Taming Aiko Laureen

Kabanata 4

Matapos mailagay sa kusena ang mga pinamili ko ay tuluyan ko na nga'ng sinagot ang kanina pang tumatawag sa akin. Pero halos mabitawan ko ang aking phone ng mapansin ko kung sino ang taong kaharap ko Ngayon. Fuck! Bakit hindi ko naisip kaagad na pwede siyang gumamit ng Ibang pangalan para makontak ako.

Ang mga mata niyang nakikiusap at nangungulila habang nakatingin sa akin. Halos ayaw Niya na ring kumurap habang nakatingin mismo sa aking mukha. Na para bang Isang kurap Niya lang ay mawawala na ako. Hindi ko alam kung bakit pero I take a screen shot of him. I really like his deep blue eyes.

Am I craving for it? Damn! This is not good.

"How are you?" He asked me using his baritone voice.

Hindi ako kaagad nakasagot sa Tanong niya. Hindi ko alam pero mas gusto ko na lamang na titigan lamang ang kaniyang mga mata. Damn those eyes! I was frustrated to hold and touch his eyes. It's so gorgeous! Why he have that eyes so much that I can't wait to touch it.

"Where are you, sweetheart? I miss you..." Malambing ang kaniyang pagkakasabi.

Doon na ako tuluyang natauhan at mabilis na pinindot ang end button. Hindi pa ako handa. Hindi pa sa Ngayon. Gusto kung masiguradong maayos ang lagay ng anak ko. Nagawa niya akong saktan, paano pag inulit Niya iyon? Baka mawala na ang anak ko. Mabigat akong bumuntong hininga at inayos ang mga pinamili ko. Inilagay ko talaga sa dapat na lagayan nila rito sa kusena. Matapos maayos ang Lahat ay saka lamang ako Kumain.

Napangiwi ako ng bumalik na Naman sa alaala ko ang maganda niyang mata. Napabuntong hininga ako at kinuha ang phone ko saka ko iyon tinitigan. Mabuti na lamang at naisipan kung kumuha ng screen shot kanina. Ngayon malaya kong natitigan ang kaniyang mga mata. Oh kay ganda ng mga iyon.

Kung hindi mo siguro ako sinaktan at pinagtabuyan, magagawa ko bang gawin at malaya ko bang mahahawakan ang nga matang iyan kung sakali? Kaso malabo nga'ng mangyari ang iniisip kung iyon. Sobrang labong mangyari.

Napahinga ako ulit ng malalim habang nakatingin sa maliit na umbok nang aking tiyan. Napangiti ako sa tuwing naiisip kung may maliit na bata sa loob ng aking tiyan at anytime lalabas na rin siya. Kailangan ko lang hintayin ang araw ng panganganak ko. Hinaplos haplos ko iyon.

"Kaunting tiis pa anak. Hindi talaga pwedeng hawakan ang mga matang iyon." Napangiwi ako ng makaramdam ng sakit sa aking tiyan.

Napakagat ako sa aking ibabang labi. I groaned in frustrating because I really want to touch that eyes but I can't! Kahit sa pagpikit ko ay ang kaniyang kulay asul na mga mata ang siyang nakikita ko. I tried to devert my attention of something but the pain on my stomach was too much. I groaned and open my phone again just to stare at his eyes.

Tumulo ang luha ko dahil ang lihi na gusto ko ay hindi ko makuha. May kaunting kirot sa aking tiyan pero hindi na gaanong kasakit katulad ng kanina. Hinaplos haplos ko iyon nagbabakasakaling mawala ang sakit doon.

"Anak naman... Huwag mo Naman pahirapan si mommy." Napapikit akong muli nang sumidhi ang sakit sa aking tiyan.

I tried to stand up pero kadiliman ang sumalubong sa akin. I was hopeless. No one can help me on my situation. Ito ang ayaw ko kapag mga isa ako. Kapag may nangyaring masama wala akong matatawag na tao para tulungan ako. Hindi pa Naman tuluyang nangdidilim ang paningin ko ng subukan kung hanapin ang phone ko and call someone.

"Help me..."

Tuluyan na akong nilamon ng kadiliman habang hawak ang aking maliit na umbok sa sobrang sakit. Natatakot akong baka paggising ko wala na ang anak ko. Nagising akong nasa pamilyar na kwarto ako. Inilibot ko ang aking paningin sa loob ng kwarto. Nasa hospital ako. Sinong nagdala sa akin Dito?