbahay natin. Naaksidente daw kanina ang dyip na sinasakyan ng Nanay at Tatay mo. Zoey, patay na sila at nandoon ngayon sa punerarya ang kanilang bangkay." Sabi sa akin ni Aling Martha na lumuluha.

Parang hindi ako makapaniwala. Iginiya ako ni Mr. Santander sa upuan sa sala. Umiyak ako ng tahimik. Parang biglang gumuho ang mundo ko. Ang mga pangarap namin.

"Aling Martha. Pwede ho ba ninyong samahan si Zoey sa kanila? Ipapahatid ko kayo kay Roel. Zoey, may pera akong binigay kay Aling Martha. Makakatulong yun sayo kahit papaano." Sabi ni Mr. Santander.

"Si Matthew pwedeng sumama sa inyo ni Zoey Aling Martha." Pahabol ni Mrs. Santander.

Lutang ang isip ko habang nakasakay sa sasakyan. Katabi ko sa
Likod ng SUV si Matthew. Tumutulo lang ang luha ko. Naalala ko ang parents ko at ang pagmamahal nila sa akin. Hindi ko mapigilang mapahikbi. Naramdaman ko na lang na hinahawakan ni Matthew ang mga kamay ko. Pero, tinanggal ko ang pagkahawak niya. Medyo nasaktan pa rin ako sa mga ginawa niya sa akin kagabi. My God, ang hirap ng nag iisa. Na miss ko ang parents ko.

"Zoey, magpakatatag ka. Nandito lang ako kung kailangan mo ng tulong ko." Sabi ni Roel.

Dumating kami ng punerarya at parang hindi ako makapaniwala na patay na ang parents ko. Mahal na mahal ko sila. Hindi ako makapaniwala na sa iaang iglap wala na sila. Si Aling Martha, Roel at Matthew ay nandoon din. Nalaman kong Binayaran na ni Mrs. Santander kung magkano man ang expenses sa punerarya.

Out of my gratefulness na hug ko si Matthew. I hug him so tight at nagpapasalamat sa mga nagawa ng pamilya niya sa akin. I feel that Matthew hug me back. My emotion right now is too much to contain, I am crying so hard. I am so grateful and thankful for the unexpected support.