HOŞNÜMÂ (tamamlandı) MUÂŞAKA SERİSİ 🌿

1. Bölüm

*satır arası yorumları unutmayalım canımlar

Bu kurguda değişik bir şey yapalım istedim. Bölümün en favori yorumunu yapana diğer bölüm ithaf geliyor haberiniz ola 🥰😘

Bölüm DilaSudeTuran 'a ithaf 🎈

( multi : Nâre )

~Hayatımıza hoşgeldin Nâre 🦋

-Sen benim sözüme karşı mı geliyorsun lan?'

Yanağımda patlayan sayısını bilmediğiminci tokat bu defa beni tek hamlede yere sermeyi başarmıştı. Çelimsiz bedenim kuru bir yaprak misali yere savrulmuş zihnim beni pembe düşleri andıran sânrılar arasında gezintiye davet ediyordu. Şimdi burada değil de mutluluk tadındaki deryalarda huzurun o eşsiz kokusunu solumayı ne çok isterdim. Lakin elde olan boş bir düştü yanlızca. Buradaydım... Bu köhne gecekonduda yirmiye varmak üzere olan yaşımla ömürlük acılara teslim, bîtaptım... Ağzıma dolan kanı zoraki yuttum ve midemden yükselen acı çığlıkları susturmaya çabalayarak ayağa kalkmaya çalıştım. Ağlamıyordum. Artık ağlayamıyordum. Gözlerinde bir sınırı vardı elbet, bir yerden sonra gözyaşı üretemez olmuşlardı. Zihnim algısını yitirip beni karanlıklara teşne ederken ayağa kalkamayıp doğrulabilmiştim yalnızca. Yolunan saçlarım sebebiyle kafa derim sızım sızım sızlıyordu. Sırtımı yanıbaşımdaki kanepeye zorlukla dayadığımda mecalsiz bakışlarım korku ve üzgün bakışlar ile bana bakan anneme rastgelmişti . Boğazımdan bir yutkunma geçti. Her zaman ki gibi köşeye sinmiş ve çaresizce dayağımın bitmesini bekliyordu. Bu kez uzun sürmüştü lakin yine de istediğini alacaktı ruhumu öldüren canavar. Çakır renkteki gözlerim kendini sonsuz huzura teslim edercesine kapanırken kana bulanan bereli dudaklarım arasında fısıldadım çaresizliğimi .

-Peki. Evleneceğim. '

🌿

Hayal meyal de olsa hatırlıyordum babamı... Bir gün bana tıpkı böyle beyaz bir elbise almıştı . Onu giydiğim zaman elime alacağım herhangi bir sopa ile dünyayı güzelleştirecek birkaç sihir yapabileceğimi sanırdım. Ama öyle olmamıştı işte. Babam aniden çıkmıştı hayatımdan. Öldü demişlerdi bana, hiç acımadan öylece yüzüme haykırmışlardı hayatımın gerçeğini...

"Senin baban öldü!"

Ölümün ne demek olduğunu çok sonra anlamıştım ben . Gidenlerin bir daha hiç bir zaman geri gelmeyeceğini, açılan kara bir delik misali boşluklarının asla dolmayacağını çok sonra anlamıştım.

Babamın gidişinin üzerinden çok geçmemişti ki babamın yanında zaman zaman gördüğüm bir amca peydah oldu hayatımızda. Ben ona çatık kaşlarım ardından bakarken annem bak dedi, bu senin cici baban... Demedi . O adama baba demedi babama ağlayan dillerim. Ama o dövdü. Ben demedim, o daha çok dövdü. Hatta öyle ki babamın aldığı o peri beyazı elbise sırtıma yediğim kemer darbeleri ile param parça oldu. Evvela onu yok etti hayatımdan. Sonra babamın bana verdiği mutluluğu çekip aldı kollarımdan. Ve benden geriye ruhu ölmüş bir beden kaldı.

Bakışlarım paslı aynada görünen yansımamda acıyla gezindi. Etekleri yere sürten beyaz elbise gönlümde kelebekler uçuşturmamıştı bu defa. Bedeni bana bir numara büyük olan kıyafet deyim yerindeyse üzerimde ağlıyordu. Açık kahve saçlarımı tarama gereği dahi duymadan uyurken topladığım gibi tepede toparladım. Saç derim geçen yediğim darbeler yüzünden hala sızlıyor, dokunulduğu zaman çığlık attıracak düzeyde bir acı hissi yankılanıyordu zihnimde. Annem yanımda ısrarla bitmeye yüz tutan ucuz makyaj malzemelerini bana uzatsa da başımı iki yana sallayıp reddetmekle yetinmiştim. Ölü bir bedenle cehennemde cayır cayır yanmaya gidiyordum ben, ne süslenmesi? Cici (!) babamın içki parasına beni sattığı adam lütfedip bir beyaz elbiseyi göndermişti ya, o yetmez miydi? Gelecek ve bu gece usulen beni evden alıp götürecekti. Nikah mı? Belki kıyardı. Parasını verip aldığı bir mal için verilecek tüm kararlar ona aitti nasılsa. Kapının alacaklı gibi çalınmasıyla gözlerim hızla kapanmıştı. Gelmişti cehennemim... Bir cehennemden diğerine geçiyor olsam da bilinmezlik korkutuyordu beni. Burada en azından para getirdiğim günler dayak yemekten azledilirken orada beni neler bekliyordu kim bilir? Koluma tutunan çelimsiz eliyle gözlerimi açıp anneme baktım.