Taming Aiko Laureen

Kabanata 11

"Baby? Wake up!" I pat his cheeks and kiss his forehead.

Mahimbing pa rin ang kaniyang tulog hanggang sa bumaba ang eroplanong sinasakyan Namin. The hot temperature in the philippines are now hugging my skin. I miss how the hot temperature burn my skin sa tuwing nagbibilad ako sa araw. I sigh and carry my son. Ang problema ko lamang ay kung paano ko guguyudin ang dalawang maleta ko.

Also, my parents didn't know about this. Ang buong Akala Nila ay next week pa kami makakauwi. I want to surprise them. Also, ace are too busy to fetch us here in NAIA airport. Sa sobrang excited Kasi ng aking anak ay halos hindi na Siya natulog. Inayos ko siyang mabuti sa aking pagkakabuhat upang hindi Siya malaglag.

Nang tuluyan Kaming makababa ay kinuha ko na ang dalawang maleta. Ang dalawang maletang dala Namin ay hindi ko alam kung paano ko Siya hihilahin dahil sa kanang kamay ay buhat buhat ko ang aking anak. Hindi rin ako nagrereklamo dahil inaasahan ko ng makakatulog Siya ng mahimbing sa byahe Namin.

I don't have a choice but to call Ace. I know his busy right now but I badly need his help. I don't want to call my parents to fetch us here because I want to surprise them. I dialed his number and it's takes five ring before he pick up his phone.

"Yes Lau? What is it?" He immediately asked me without saying hello.

I rolled my eyes and sigh. "Can you fetch us here?" I bite my lower lip.

Ang init sa pilipinas ay ramdam na ramdam ko sa aking balat at hindi katulad sa pinaggalingan ko na malamig ang klima. Napabuntong hininga ako at binitawan saglit ang dalawang maleta at pinunasan ang pawis na namumuo sa noo ng aking anak. Nakakaramdam na rin ako ng pamamawis sa aking noo dahil sa matinding init. Ala una na ng hapon ng makarating kami rito sa pilipinas.

"Where are you?" I heard his swivel chair move.

"NAIA Airport." I heard the line cut off.

Ngumuso ako dahil doon. Pinatayan Niya ako ng tawag. Ilang minuto pa ng marinig ko ang pamilyar na tinig ni ace habang tinatanawag ang pangalan ko. I look where that coming from and I saw him. Kumunot ang noo ko ng makita kung paano Siya nagkaganiyan. Sa sobrang gulo ng buhok ay akalain mong tumakas Siya ng mental.

Ang sobrang itim sa ibaba ng kaniyang mata dahil sa pagod at puyat. Pumapayat na rin Siya at hindi katulad ng huli naming kita ng nasa New York pa lamang ako ng ipinagbubuntis ko si Aiden. Kinuha Niya ang dalawang maleta at Siya na mismo ang humila doon. He kiss my son's forehead and smile at me weakly.

Hindi na ako umimik pa sa kaniyang itsyuta. His wearing his usual clothes in business. May pagkagulo pa ang kaniyang suot. Ang butones ay halatang nagmadaliang inayos at ang kaniyang necktie na magulo. Ang kaniyang damit na nakusot. Ngumiwi ako dahil sa napansin.

"How are you, Ace?" I carefully go inside his car and sit carefully because Aiden is still in his peaceful asleep.

He close the door and open the aircon on his car. He switch the engine and started to drive. Inayos ko ang aking pagkakaupo ng maramdaman ko ang paggalaw ni Aiden. Nagsumiksik pa Siya lalo sa akin na ikinailing ko lamang. Hindi man lang Siya nagising kanina.

"I am absolutely fine, Lau! You don't have to worry about me because of my condition right now."

He look at me and smile. I sigh and nodded. Hanggang Ngayon ay masakit pa rin ang aking ulo dahil sa kulang na tulog. I let my head rest for a while. 

"Kumain na ba kayo?" He change the topic that fast.

Hindi na rin Naman ako magtatanong kung Anong nangyayari sa kaniya at kung bakit Siya nagkakaganiyan. But if he needs help, I am willing to help him.