HOŞNÜMÂ (tamamlandı) MUÂŞAKA SERİSİ 🌿

13. Bölüm

*satır arası yorumları unutmayalım canımlar

(multi : Osman )

Bu bölüm yorumlarda doğru tahmini yapan ZukkumiZeher 'e ithaf 🎈

Osman Çalaphan'dan 🖤

Bilmezdim hayal kırıklıklarının cam kırıklarından beter yaraladığını. Bilmezdim tek bir kelime ile insanın başına kainatın yıkıldığını. Bilmezdim kalp ağrısının hem böyle düş hemde gerçekten de gerçek acıttığını. Bilmezdim gönlüme düşen aşk ateşinin beni küle çevirene kadar cayır cayır yakacağını... Nâre karşımda bana hayır derken ruhuma işkence ettiğinin belki de farkında bile değildi...

-Ne...?'dedim anın şoku ile nefes verir gibi. Gözlerimi ağır ağır açıp kapattım. Kulaklarım doğru duymamış olmayı, zihnim doğru anlamamış olmayı istiyordu.'Nâre sen...' dedim kendimi toplamaya çalışarak. Ona doğru bir adım atmamla lafımı kesmişti. Ellerini havaya kaldırıp ona gitmemi engelledi.

-Evlenemem! Seninle evlenemem!'dedi sesi ağaçların arasında yankı bulurken. Bir an ne yapacağımı bilemez halde cebime tıkıştırdım yüzük kutusunu. Yine bir kriz geçiriyor, belki de sinirleri boşalıyordu . Ona doğru bir adım atmaya teşebbüs ettiğim an arkasını dönüp hızlı hızlı yürümeye başlaması bir olmuştu. Ağlıyordu... Hıçkırıkları ilişiyordu kulağıma.

-Nâre dur! Dur gitme!'diyerek koşmaya başladım peşinden. Ama durmadı. Daha da hızlandı aksine. Uzun saçları havada uçuşuyordu. Bunu kendine, bunu bize neden yaptığını anlamıyordum.'Dur!' dedim bir kez daha bağırarak. Ormanın içine doğru koşmayı sürdürüyordu. Sonunda bir gayret ile onu yakalamayı başarmıştım. Kolundan tutup durmaya zorladım. Çırpınıyordu kendini kurtarmak için.

-Bırak beni!'dedi sonunda kolunu benden ayırarak. Beni göğsümden hafifçe geriye ittiğinde donup kalmıştı ona bakışlarım. Kendini kaybetmiş gibiydi. Kanlanan çakırlarını gözlerime öfkeyle dikti.'Sana senin gibi bir eş lazım. Benim gibi değil ! Olmaz anlıyor musun olmaz!'

Gözyaşları yüzünün her yerine dağılmış, açık kahve saç telleri yanaklarına takılmıştı. Neydi onu bu hale getiren? Gördüğü kabuslar mı yoksa bilmediğim bir şey mi? Yüzümü acı çekercesine buruşturdum.

-Neden? Neden ama?' dedim içim yana yana. Oysa ki ben bugünü, bu anı ne çok hayal etmiştim. Onun mutluluğunu, sevincini görmek için sabırsızlıkla beklemiştim. Ellerini şakaklarına yaslayıp bakışlarını yere dikti. Kendi kendine konuşur gibiydi.

-Ben...'dedi nefes nefese.'Ben yanlış yaptım! En başından sevmemeliydim seni! Ben kim aşk kim! Düşünmedim hiç buraya varacağını, tıkadım kulaklarımı!'

Acı çekiyorduk. O da bende acı çekiyorduk. Kendini teslim etmekten korkuyordu. Kabuslarını anlatmaktan, anlatırsa canlanmalarından korkuyordu. Ona uzattığım elimi tutmaktan korkuyordu.

-Anlamıyorum...'dedim başımı iki yana sallayarak. Ona doğru bir adım attım.'Anlamıyorum ben.' Ona doğru attığım adımla kocaman olmuştu gözleri. Yaklaşmamı istemiyordu. Dönüp tekrar koşmaya başladı. 'Nereye gidiyorsun! Nâre nereye gidiyorsun!' diye seslendim arkasından. Durmadı. Durmalıydı! Bana bir cevap vermeliydi artık! Ona yetişip sıkıca tuttum kolundan.

-Bana bir şey söylemek zorundasın.'dedim nefes nefese kalmış sesimle. Ciğerlerime kesik kesik doldurduğum havadan sonra diğer kolunu da tutup hafifçe çektim kendime. Aramızda santimler vardı şimdi.'Neden? Neden!' dedim öfke içinde vurgulayarak. Gözleri gözlerime derin derin baktı. Acı içinde yanıp kavrulur gibi baktı.