The Zombie Tsunami

Chapter 27

Yuri's POV

Naghanda na kami para makabalik sa quarter.

*riinggg riinggg*

Kinuha ko ang  cellphone ko sa bag at tiningnan ko kung sino ang tumawag.

Si Papa. Emergency na naman to for sure. Hindi kasi yan tumatawag kapag hindi importante ang pag.uusapan.

Pero parang may mali, bigla na lang akong kinabahan at para may kung anong hangin na nagsasabing wag sagutin.

"Hello, pa. Napatawag ka? Pabalik na kami ja----"

[ Anak! jan lang kayo!! Wag na kayong tumuloy pa sa pag.punta dito. Iligtas mo sarili mo at ang mga kaibigan mo....]

Rinig na rinig ko ang sigawan sa kabilang linya. Mga nagbabarilan.

"Papa! Ano bang nangyayari jan!!?"parang naluluha na ako! Tch. SO GAY!!!

[Anak napasok na ng mga halimaw ag quarter,.. anak kahit anong mangyari mahal na mahal ka namin ng mama mo.. Magpaka.tatag ka anak.... Aaaaahhhh!!!]

*tooot tooot tooot*

————
Christian's POV

Nakita kong may kausap si Yuri sa cellphone niya. Nag.alala ako nung nakita kong may nanggigilid na luha sa mata niya.

Nilapitan ko siya kasi nalaglag ni ang telepono at napa.upo sa sahig.

"Yuri, ayos ka lang?"hinagod ko ang likuran niya.

"Christian wa-wala n-na s-si papa.. Napasok na ng mga zombie ang quarter."

Hindi na niya napigilan ang pag.hikbi. Hinagod ko na lang siya. Pati ako ay nalungkot sa pagka.wala ni tito, kapatid kasi siya ni papa.

————
Nikko's POV

Nagluluksa kami sa pagkawala ng ama ni Yuri.

Wala na kaming nagawa kundi dumito na muna at nagpaplano sa susunod nagagawin.

"Ano ng gagawin natin ngayon? Hindi naman tayo panghabang buhay na dumito."sabi ni Thea.

"Siguro kailangan natin ng taong pwedeng macontact at makatulong."sabi ni Anne.

Tama si Anne. Pero si sino? Sino ang pwedeng makatulong sa sitwasyon na to?

Isang oras na bumalot ang katahimikan sa loob.

*ting!* Alam ko na! Si tito!

"Sinong may cellphone sa inyu?"tanong ko.

"Merun ako! Eto!"sabay abot sakin ni JR.

"Makakatawag ba to sa ibang bansa?"tanong ko na ipinagtataka ng lahat.

"May load naman yan. Sapat na siguro yan kasi roaming din."sabi niya.

Hindi na ako nag.aksaya pa ng oras at nag.dial ng # ni tito. Good thing at nag.ring.

[Nikko!!! Thank God nakatawag ka! Kamusta na kayo! Alalang.ala ako sa inyu jan! Nagka.outbreak din dito kaso naagapan kaya na putol. Magpapadala sana kami ng cure jan kaso, walang nagtatangkang ihatid.] kalmadong sabi ni tito.

"Okay naman na kami dito tito...napatawag ako kasi kailangan namin ng tulong niyo.. Wag kang mag.alala tito, remember na may iniwan kayong prototype na cure sa minilab sa bahay? Andun din yung formula.. Ang amin lang po ay kung saang o kaninong scientist po namin to i.susurrender para masugpo na tong outbreak."

[Ah. Oo, buti naman ay maayos pa rin yung cure dun sa bahay..Ganito, may branch ako jan sa Cavite. Tanyag na scientist yang mga yan jan. Bestfriend ko ang isa sa mga scientist. Puntahan niyo lang sila at ipa.ubaya ang pagfoformulate ng cure.]

"Sige sige po tito. Salamat po. Ingat po kayo jan. I love you po.."

[Okay. No problem, ingat din kayo jan. I love you too...]

Then I hang up the phone..

"May pupuntahan tayo bukas. Mag handa na kayo.. Matatapos na rin to sa lalong madaling panahon. Pero sa ngayon ay mag.ipon muna tayo ng lakas."sabi ko sa kanila.

Alam kong hindi ito magiging madali, pero kakayanin namin to. Para san pa ang pagbuwis ng mga buhay ng mga mahal namin kung susuko kami agad.

Kunting tiis na lang. Babalik naulit sa normal.

Maamin ko na ang nararadaman ko para kay Anne.

Uy! mga readers quiet lang ha!Wag niyo ko pangunahan. Hehehe

Tommorow is a big day! End of the world na para sa mga halimaw.