HOŞNÜMÂ (tamamlandı) MUÂŞAKA SERİSİ 🌿

21. Bölüm

*satır arası yorumları unutmayalım canımlar

(multi :Osman ve Nâre )

Bu bölüm ayın 9'unda doğum günü olan misss_halka1453 'ya siyah_kelebek0424' ten armağandır 😍 
iyiki doğmuşsun kuzum ❤️
doğum günün kutlu olsun 🎉🎊🎈

Osman Çalaphan'dan 🖤

Yorucuydu günler. Yorucuydu işler, güçler, toplantılar... Ama akşam olup o çatı altına girdiğimde, çakır gözlerine sevdalandığım kadına, karıma sarılınca bitiyordu hepsi. Ruhum huzura kavuşuyor, bedenim her zerresine kadar dinleniyordu. Burnumdan bir nefes çekip karşımdaki adamı dinlemeyi sürdürdüm. İster istemez Nâre düşüyordu aklıma. İlk kez bu kadar geç kalacaktım. Ve belki de ilk kez bensiz girecekti o yatağa. Boğazımın kuruduğunu hissederek önümdeki suya uzandı elim. Ve ardından çalacağını hissetmiş gibi telefona...

Sessiz de olsa da saniyelerce çalmıştı telefonum. İçim içimi yerken sadece bakmakla yetinmiştim. Sabırsızlıkla bekliyordum sunum yapan adamın konuşmasının bitmesini. Arayan Mihrîmah'tı. Ve bu saatte Mihrimah beni neden arardı? Kalbime sancılar ulaşıyordu. Derken arama susmuş, arkasından bir mesaj gelmişti. Hızla açtım tuş kilidini. Nefesim kesildi...

Yeni mesaj: Çiçeğim

'Abi acil eve gelmen lazım! Nâre'ye bir şeyler oluyor! Sakinleştiremiyoruz!'

Nasıl kalktığımı bilememiştim yerimden. Tüm gözler şaşkınlıkla bana dönerken acilen çıkmam gerektiğini söyleyebilmiştim yalnızca. Karımın... Nâre'min bana ihtiyacı vardı! Dakikalar sürmüştü yalıya varmam. Belki de ömrümde ilk kez bu kadar hızlı kullanmıştım arabayı. Park bile etmeyip güvenlik elemanına bırakmış, hızla içeri girmiştim. Annem babam salonda ne yapacaklarını bilmez halde dolaşıyordu. Kahroldum... Onları da üzmüştüm. Belki bilseler böyle şaşırtmazdı bu atak. Diyecek tek kelime bulamadan babamla göz göze gelmiştim. Üzgün gözlerim ardından baktım ona. Boğazımdan bir yutkunma geçti. Ne soracağımı bilir gibi salladı başını. Sinirli görünüyordu. Tıpkı biz hasta olduğumuz zaman bize yardım edemeyince olduğu gibi...

-Yukarıda. 'dedi tok sesiyle.'Mihrimah'ın odasında baygın. '

Gözlerim istemsizce dolarken fırladım çıktım merdivenlerden. Şaşkınlık ve üzüntüden konuşamayan anneme bakamamıştım bile. Aralık duran kapıyı usulca ittim. Loş odanın ortasında duran yatakta perişan halde yatıyordu. Mihrimah yanına oturmuş elini tutuyor... Daha fazla tutamadığım gözyaşlarım yanağıma damlarken kız kardeşim beni görüp sessizce çıkmıştı odadan. Yavaş adımlarla ilerleyip yatağa iliştim. İçim öyle yanıyordu ki... Dermansız kalan elini aldım avuçlarıma.

-Affet beni. 'dedim kısık bir sesle mırıldanarak. İstemsizce burnumu çektim.'Bu kez yetişemedim. Yanında olamadım affet beni Nâre'm...'

Duymuyordu beni. Burada değil, çok uzaklardaydı şimdi. Bu ataklar onu nasıl yoruyorsa saatlerce uyuyordu ardından. Gerçi olaydan beri hiç böyle bir atak yaşamamıştık. Belki birkaç ağlama nöbeti... O da çok normal. Çok çok normal... Geldiğim gibi sessizce çıktım odadan. Aşağı da açıklama yapmam gereken anne ve babam vardı. Omuzlarıma çöken bu yükü daha fazla yalnız taşıyamayacaktım. Ağır aksak adımlarla girdim salona. Tahmin ettiğim gibi babam baş köşede oturmuş beni bekliyordu. Yamacında ise hiç ayırmadığı anneciğim... Gidip oturdum karşılarına. Yaşamak kadar ağırdı anlatması da... Annem uzanıp yanağımı okşadı.