Taming Aiko Laureen

Kabanata 1

Kabanata 1

"At the airport, manong!" Umiiyak na sambit ko.

Kita ko ang pag-aalala sa mukha niya. Nanginginig ang aking kamay na kinuha ang phone ko sa aking bag.

"Hello, rose?" I asked when she answered the phone.

Pinipigilan kung wag umiyak. "Oh, are you done sa mga inaasikaso mo?"

Napahinga na lamang ako ng malalim. "Yeah, and my mom told me that this day at 6:30 is my flight, I'm sorry if I'm..." I said.

She just cut me off. "It's okay, Lau I understand. By the way, take care and call me when you get there through Skype. I'm going to miss you, Lau!" Malungkot na Saad niya.

Napangiti ako sa tuwing nakikita ko siyang nakanguso. Ang cute niya. "I'm sorry Rose, I'm gonna miss you too and don't worry I will call you when I get there!"

"Yeah, sure! I will wait, to your call Lau!" masayang sambit niya.

Kahit na alam kung malungkot siya. Para na kaming magkapatid sa isa't isa kung ituring namin ang isa't isa. Hindi lamang pagkakaibigan ang meroon kami dahil ang Turing namin sa isa't isa ay magkapatid na.

"I will! May I asked you a favor, Rose?"

"What is it? Is there something wrong that you didn't tell me?"

Napahinga ako ng malalim. "No, nothing's wrong! I just want you to do me a favor. If someone asked you where am I? don't mention and keep it a secret of us? Please!" I said with begging tone.

Rinig ko ang malalim na buntong hininga nito sa kabilang linya. "Yeah, sure! Just take care Lau, I love you. I will hung up na dahil nandito na ang sundo ko!"

Rinig ko ang busina na galing sa kabilang linya. "I love you too, Rose! Ingat!" I said and I hung out.

Napatingin ako kay manong na ngayon ay nakatingin sa akin sa rear view mirror. Kitangkita ang pag-aala sa mukha niya.

"Ayos ka lang ba talaga, iha? Bakit may pasa at putok ang labi mo, meroon pang namaga at naiwan na kunting dugo?" Nag-aalalang tanong niya sa akin.

Napangiti ako sa tanong niya sa akin. Nakatingin na siya sa dinaraanan namin at pansin kung malapit na kami sa airport.

"Po? May nakasagutan lang po," magalang na sabi ko.

But I lied. Rinig ko ang buntong hininga nito. "Sa susunod iha ay mag-iingat ka na, huh?"

Mas lalo akong napangiti sa pag-aalala ng matanda sa akin. "Opo, manong. Meroon po ba kayong mga anak?" Tanong ko.

"Meroon iha, kailangan ko kasing kumayod dahil mahirap lamang kami. Naging isa akong janitor, nagbubuhat ng mabibigat na Gawain at sa gabi ay ang pagiging taxi driver para may panggastos sa araw araw." Kwento nito sa akin.

Nagulat ako sa sinabi niya. "Kung ganoon po, nasaan po ang asawa at anak niyo?" Tanong ko.

"Nasa maliit na bahay. Nangungupahan lamang kami at hanggang ngayon ay hindi pa kami nakakabayad sa renta. Kaya tudo kayod kahit na may edad na para lamang makapagtapos sa pag-aaral ang dalawa kung anak."

Napangiti ako sa tinuran niya. "Maaari ba tayong huminto muna iha? Gusto ko kasing magbayad ng renta sa bahay namin medyo malapit na rin tayo sa airport."

Tumango na lamang ako. Sumunod rin ako sa kaniya. Kita ko ang pagtataka pero ngumiti lamang ako sa kaniya.

"Gusto ko pong makausap ang asawa niyo Kung maaari, manong?" Tanong ko.