Raised on her grandmother's mythic tales, brave teenager Arki is stunned when those very monsters come to life and kidnap her best friend Yumi. To rescue Yumi, Arki and her friends venture into the mystical world of Ibayo. Alongside her is Rahinel...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Ｋａｂａｎａｔａ ５９: Ａｎｇ Ｐａｇｓｉｓｉｓｉ ｓａ Ｈｕｌｉ
MALUBHA ang pag-aalala ni Arki sa kalagayan ni Shiela. Kahit anong gawing pag-aalo sa kanya ni Raneah at Rahinel ay hindi siya natinag na umalis sa tabi ng kanyang kapatid. Samu't saring emosyon ang kanyang nararamdaman: saya, sapagkat sawakas ay muli na silang nagkita; lungkot, dahil sa hindi nangyaring maganda rito; takot, sa anumang maaaring masamang mangyari.
Bahagyang ipinaliwanag ni Raneah na kanina pa nila pinatingin sa manggagamot si Shiela, nalinis at natahi na ang sugat nito subalit hindi pa rin nawawala ang lagnat nito at hindi pa rin nagkakaroon ng malay dahil sadyang malakas ang mahika ni Magwayen na tumama sa katawan nito.
"Arki—" tawag ni Rahinel at akmang lalapit sa kanya subalit pumigil dito si Raneah.
"Hayaan na lang muna natin siya," umiiling na sabi ni Raneah sabay alis.
Walang ibang nagawa si Rahinel kundi isantabi ang mga bumabagabag sa kanyang isip at hayaan si Arki na mapag-isa kasama ang walang malay na si Shiela. Lumabas si Rahinel at sinarado ang pintuan nang silid.
Muling bumuhos ang luha sa mga mata ni Arki nang maiwan siyang nag-iisa sa silid. Nakaupo siya sa tabi ni Shiela habang hawak-hawak ang kamay nito.
"Saan ka nanggaling, Ate Shiela?" mahina niyang tanong kasabay nang paghikbi. "Ang akala ko ba malakas ka... Mas malakas ka sa'kin, 'di ba? Si... Si Lola Bangs... Iniwan na tayo ni Lola Bangs."
Alam ni Arki na hindi siya nito naririnig. Ayaw niyang paniwalaan ang sinabi sa kanya kanina na ginawa na ang lahat ng manggagamot upang mapagaling si Shiela subalit hindi pa rin ito nagigising.
"Iiwan mo na rin ba ako?" Tumitig siya sa mukha nito, bakas sa itsura nito at sa mga sugat sa braso ang malaking pinagdaanan nito. "Ang daya-daya n'yo ni Lola Bangs... Pakiramdam ko ang dami n'yong tinago sa'kin."
Kahit na bihirang umuwi noon si Shiela sa kanilang bahay ay tandang-tanda niya pa rin ang kasabikan sa bawat araw na dumadating ito. Hindi naman mahalaga sa kanya ang mga materyal na bagay na pasalubong nito, alam niyang mahal na mahal niya ito dahil silang dalawa ni Lola Bangs ang nag-alaga sa kanya.
Nararamdaman ni Arki noong mga sandaling 'yon ang unti-unting paghina ng pintig ng puso ni Shiela. Ayaw niya mang paniwalaan subalit alam niyang dadating din siya sa punto na kailangan niyang tanggapin.
Wala siyang ibang nagawa kundi mapasubsob sa gilid ng kama nito at ibuhos ang luhang matagal na nakaimbak sa kanyang mga mata. Hindi namalayan ni Arki na nakatulugan na niya ang pag-iyak.
Sa gitna ng kawalan ng pag-asa at pagkabasag ng damdamin ay lumitaw ang isang pag-asa—sa pamamagitan muli ng isang panaginip.
Isang kakaibang panaginip na noon lamang niya nakita, subalit pakiramdam niya'y buhay na buhay sa lob ng panaginip, alam niyang totoong nangyari 'yon kahit na hindi niya alam kung kailan at kung paano.
