Drunk In Shinjuku

Chapter 67

Sigfred

Sobrang natakot ako na baka na-disappoint ko siya. Aside from melting down last day because of my grade, ang dami-dami ko ring pinahanda sa kanya for his photoshoot para sa CV niya for his OJT. I made him cut his hair. I made him iron his uniform. I made him set up those equipment inside his unit. Ngunit noong kukunan ko na nasa siya ng picture, bigla na lang nag-malfunction ang camera ko. Hindi na ito gumanang bigla. Kahit ano’ng gawin kong pagkalikot dito ay talagang ayaw na nitong mag-on. I tried so hard for it to function again pero wala na talaga. Noong isang linggo pa iyon nagka-crash at kanina lang ito tuluyang bumigay. Troy was already ready. Nasa harapan ko na siya with his uniform on, and I really felt like I wasted all his effort.

“There was never a moment that you disappointed me, Sig. Every second that you’re with me just makes me prouder of you. Remember that.”

Despite of all my childish and immature actions na naipakita ko sa kanya, Troy had still managed to understand me. Hindi niya ako pinagalitan noong nag-melt-down ako kahapon. Sa katunayan ay ki-nomfort niya pa ako. At ngayon namang hindi natuloy ang photoshoot na pinlano naming pareho, imbes na magalit dahil sa naaksayang oras ay nagawa niya pa akong puriin sa harap ng napakaraming tao.

I felt so embarrassed dahil sa dami ng nakakakita sa amin ngayon but I really felt good at the same time. It feels so liberating and healing. That we can do something like this in front of so many people without us receiving any hate or judgement. Sa totoo nga lang ay chini-cheer pa nila kami. Some are even teasing us to kiss again kahit dalawang beses na kaming naghalikan sa harap nila. Ang saya. Sobrang saya.

“Isa pa! Isa pa! Isa pa!” panunukso nila. We’re in the middle of the field at sobrang daming nakapalibot na estudyante namin. Natigil din ang lahat ng klase sa lahat ng building dahil sa panunuod nila sa amin dito sa baba. The guards and the professors are even watching us with all the smiles on their faces. Nagpabago na nga ng tuluyan ang pananaw ng mga tao patungkol sa pantay na pagtingin sa pagibig. Maaring may iilan pang hindi pa rin sumasangayon sa ganitong bagay, pero ayos lang. I will still respect them. Iba’t iba ang pinanggaglingan ng bawat tao, and we can’t shove them our idealism even if we think that it’s the right one. What counts are the ones who believe in the equity of love. Not only on the equality of it. Because believe it or not, may mga pagibig talagang mas higit pa sa ibang uri ng pagibig. We are all experiencing love at a different level, at a different intensity and a different degree, kaya’t kahit kailan ay hindi talaga natin ito makukulong sa isang kahon, kulay o label lang. Love comes in a spectrum, and I can’t help but really proud that I’m in the right place where love is being celebrated on its full complexity.

“They want to me to kiss you one more time . . .” Nabalik ako sa aking sarili nang magsalita si Troy sa harap ko. I became to occupied with my own thoughts while I was looking at his eyes. Nakalimutan ko biglang nandito pa rin kami sa gitna ng field at pinapalibutan pa rin ng napakaraming tao.

“Ayos lang,” pagbibigay ko ng permiso sa kanya. He then leans forward as he planted a very soft and delicate kiss on my lips. Kusa akong napapikit sa ginawa niya at balewala na rin sa akin halos ang tili ng mga tao sa paligid.

Kahit noong paalis na kami ni Troy doon ay hindi pa rin natigil ang tilian. Kahit noong nasa loob na kami ng sasakyan niya at papalabas na ng university ay may mga humahabol pa rin sa amin para kuhanan kami ng picture o hindi kaya ay video.

“Ano ba ang pumasok sa isip mo’t hindi ka man lang nagbihis noong hinila mo ako palabas?” natatawang tanong ko sa kanya noong sa wakas ay nakaalis na kami roon.

He was just smiling while maneuvering the steering wheel. Kahit sa daan siya nakatingin at hindi sa akin ay alam kong para sa akin ang ngiting taglay niya ngayon.

“I just want to show to the dudes out there that you’re already taken. Nang sagayon ay kapag nag-OJT na ako next year ay wala nang magtatangkang umagaw sa iyon mula sa akin,” aniya.

Lumingon ako sa gilid ko at doon lang ako ngumiti. We’re passing a lot of infrastructures at kita ko rin ang repleksyon ko sa salamin ng bintanan ng kotse niya. And my smile was ultimately wide that I think I had already gone crazy.

Noong nahimasmasan ako ay doon ko lang muling bumaling sa ng atensiyon sa kanya. “Paano naman ako? Ano naman ang magiging assurance ko kapag nakasampa ka na sa barko. For sure, a lot of boys and girls would go gaga kapag naroon ka na. Boys and girls who are more mature and who are more attractive than me. Matagal tayong magkalalayo, it would be a long-distance relationship kaya paniguradong mahihirapan tayong pareho. O baka mas mahirapan ka. What if you’ll give up along the way? What if mahulog ka sa mga kasama mo roon? What if may mag-seduce sa ‘yo doon?” tanong ko sa kanya.

Hanggang ngayon ay hindi pa rin tuluyan nagsi-sink-in sa akin na magkakalayo kami ni Troy next year kapag naging fourth year na siya at nag-OJT na. Maybe it’s because of that fact na sobrang layo pa ng araw na iyon. Siguro ay madudurog lang ulit ako kapag darating na ang puntong aalis na siya kinabukasan. Right now, I’m still not affected by it. Pero aminado rin naman akong sinisimulan na akong kabahan. Troy’s my first boyfriend. Siya ang una kong nakarelasyon at ang dami-dami ko pang hindi alam patungkol sa bagay na ito. I am still learning. At takot pa rin ako sa mga bagay na hindi ko natututunan. I don’t even have a clue on how LDR works o kung talaga bang nagiging matagumpay pa ang ganoong klase ng set-up. Sa pagkakaalam ko rin, madalas ay hindi talaga nagwo-wo-work out ang ganoong klase ng pagsasama. And it’s either may napapagod o hindi kaya nakakahanap ng bago ang isa. Alam kong hindi ako mapapagod at maghahanap ng iba. But what about him? I trust him so much at alam kong hindi niya rin iyon gagawin. But what if it’ll still happen? What will happen to us?

Nagulat ako bigla nang biglang kinuha ni Troy ang kamay ko’t nilagay bigla sa zipper niyang may sobrang tigas na bulge. “See? Ikaw lang ang nakakagawa niyan sa akin, Sig. And you’re not even doing anything pero ‘yan na agad ang naidudulot mo sa akin. No one else can do this to me but you.”

Pinamulahan ako agad sa ginawa at sinabi niya. Gusto kong alisin ang kamay ko roon sa zipper niya pero nangmamanhid lang ako. For goodness’ sake, I even want to grab it more.

“And I just love you so much that I can’t afford to betray you. I will hold on to us too until the very end kaya makakaasa kang magiging loyal pa rin ako sa ‘yo kahit magkakalayo tayo ng ilang buwan o taon,” aniya.

Nanlambot lang ang puso ko sa sinabi niya. How can I even protest with that? His matching his words with actions and it is just making me trust and love him more.

“And I know that you will do the same too. Alam kong hindi mo rin ako bibiguin,” aniya.

He trusts me too. And he’s not questioning my loyalty to him. My God, Troy! Why are you making me fall in love with you over and over again?

“My parents have a long-distance kind of relationship. There are times na hindi sila nagkakasundong dalawa ni Mama at Papa, but they’re always sorting it out at the end of the day. Sila pa rin hanggang magpahanggang ngayon kahit sobrang tagal na ni Papa sa barko that’s why I am very confident that we can follow their footsteps. I am very confident because we both trust and love each other very much,” eksplika ko at kahit nagmamaneho siya ngayon ay nagawa niya pa rin akong saglit na nakawan ng halik.

Muli akong umiwas ng tingin sa kanya. Sa bintana ng kotse niya, doon ko ulit nilabas ang kilig ko.

***