Wat als... ~jily fanfictie

After, hoofdstuk 61, nog meer slecht nieuws

Februari 1979

Pov lily
Met de hele groep lopen we weg van hogwarts, waar we net een vergadering hadden van de orde van de feniks. Yepp daar zitten we nu in. We merken er niet heel veel van omdat we van dumbledore nog niet op missies mogen omdat we eigenlijk allemaal nog bezig zijn met onze opleiding. Als we daarmee klaar zijn (als het goed is eind dit jaar) dan mogen we wel op missies. Nu gaan we dus alleen naar vergaderingen maar heel veel nut heeft dat niet omdat ze alleen taken aan het verdelen zijn.

"Jongens zullen we ergens gaan eten ofzo?" Vraagt dahlia.

"Yess is goed." We kiezen een leuk restaurantje uit en gaan daar eten. Daarna gaan we nog even na borrelen en dan gaan we richting huis.

Als we thuis aankomen is euphimia ook nog niet thuis, die is uit eten met een vriendin van haar. Ik doe mijn jas uit maar dan hoor ik de telefoon ringen. Huh niemand belt de Potters ooit, ze hebben alleen maar een telefoon voor de muggle zaken die ze moeten regelen. Maar volgensmij verwachten ze niemand dus het moet wel voor mij zijn.

Pov James
"Lily? Waar ben je?" We zijn 20 minuten geleden thuisgekomen en lily zou alleen even haar jas ophangen. Maar ik zie haar daar niet meer. Opeens hoor ik haar stem uit de hal komen. Is ze? Is ze boos? Of wacht nee is ze nou aan het huilen? Ik snel naar de hal toen en wanneer ik binnenkom zie ik haar met de telefoon in haar hand. Maar precies op dat moment laat ze hem vallen en begint ze te huilen op de grond. Ik ren naar haar toe en knuffel haar.

"Lily? Lily?" Ze schudt in mijn handen maar ze kan geen woord uitbrengen. Ze zit denk ik in een schock. De tranen stromen nog steeds over haar wangen. Als ik merk dat zij mij niet gaat vertellen wat er aan de hand is pak ik de telefoon en vraag ik wie daar is.

"Hallo? Hallo? Ben je er nog."

"Ja, is dit James Potter?"

"Ja met wie spreek ik?"

"Dit is petunia evans, de zus van je verloofde." Het laatste woord zegt ze met een beetje twijfel en afgunst.

"Petunia? Wat is er aan de hand?" Ik weet dat het niet goed kan zijn als petunia ons belt.

"Onze ouders zijn dood. Een auto ongeluk." Ze zegt het met geen straaltje emotie, geen verdriet, geen boosheid, gewoon zo ongelooflijk neutraal.

"Wat?? Een auto-ongeluk??"

"Ja." Ik ga er maar vanuit dat dit haar manier is om ermee om te gaan, door gewoon geen emotie te laten zien. Ik weet dat het niet goed kan zijn maar op dit moment kan ik er niet aan denken. Alleen aan het feit dat mijn lieve Lily hier op de grond zit te shaken. Ik moet zo snel mogelijk elke detail weten zodat ik haar kan troosten.

"Oke petunia je moet me vertellen wat er precies is gebeurd, waar het is gebeurd, wanneer, hoelaat en hoe nu verder."

"Nouu een man was dronken en reed in de verkeerde richting waardoor zij moesten draaien en vervolgens tegen een paal aan reden. Het was vanmiddag rond 15:00 ik probeer al de hele dag te bellen. Ze waren op slag dood. Ze hoefden niet eens naar het ziekenhuis. Ik heb ze zelf niet gezien maar heb gehoord dat ze erg verminkt zijn. En hoe nu verder ja ik moet morgen even voor de zekerheid kijken of zij het wel zijn. Maar die kans is 99,99999 procent want ze reden in hun auto met hun rijbewijs en daarna moeten we een begrafenis regelen."

"Oke petunia dankjewel voor je belletje. Ik denk dat lily dit even moet laten bezinken en dan bellen we je morgen terug oke?"

"Is goed." En ze hing daarna meteen op. Eindelijk. Meteen stort ik me op lily die nog steeds zit te schudden op de grond. Wanneer ik mijn armen om haar heen sla begint ze voor het eerst te huilen. Ik fluister haar lieve woordjes toe zoals "het komt goed, ik ben er voor je, laat het maar allemaal gaan" zo zitten we daar nog een uurtje totdat lily in slaap is gevallen. Voorzichtig pak ik haar op en til ik haar naar de slaapkamer. Ik leg haar in bed neer en geef haar een kus op haar voorhoofd. Ik sla de deken goed over haar heen en ga dan naar mijn moeder toe.