بالاخره وسیله حرکت کرد و این داد از ته دل ما سه تا بود که سکوت شهربازی خالی رو میشکست!
جین با خنده دستشو بین بازوهام می فشرد و من ارزو کردم ای کاش هیچوقت این وسیله از حرکت واینسته!
•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•
+به جون خودم خوبم!
این صدمین بار بود که جیمین حالم رو میپرسید...
حق داشت...
من افتضاح بودم!
اتفاقی که صبح افتاد من رو بهم زد!
خیلیم بهم زد!
اما من سعی کردم خودمو نگه دارم...
درست مثل همیشه...
دیگه به این پی برده بودم که
من بازیگر قابلیم!
مردی که همراهمون اومده بود تا وسایل رو برامون راه اندازی کنه به حرف اومد:
_خوب اگه میخواین بازم هیجانی سوار شین من اون وسیله رو پیشنهاد میکنم!
+سوار شیم؟!
تهیونگ پیش قدم شد:
_تو خیلی حالت خوب نیست لازم نیست سوار شی!
ادامه داد:
_بیا بریم یک چیز سافت سوار شیم!
دستشو پشت کمرم گذاشت و رو به جلو حرکتش داد...
+تروخدا دستتو بردار این یاروعه ببینه شر میشه
_اون از هر لحاظی تفتیش شده خیالت تخت؛ هیچ کاری نمیتونه بکنه!
+من خجالت میکشم جلو بقیه!!!
_جین! جلو همه که نمیبوسمت اینجوری میگی!
با اخم گفت
دیگه چیزی نگفتم...
راست میگفت...
اه من چه قدرم احمقم...
همش تقصیره اینه که فکرم درگیره!
خوب تو این موقعیت چیکار میکنن؟!
به اطراف نگاه کردم و بعد که دیدم هیچکی حواسش نیست خم شدم سریع بوسه ای روی لبش کاشتم و عقب کشیدم...
سنگینی نگاهشو روی خودم حس کردم...
+چ... چرا واستادی؟!
لبخندشو میتونستم حس کنم
_هیچی بریم...
_فقط...
_محض بیشتر شدن اطلاعات عمومیت من عاشق کارای یهوییم! درست مثله صبح!
با یاداوریه قضیه ی صبح گونه ی سرخ شدمو حس کردم...
*فلش بک*
با دیدن تهیونگ توی اون لباس تنگ اخمام تو هم رفت!
واقعا خیلی خیلی تنگ بود و خواسته یا ناخواسته عصبانی میشدم!
+تهیونگ
_جانــ... چرا اخمات تو همه؟!
+همین الان برو این لباس کوفتیو عوضش کن!
_چرا؟!
+به دلایلی!
_من که نمیتونم! اینو برامون درست کردن؛ ما ازاد نیستیم هرچی میخوایم روی استیج بپوشیم!
مکثی کرد و ادامه داد:
_اوه! تو حسودیت شده؟!
+چی؟! نه!
_چرا! تو نمیخوای طرفدارامون منو اینجوری ببینن
+نخیرم...
_به من نگاه کن
دستاشو زیر چونم گذاشت و وادارم کرد نگاهش کنم
پوووف کشیدم :
+خیله خوب! اره حسودیم میشه!
ادامه دادم:
+و مطمئن باش کاری میکنم که با این لباس نری روی استیج!
YOU ARE READING
My Guide | TaeJin
Romanceسوکجین و برادرش جیمین، برای پخش نشدن ماجرای تصادف گروه معروف بنگتن اجبارا برای معالجه وارد خوابگاه شون میشن. - +"دنیای من تاریک بود. انقدر پر پیچ و خم که حتی نمیدونستم باید برای نجات خودم از باتلاقی که هر لحظه بیشتر داخلش کشیده میشدم، به کجا قدم ب...
