VURGUN (TAMAMLANDI) DÜZENLENECEKTİR

17.BÖLÜM :KABULLENMEK 🦋

Keyifli okumalar dilerim lütfen oy ve yorumlarınızı yazın desteklerinizi bekliyor olacağım ♥️

Kabullenmek

Her şey çok güzel ve bir o kadar da gergin geçiyordu. Gergin demekten kastım, biri en yakın arkadaşım diğeri de sevgilimdi. birbirlerine her an saldıracak gibiydiler. onların ölümcül bakışları korkumu had safhaya çıkarıyordu.

"Ee Josefina nasıl tanıştınız bakalım?"

Annemin sorusu ile bakışlarını bana doğru çekti, Benim sevgili vampirim. Aslında tanışmamız biraz tuhaf gerçekleşmişti ama yinede geçiştirerek anlatmayı tercih ettim.

"Aa şey biz okulda tanıştık. Bizim okula yeni gelmişti ve biz de öyle kaynaştık, sonrada birbirimizden hoşlandık... " deyip mahçup bir edayla gülümsedim.

"Kaynaştınız haa? İlginç" diyerek ters bir şekilde konuştu Ryan. Gözlerimi ona sabitledim, lütfen yapma anlamında başımı salladım.

"Adrian dan sonra bir daha erkek arkadaşı edinmezsin sanıyordum." dedi.

Damiena anlamsız bakışları arasında konuşurken. Babamın Adrian ın bahsetmesi hiç yeri ve zamanı değildi. ama tek yapabildiğim dudaklarımı sıkıp anlamsızca gülümsemek olmuştu.

"Ama anlaşılan o ki yanılmışsın John." dedi Ryan.

Nefes alıp verdim. Gülümsemeye zorladım

"Evet öyle oldu biraz." deyip gözlerimi Damien a kaydırdım. Bana gülümsüyordu. İçimi eriten o bakışlarıyla hemde...

"Damien gerçekten çok kibar ve çokta yakışıklı. Açıkçası Adrian dan daha iyi bir seçim olmuş." dedi.

Annemin sözleri beni mutlu etmiş içime su serpmişti. Damien dan hoşlanmıştı. Bu iyi bir şeydi, ancak babam hala gergin ve kararsızdı. Ryan hoşnutsuz bir edayla bakıyordu ona. Arkadaşlığımız a engel çıktığını düşünüp duruyordu, yapabileceğim bir şey yoktu.
Eninde sonunda alışacaktı.

"Josefina biraz benimle dışarıya gelir misin?"

Bakışlarımı Ryan a sabitledim. Ne oldu anlamında başımı salladım, Damien gözlerini kıstı. Yalnız konuşmak istediği bir şey olduğunu hissetmişti. Sinirden dişlerini sıktığını gördüm.

"Ah pekala? Çıkalım"

Damien sert bir soluk alıp verdi. Bu durumdan memnun olmadığı çok açıktı ama sonuçta arkadaşımdı. En fazla ne olabilirdi ki?

🦋

"Dışarıya çıkmak istedim çünkü John senin şu garip sevgilinle konuşmak istiyor?" dedi.

Kaşlarımı hafifçe çattım.

"Ne konuda?" diye sordum.

Anlamsızca gülümsedi. "Öylesine" diye söylendi.

Nefesim daralmıştı. Yoksa onun benden uzak durmasını mı söyleyecekti. Düşüncesi bile kötü hissetmeme neden oluyordu. Babam bu durumdan bana hiç bahsetmedi. Sanırım istemeyecek? Tıpkı Adrian ı istemediği gibi. Sanırım aynı şeyleri yaşayacağım...

Akşama doğru odama geçip düşünmeye başladım. Babam Damien ile ne konuştu diye?

Gerçekten uzak durmamı mı isteyecekti?

Bu hiç iyi olmazdı. Hemde hiç. tam mutlu oldum derken!

Tam aradığım aşkı bulmuşken?

Gerçekten buna dayanamazdım.

Ryan bana bu konuda destek vermemişti. Çünkü bana olan platonik hislerinden dolayı hayatımda birinin olmasına katlanamıyordu. Keşke o da ona olan hislerimin aşktan çok arkadaşlıktan dostluktan olduğunu anlayabilse...

"Sana aşık mı?" diyerek pencereden uçup ellerimi tuttu. Soğuk bedenini bedenime yaslarken derin bir nefes alıp verdim.

"Ciddi olduğunu sanmıyorum. Sadece beni kıskanıyor, O kadar?" diye konuştum. Şimdilik geçiştirmek en doğrusuydu.

"Hımm emin değilim?" dedi. Başımı ona çevirdim. Kollarımı boynuna dolayıp iyice kendime çektim. Kokumu içine çekip soluk alıp verdi. Mayışmıştı sanki. Dudakları yanaklarıma doğru sürtündü.

"Ben asıl senin için endişeleniyorum. Babam birşey mi dedi yoksa?"

Gözlerini aralayıp başını olumsuz bir şekilde salladı.

"Hayır! Merak etme. Sadece beni iyi tanımıyor ve güvenmiyor o kadar? Zamanla herşeyi kabullenecek eminim?" dedi

Pek tatmin olmamıştım. Ama yinede gülümsedim. Her ne kadar kabullenmese de zamanla elbet zamanla herşey yoluna girecekti.
Ryan benim ilişkime onay vermemişti ve bir süre benden uzak duracaktı. Belki de yeniden görecektim ama bilmiyorum. Onun dışında Damien ın yanımda olması bütün sorunlarımı ortadan kaldırıyordu.. Uyuyana kadar yanımda kaldı. Ondan sonrada ava gitti. Tam uykumu alamamıştım, saat üç sıralarında pencereden saçları sarı gözleri kırmızı bir kadın silüeti ani bir hışımla yanımdan geçti. Derin bir çığlık attım. O sırada Damien hızlıca yanıma gelip kollarını bana sardı.

"İyi misin? Sana bir şey mi yaptı" dedi.

Bakışlarımı korkuyla ona sabitledim.

"Onu gördün mü? Tanıyor musun." deyip başımı çektim. Pencere kenarında kimsecikler yoktu.

"O bir vampirdi. Adı Nora?"

"Nora mı? O kadının ne işi vardı burada?"

"Peşimde" diyerek dudaklarını sıktı.

Neden peşindeydi ki?

"Hiçbir şey anlamadım. Neden peşinde?" diye sordum. Beni iyice kendine çekip başımı yastığa koydu.

"Yarın herşeyi anlatırım. Merak etme Şimdi uyu" diye söylendi.

Bu korkuyla nasıl uyuyacaksam artık?

Nora? O kimdi acaba?

Merhaba sevgili okurlarım bu hikayeye devam edip etmemek konusunda kararsız kaldım valla? Sizce devam etmeli miyim? Yorumlarınızı yazın. Hepinizi seviyorum ❣️