Irrepressible Fixation

✈34

Chapter Thirty four

NAPABUNTONG hininga ang dalagang si Killani habang nakatingin sa salamin, Azal; her family lawyer finally said that her inheritance is already hers legally. By the papers.

At ngayon ang araw kung saan may pa welcome program ang kompanya sakaniya, for her it's not really necessary but okay. Honestly speaking, Killani kind of felt nervous. She had been working for a short time, pero paano pag may nangyari as time goes by? Would she handle it like a pro?

Killani leaned on the mirror to check every corner of her face, if her make up is cakey; or too dewy. She then smiled before putting her straight, short hair at the side.

Lumipas ang araw, at sa mga araw na 'yun ay wala siyang balita kay Didrik dahil hindi din naman sila nagpapansinan. It's either her, or him that wakes up first to leave the house; and Killani doesn't know what happened to that pantat.

On second thought, wala din naman siyang pakialam.

Pagkatapos ng araw na 'yun ay hindi niya na alam kung ano ang nangyari, ang kapal din naman ng babaeng iyon para pagtaksilan ang lalaking mahal niya. Hindi nakontento? Baka gusto din nito ang yaman ng binata.

Once that girl shows up in front of their house again, she won't hesitate to give this a lecture. Hindi ganon ka haba ang pasensya ni Killani, pero para dito ay pinahabaan niya dahil ito ang kasintahan ni Didrik.

But after cheating on him? After tainting his airline? Asa nalang siya na hindi niya ito a-awayin.

Killani is wearing blue slacks, and a blue business cardigan with a white tube inside; also paired with a block heels.

Kinuha nito ang itim na purse from Prada before exiting the room, her heels ran soft on the carpeted floor. Hindi niya alam bakit pinalagyan ito ng carpet ng magulang niya, e pag may sunog; mamamatay kaagad sila. Fire spreads fast, like ang 'chismis sa kapitbahay' fast.

Napako sa kinatatayuan si Killani nung makita ang binata na prenteng nakatayo sa gilid ng entrance, pero kaagad din naman itong lumakad ulit dahil syempre dapat wala siyang pakialam. Lalampasan niya na sana ito subalit hinawakan siya ni Didrik sa kamay.

Her heart pounded, Killani looked at him questioningly. Kaagad namang binitawan ni Didrik ang kamay niya, gusto nitong sumimangot; holding hands lang sana. Ang damot.

"Saan ka pupunta?" Killani suppressed a smile, ke-tagal din niya hindi narinig ang baritonong boses nito.

"Sa kompanya, bakit?"

Didrik looked at her suspiciously while scanning her from head to toe. "Is that so? Why are you so dressed up?"

"Uhm, dahil ngayon ang welcome program na para sa akin?"

Sumimangot ang binata. "Ngayon na pala 'yun, bakit hindi mo sinabi?"

Killani shrugged her shoulders. "Cause you don't care, obviously." Pagkatapos nun ay dumerecho na siya sa garahe para sumakay sa kotse.

She exhaled sharply while buckling her seat belt, for the first time in a week. Ngayon lang sila nagka-usap ni Didrik, may ginagawa siya; may ginagawa din ang binata. Long story short, para silang mag jowa na walang time sa isa't isa. Killani fanned herself while driving, mainit kasi; tapos tumatagos pa ang sunlight mula sa labas.

Tumingin siya sa labas habang nag pa-park, napailing iling nalang ito nung makita ang manager na nasa labas ng entrance, if she's assuming; she would say that the manager is waiting for her. Hindi niya naman alam kung ano ang hinanda ng mga empleyado para sakaniya, Killani wore her Rayban shades before going out. She immediately saw the manager nervously tapping his foot on the ground.