The Boys Bizarre Adventures

#12 Wracając do początku

Następnym celem naszej drużyny jest jak co roku cudowne miasteczko, któremu nikt nie raczył nigdy nadać nazwy. Dla mnie oraz trójki moich najlepszych przyjaciół jest to po prostu rodzinna wioska, z której pochodzimy, jednak nasi nowi towarzysze odwiedzą ją pierwszy raz. W drodze to tego jakże niezapomnianego miejsca, które budzi tyle wspomnień, dowiedziałam się iż dzięki ingerencji Bruce'a, Hana oraz Runball pogodzili się w wielkich bólach i dzięki temu jest w miarę dobra atmosfera. Naszym kochanym Nyqusem kierował jak zawsze Josuke, obok którego klasycznie siedział Eroiko. Ja ciesząc się całym tylnym siedzeniem tylko dla siebie wylegiwałam się ile mogę w naszym samochodzie. Camperem kierował natomiast nie do końca normalny chłopak o blond włosach, którego prowadził siedzący po jego prawicy Bruce. W środku dużego auta przebywały Ylva oraz Hana, prawdopodobnie także odpoczywając. Po długiej podróży dotarliśmy w końcu na małą polankę po środku lasu, gdzie zawsze chłopaki parkują samochód i rozbijają obóz. To właśnie z tym miejscem związane są moje pierwsze wspomnienia z trójką tych niezwykłych najemników. Gdy obok Nyqusa stanął camper, okazało się być tym razem trochę ciasno. Na szczęście wszyscy daliśmy radę wyjść z aut i wyprostować na spokojnie swoje zmęczone siedzeniem kości. Niestety dalej cały czas lał ciężki, kwaśny deszcz, a wszyscy na zewnątrz poruszaliśmy się w zielonych, przeciwdeszczowych płaszczach osłaniających całe ciało.
- Josuke. Chodź ze mną poszukać jakiegoś drewna. Megane i Bruce niech rozłożą namioty oraz sztuczny dach.

Powiedział Eroiko poprawiając włosy nachodzące już na twarz chłopaka. Nasz zielono oki przyjaciel odrazu z uśmiechem ruszył w stronę lasu, a ja wraz z drużynowym szermierzem wzięłam się za wyciąganie z bagażnika naszych tymczasowych domów.
- A co ma robić Runball?

Zapytał nagle dziwny mężczyzna z uśmiechem podchodząc do Bruce'a i zacierając ręce. Samuraj rozejrzał się po polanie i zaczął drapać się po brodzie.
- Nie ma dla ciebie w sumie nic do roboty. Meggie, masz jakiś pomysł?

Zapytał mnie młody mężczyzna o czarnych, zalizanych do tyłu włosach i błękitnych oczach. Szybko włożyłam w ręce Runballa jeden z namiotów i uśmiechnęłam się szeroko.
- Możesz zająć się tym razem z Bruce'm, a ja sprawdzę co robią dziewczyny.

Za każdym razem chłopaki każą mi rozkładać namioty, a sami idą na polowanie albo szukają drewna na opał. W takie dni jak ten, nad ogniskiem i namiotami rozkładamy także specjalną płachtę działającą jak wielki parasol. Nazywamy ją sztucznym dachem, ponieważ w sumie tym jest. Zaciekawiona szybko podeszłam do campera, przed jego drzwiami czując już jakieś niesamowite zapachy. Otworzyłam powoli drzwi, a ciepło i woń przygotowanych przez kobiety dań prawie zwaliły mnie z nóg.
- Zużyłaś prawie wszystkie przyprawy?! Jak mam teraz doprawić swoją zupę z królika?!

Krzyknęła nagle zdenerwowana Hana patrząc do szuflady z przyprawami i widząc że jest prawie pusta. Ylva natomiast z uśmieszkiem mieszała gęsty i pięknie pachnący sos na patelni.
- Ara~ara... Oj jak mi przykro. Następnym razem o tobie pomyślę.

Powiedziała biało włosa kobieta zasłaniając usta i cicho śmiejąc się pod nosem chcąc jak najlepiej zagrać na nosie elfki. Hana zgrzytała już zębami, a Ylva najwidoczniej bardzo dobrze się bawiła.
- Co się dzieje dziewczyny?

Zapytałam widząc to całe spięcie między nimi i narastającą presję. Obie spojrzały na mnie, elfka praktycznie tracąca nad sobą kontrolę, oraz mleczarnia, która dla zabawy drażni i denerwuje naszą towarzyszkę.
- Ta krowa najpierw zajęła całą kuchenkę i blat lepiąc jakieś głupie kluchy! Potem zużyła prawie całą wodę w zapasie, a na koniec nie zostawiła dla mnie prawie żadnych przypraw!

Zaczęła z wyrzutem żalić się Hana zaciskając pięści i z nienawiścią spoglądając na spokojną Ylvę. Biało włosa kobieta z uroczym, jednoczenie wrednym uśmieszkiem puściła w moją stronę oczko, aż serce szybciej mi zabiło.
- Wybacz mi proszę kochana. Następnym razem naprawdę pomyślę także o tobie.