Taming Aiko Laureen

Kabanata 2

I was wearing a pair of sleeping clothes. I was busy para ilagay sa tamang ayos Ang mga gamit ko. Pagkarating na pagkarating ko lamang rito ay agad akong tumawag kay rose.

"I'm here now in New York City. How are you?" I asked her.

I glance at her. We saw each other through Skype. 8:30 ng gabi ako nakarating rito. Inalalagay ko na sa walk in closet ko ang damit na siyang kanina ko pa tinupi.

"A little bit sad. I know something's wrong but I understand. Are you sure that your not pregnant?" She asked me.

Nakasuot ito ng pink na padyama at puting sando. Sa tingin ko ay nasa loob ito ng kaniyang silid dahil sa background na siyang nakikita ko. Matapos kung ilagay sa ayos Ang mga dala kung gamit ay kinuha ko na ang phone ko. Naglakad ako papunta sa kitchen. Ito naman ang aayusin ko.

"Don't be sad. We we'll see each other, not now but soon. And I'm sorry for being a bad liar. Yes, rose. It's positive and I'm pregnant. Hindi ko lang mawari kung ilang araw, weeks or months?" bumuntong hininga ako.

Inayos ko lahat ng pinamili ko kanina lamang sa convenient store. I grab a one luxurious room. Meroong chandelier, maayos ang pagkakaayos ng lahat rito. Sobrang kintab ng lababo, meroong maliit na kabinet sa itaas na siyang lalagyan ng mga delata. Meroon ring mga lalagyan ng mga iba't-ibang kagamitan. Meroon ring lagayan Ang mga chopping board, knife, glass, plates, etc. Inayos ko lahat ng kailangan ayusin.

"It's alright and I understand, Lau. What are you doing? If your pregnant, then you should rest! Don't stress your self, eat healthy!"

Tumango ako sa kaniya. Tapos ko nang tapusin ang siyang ginagawa ko sa kusina. Order na lamang ako siguro ng kakainin ko ngayong gabi.

"I know," I said.

Nagtungo ako sa living room. There was a set of sofa, a flat screen TV, a center table, thier was a chandelier too. There was a beautiful plant too. I look at the beautiful view of New York. Kahit hindi ka lumapit sa window ay makikita mo rin ito. Kahit nasa malayo ka dahil glass window. Umupo ako habang pinagmamasdan ang ganda ng gabi. Hindi katulad sa Manila. Mausok at puro pulution. Bumuntong hininga ako ng sumagi na naman sa isip ko si Micheal.

"Why are you feel sad?" She asked me.

Tumingin ako sa kaniya. Meroon itong binabasang libro, habang nakasandal sa head board ng Kama nito. It was a plain white selling background to her room.

"Nothing, I'm remember something!"

I shook my head to erase him from my head. She look at me with blood shot. I just rolled my eyes on her.

"Tell me," wika Niya.

Umiling ako sa kaniya. Magkaiba ang araw rito. Gabi na rito habang sa pinas ay Umaga naman. Meroon siyang pasok mamayang 10.

"It was nothing, dont mind it!" I said and smiled at her.

Wala itong kaalamalam kung sino ang nakadisgrasya sa akin. Walang nakakaalam kung sino ang ama ng anak ko.

"Oh, by the way, who is the father? You didn't mention it!" She asked me.

Umirap ako. Akala ko ay hindi na ito magtatanong pa. Huminga ako ng malalim. Iniba ko agad Ang usapan. Hindi ko sinagot Ang kaniyang tanong sa akin.

"What are you doing? Are you reading a books?" I asked her ignoring her questions to me.

There was a wine in the left corner to there living room. Iba't ibang klase ng alak ang naroroon. Meroon rin itong sariling lalagyan. I feel tired but I want to talk to her. I want to talk to my parents too but it's too much to handle my tiredness.