HOŞNÜMÂ (tamamlandı) MUÂŞAKA SERİSİ 🌿

26. Bölüm

*satır arası yorumları unutmayalım canımlar

(multi :Osman & Nâre )

Yahu buraya yazdığım şeyleri okumayanlar mı var? 🤔 yoksa okuduğunu anlamayan mı? 😁
Biz kaldığımız yerden devam ediyoruz. Kızçeler bir adet özel bölüm yazdılar ama...

'ÖZEL BÖLÜM HİKAYEDEN BAĞIMSIZDIR. FİNAL HAKKINDA TAHMİN YAPACAĞIZ DİYE BEYİN YAKMAYIN.' 👻

Bu bölüm geçenki özel bölümü yazan kızçelerime ithaf 🎈

Nâre Çalaphan'dan 🔥

Huzur dolu bir güne uyanmıştı zihnim. Ellerim sıcacık bir avucum hakimiyetinde, bedenim ise olmak istediği tek yer olan onun yanındaydı. Gözkapaklarımı aralayıp akşamdan sabaha hasret kaldığım o güzel çehreyi aradım. Ve aradığımı çok geçmeden bulmuştu menevişlerim. Her vakit olduğu gibi uyanmış, sükunet ile beni izliyordu. Uykulu yüzümle tebessüm ettim.

-Beni uyurken izlemekten hiç vazgeçmeyecek misin?' dedim bir miktar şımarmış tavrımla. Yüzündeki belli belirsiz gülümsemesi iyice yayılırken beni belimden tutup kendine yaklaştırdı. Burnunu benim burnuma değecek kadar yakınlaşmıştı .

-Bilemiyorum. Ama yakın bir zamanda pabucun dama atılır belki.' dedi kısık bir sesle mırıldanarak. Elini belimden kaydırıp nevresimin içine uzattı ve karnıma dayadı.

Evlilik yıldönümümüz geçeli tam bir hafta olmuştu. Ve bu bir hafta içinde Osman bana defalarca çocuk konusunda kararımdan emin olup olmadığımı sormuştu. Cevabım her daim aynıydı. Emindim... Anne olmak düşüncesi yetememe hissiyatıyla tüylerimi ürpertse de yanımda Amine anne gibi bir kadın varken bu tür zorlukları aşamayacağımı sanmıyordum. Üstelik belli etmiyor olsa da Osman baba olmayı çok istiyordu. Kendi derdime düşüp eşimin isteklerini göz ardı edemezdim. Üstelik okul ve meslek konusunda da az buçuk bir karara varmıştım ve hayâlim kafamda netleşmek üzereydi. Zamanı gelmişti. Bir bebeğimiz olsun istiyordum... Elimi onun elinin üzerine koyup bir iç çektim.

-Acaba hamile kalmış olabilir miyim demek için çok mu erken?'dedim kendi kendime konuşur gibi. Osman sessizce güldü. Henüz bir hafta olmuştu ama Allah'ın işi, belli mi olurdu? Kaşlarımı havaya kaldırıp bana gülen kocama ciddi ciddi baktım. 'Osman gülme. Sesli düşündüm sadece ya! Biliyoruz herhalde bu kadar çabuk olmayacağını.' Trip moduna geçerek yatakta oturdum. Beyefendi ise gülüşünü zar zor bastırıp benim gibi oturmuştu. Elini uzatıp yanağıma dokundu.

-Tamam meleğim gülmüyorum. 'dedi o yumuşak sesiyle. Yüzüme düşen saçlarımı geriye doğru ittirdi.'Aslında bende sana o konuyu sormak istiyordum. Ne olur ne olmaz diye bir gebelik öncesi muayenesi olmak ister misin?'

Dediğiyle birkaç saniye düşünüp hızlıca başımı salladım. Öncesinde bir doktor kontrolünden geçmem çok iyi olacaktı. Çünkü bir sene geçmiş olsa da ağır bir ameliyat geçirmiş, arkasından da yoğun antidepresan tedavisi görmüştüm. Bunun gebelik döneminde bana problem çıkarmasını istemiyordum.

-Çok iyi olur. 'dedim düşünceli biçimde. Bir sıkıntı çıkacak diye ödüm kopuyordu. Osman az önceki gibi yanağımı okşadı.

-Bugün halledelim o halde. Aklımızdan çıkmış olur.' dedi sakinlikle. Onunda benim düşündüğüm şeyleri düşündüğünü ama kötü hissetmemem için bana söylemediğini anlayabiliyordum. Bugün doktora gidip tüm soru işaretlerimize yanıt bulacaktık. Osman başımın tam tepesine bir buse kondurup yataktan kalktı. Adımları banyoya doğru yönelmiş ve içeri girmek üzereyken aklına bir şey gelir gibi bana döndü. 'Ha bide... Doktor belki taktik de verir.' dedi alttan altta sırıtırken. Bir an boş bulunup neyi kast ettiğini anlamamıştım. Yataktan ayağımı yere atarken dönüp ona baktım.