HOŞNÜMÂ (tamamlandı) MUÂŞAKA SERİSİ 🌿

29. Bölüm

*satır arası yorumları unutmayalım canımlar

Bu bölüm tüm sevipte kavuşamayanlara ithaf ❤️

Nâre Çalaphan'dan 🔥

Hafifleşen göz kapaklarımla zihnimin uyanıp , bedenimin yeni bir güne merhaba dediğini hissediyordum. Ama öyle rahat, öyle sıcacık gelmişti ki yerim, hiç gözümü açasım yoktu. Kalkmak zorunda mıydık ya? Uyusak, sonra yine uyusak, sonra yine uyusak, hep uyusak? Yanağıma değen sıcak tenin dokunuşu sessiz soruma cevap niteliğindeydi. Sonunda nihayet gözlerimi açıp beni bıkıp usanmadan her sabah böyle izleyen kocama baktım muzip bir gülüşle.

-Yine dalmışsınız Osman bey.' Yüzündeki o derin hissiyat yerini belli belirsiz bir tebessüme bırakmıştı. Bana doğru biraz daha sokuldu.

-Günaydın meleğim... Geçen zamanı düşünüyordum. Ne de hızlı, ne de aceleci...' dedi mırıltıyı andıran bir ses tonuyla. Elimi kaldırıp yanağına yasladım. Hakikaten de öyleydi... Zaman azgın bir nehir misali akıp gidiyor, hatta önüne ne katarsa onu da götürüyordu. Turhan hoca vefat edeli aylar olmuş, Bâyezid gideli tam bir sene dolmuştu. Düşünceli biçimde gözlerimi kırpıştırdım.

-Haklısın. Baksana evliliğimizin ikinci yılını doldurmasına bile az kaldı. 'dedim kendi kendime konuşur gibi. Yanağındaki elime bir öpücük kondurup gülümsedi.

-Ve bugün benim çakır gözlü güzelimin doğum günü...'

Dediğiyle mahcup bir gülüş yayıldı yüzüme. Evet bugün benim doğum günümdü. Böyle huzurlu, böyle mutlu ve en önemlisi sağlıklı gireceğim yeni bir yaşın ilk günüydü. Geçen yıl bu zamanlar tedavinin sonlarına denk gelmiş ve aradığım o huzurun tam zirvesini yakalayamamıştım. Lakin bu sene çok başka olacaktı. Hissediyordum. En başta ben değişmiştim bir kere. Her anlamda değişmiştim. Umutsuzluklarım yerini taptaze umutlara bırakmış, kabuslarım huzur kokulu uykularla yer değişmiş, hep hayal olarak kalacağını sandığım nice şey hayatımdaki yerine bir yapboz parçası gibi yerleşmişti. Kocamın beni saran kolları arasında kıpırdanarak yüzüne baktım.

-Osman bak dediğim gibi bu sene ailecek kutlayalım. 'dedim daha önceden söylediğim şeyi bir kez daha yineleyerek. Geçen yıl baş başa dışarıya çıkmıştık lakin bu defa ailecek olmak istiyordum. Hayatıma son senelerde dahil olan bu güzel toplum yapısı vazgeçilmezim olmuştu. Hatta ve hatta kendimi ailesi nasıl yaşar insan diye düşünürken buluyordum bazen. Çünkü Amine annemin de dediği gibi aile candı. Ve insan kaybetmenin ne acı bir şey olduğunu yakinen görünce sevdiklerine daha sıkı sarılıyordu. Osman başını sallayarak alnımdaki perçemimi düzeltti.

-Merak etme güzel gözlüm. Bu gece hep birlikteyiz. Yeni yaşını ailecek karşılayacağız. 'dedi tebessümle. Ellerimi çenemin altında birleştirip kocaman bir gülüş gönderdim kehribarlarına.

-Harika!' dedim neşeyle. Ve hemen ardından kolları arasından sıyrıldım ve ayaklandım. 'O zaman tembellik yapmadan kalkıyoruz. Hadi bakalım!'

🌿

Kulağıma küpemi takıp hazır olduğuma kanaat getirerek aynada son bir defa daha kendime baktım. Giydiğim kumaş pantolon ve basenleri örten şifon bluzüm ile doğum günü kızı gibi göründüğümü sanıyordum. Saçlarımı da tepeden kuyruk tutmuştum. Osman salık halini daha çok seviyordu ama akşam için yemekleri Amine annem yapacaktı ve bu durumda ona yardım etmeden duramazdım. Mutfakta böyle daha iyi olacaktı. Babetlerimin üzerinde dönüp kravatını bağlayan kocamın yanağına bir buse kondurdum.