Unconditionally [Completed]

Part 23

[Zawgyi]

မီးသၿဂႋဳလ္စက္ထဲကို တြန္းထည့္သြားတဲ့ အေလာင္းတစ္ေလာင္းကို ျမင္ကြင္းထဲကေန မေပ်ာက္မခ်င္း လင္းေသြး လိုက္ၾကည့္ေနမိတာ မီးသျဂႋဳလ္စက္ရဲ႕ တံခါးပိတ္မသြားခင္အထိ။ အရာအားလံုးက ၿပီးဆံုးသြားၿပီလို႔လဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ ဖြဲေပမယ့္ သည္းေနတဲ့မိုးေၾကာင့္ လင္းေသြး ဇရပ္ထဲမွာ ရပ္ေနရင္းကေန တစ္လွမ္းမွမေ႐ြ႕မိ။ ေဘးမွာ မဟာထူးျမတ္နဲ႔ ကိုစိုးသိန္းတို႔က အတူရပ္ေစာင့္ေပးေနေပမယ့္ လင္းေသြး စကားေျပာခ်င္စိတ္လဲမရွိ။ တစ္ခ်ိန္က ႏူးညံ့တဲ့မိခင္အျဖစ္ လင္းေသြးခ်စ္ခင္ရတဲ့ ေဒၚရည္မြန္ရဲ႕ အဆံုးသတ္က ဒီလိုတဲ့ေလ။

လင္းေသြးနဲ႔ ေဒၚရည္မြန္ေနာက္ဆံုးစကားေျပာၿပီးၾကတဲ့ ညမွာတင္ ေအာ္ဟစ္ေသာင္းက်န္းကာ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ေဒၚရည္မြန္က အခ်ဳပ္ခန္းထဲျပန္ေရာက္သည္အထိ ရုန္းကန္ကာ ေအာ္ဟစ္ေသာင္းက်န္းဆဲ။ ေအာ္ဟစ္ေနရင္း ရုန္းတရက္တိတ္ဆိတ္သြားသည့္ ေဒၚရည္မြန္ကို ထူးဆန္းလို႔ စစ္ေဆးၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ အခ်ဳပ္ခန္းထဲက ၾကမ္းျပင္ေပၚၿငိမ္သက္ၿပီး လဲက်ေနသည္ကို အခ်ဳပ္ခန္းေစာင့္ရဲသားေလးက မဟာ့ကို အေျပးအလႊားလာေျပာမွ အသက္မဲ့ေနသည့္ ေဒၚရည္မြန္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္။ နဂိုေသြးတိုးအခံရွိပံုရသည့္ ေဒၚရည္မြန္က ရုတ္တရက္ေသြးေဆာင့္တက္ကာ ဦးေနွာက္ေသြးေၾကာျပတ္သြားျခင္း။ တကယ္ကို ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္နဲ႔ ၿပီးဆံုးသြားခဲ့သည္။ လင္းေသြးကပဲစၿပီး အမႈကိုပိတ္သိမ္းကာ မိခင္ျဖစ္သူကိုေတာ့ျဖင့္ မိခင္အရင္းမဟုတ္ေပမယ့္ ေကာင္းေကာင္းေတာ့ သၿဂႋဳလ္ေပးခဲ့သည္။

'ျပန္ရေအာင္ လင္းေသြးျမတ္´

'အင္းေလ ျပန္ရေအာင္ လင္းေသြး . မိုးေလးနည္းနည္းစဲတုန္းျပန္ရမွာ´

'လင္းေသြး ... လင္းေသြးျမတ္ !!!´

မဟာနဲ႔ စိုးသိန္းက ေဘးကေန စကားေျပာလာေပမယ့္ တုန္႔ျပန္မႈမရွိသည့္ လင္းေသြးေၾကာင့္ မဟာ့ရဲ႕ ေခၚသံက ပိုက်ယ္လာသည္။ မီးသျဂႋဳလ္စက္ရဲ႕တံခါးကိုသာ စိုက္ၾကည့္ၿပီး ၿငိမ္သက္ေနသည့္ လင္းေသြးရဲ႕ပံုစံက ဦးျမတ္ေက်ာ္ေခါင္ရဲ႕ အေလာင္းကို ျမင္ၿပီးေမ့လဲသြားတုန္း ေဆးရံုမွာသတိရလာတဲ့ ပံုစံအတိုင္းျပန္ျဖစ္ေနသည္။ မဟာက လင္းေသြးကို ေခၚရင္း ပုခံုးနွစ္ဖက္ကိုကိုင္ကာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲလႈပ္ေတာ့ အသက္မပါတဲ့ လင္းေသြးရဲ႕ ဗလာမ်က္ဝန္းေတြက မဟာထူးျမတ္ဆီ ေ႐ြ႕လာသည္။