ÖĞRETMEN HANIM

-Ö.H 69-

Medya'da Kahraman Deniz/ Suç Mahali

Böyle sevmek olur mu?
Böyle sevsek olur mu?
Geç olmadan ver cevabı
Şimdi sevsek olur mu?
______________________________________

Jinda'dan

Artık karar vermiştim, Baran'ı affetmeyi denemem bile saçmalıktı. Affedilecek ve edilmeyecek şeyler vardı. Şiddet affedilemezdi, tecavüz affedilemezdi. Sağlıklı bir karar verememiştim ben farkındaydım.

Kendi odamda divanda otururken düşünüyordum bunları, gözlerim ise her şeyim olan çocuklarımdaydı. Onlar için zor olabilirdi ama her şeyi anlayacak yaşa geldikleri zamanı beklemek çok da mantıklı değildi, daha da canları yanacaktı.

Artık olmuyordu, olur sanmıştım ama olmuyordu. Pişmandı ama benim sevgim bu kadar biterken pişman olması ne değiştirirdi ki?

Pişman olmak için geç kalmıştı, ben ise akıllanmak için, gücümü bulmak için. Biliyordum benim gibi bir sürü insanın daha olduğunu, hissediyordum.

Allah'tan tek dileğim içlerinde ki gücü bulmaları, ellerinden tutacak insanlara denk gelmeleriydi, ben denk gelmiştim.

Aslı benim elimden tutmuştu, Aslı bana destek olmuştu. Aslı beni anlamıştı.

En başta terslemem bundandı aslında, acılarımı görsün istememiştim. Elinden geleni yapan kişiler de olmuştu ama ellerinden gelen sınırlıydı, bir yere kadardı. Bana ilk boşan diyen Aslı idi mesela.

Benim için Baran'a diklenmişti, benim kendi ailemin bile yapmaya erindiği şeyi o hiç düşünmeden yapmıştı. Onun Selim'le evlenmesinin bana iyi geleceği kimin aklına gelirdi?

Berfu Melek ve Alper Barlas için her şeyi yapardım, Baran beni çocuklarımla tehdit etmezdi öyle değil mi? Aynı yatağı paylaştığım adamı tanımıyordum ben...

Derin bir nefes verdim, yorgun bir nefes... Kendimi yaşlı hissediyordum. Yaşadıklarım, gördüklerim beni boğuyordu. Nefesimi kesmek isterken öğrenmiştim anne olduğumu.

Kendime kıymayı düşünürken öğrenmiştim içimde bir can taşıdığımı... Hatta birde değildi ben karnımda iki hayat taşımıştım. Ben kendi hayatımı almak isterken farkında olmadan onları da götürüyordum yanımda, onlarında kesiyordum nefesini.

Sahi onlara bir şey olsa ben ne yapardım, nasıl yaşardım ki? Ne yaşatırsa yaşatsın bu hayatı yaşamalı, kendi yollarımı çizmeliydim. Yaşamak için çırpınan insanlar varken benim ölmeye teşebbüs etmem de ne demekti?

Kimse üzülmese annem üzülürdü. Annem zaten hep üzülmüştü bana ama kurtarmamıştı, belki de onunda gücü yoktu.

Sonra Kutay abim vardı, o konakta sevgisini bana hissettiren insan.

Mustafa Kemal amcam yeri, göğü inletirdi, Efe'de öyle. Efe benim için bir kuzenden hep daha fazlası olmuş, sevgisini bana kilometrelerce uzaktan hissettirmişti. Yanımda olanlar esirgemişken üstelik.

Onunla büyümek isterdim ama o hakkımız da alınmıştı elimizden. Odanın kapısı açıldığında kimin geldiğine bakmak için başımı kaldırdım ve Baran'ı gördüm. Bugün akşam saatlerinde gidecekti şirkete.

Bakışlarımız buluştuğunda uzun uzun baktı, bende kaçırmadım gözlerimi. En sonunda kapıyı kapatıp gözlerini o kaçırdı benden, beşiğe yöneldi. Çocuklarımızı seviyordu... Her ikisini de, evet güzel bir baba olmuştu.