ႏွစ္ေယာက္သား ေအးစက္တိတ္ဆိတ္စြာျဖင့္ ညစာကို ေအးေအးေဆးေဆး စားေနၾကပါသည္။
''ကြ်န္ေတာ္မနက္ျဖန္ေတာ႔ အလုပ္သြားမွရမယ္ Kim Jongin...''
ႏွစ္ေယာက္ၾကားက တိတ္ဆိတ္မႈကို ေကာင္ေလးဘက္ကဖယ္ရွားပစ္လိုက္ပါသည္။
''သဘက္ခါပဲရုံးပိတ္ေတာ႔မယ္ ကေလးရယ္...! မနက္ျဖန္တစ္ရက္ေတာ႔ နားလိုက္ပါလား...''
''ကြ်န္ေတာ္သြားမွျဖစ္မွာမလို႔ပါ...''
''တစ္ရက္ပဲေလ...Hunnie''
''တကယ္နားလို႔မျဖစ္ဘူး''
ေကာင္ေလးက ဘယ္လိုမွ တားလို႔ရမည့္ပုံမေပၚ ထို႔ေၾကာင္႔ သူ႔စိတ္တို႔ကိုေလ်ွာ႔ခ်လိုက္ျပီး
''အြန္းပါ.... မသြားမျဖစ္လို႔သြားရမွာဆိုေတာ႔ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ... အလုပ္ျပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းျပန္ခ႔ဲေနာ္...''
''ခင္မ်ားေရာ အလုပ္သြားမွာမလား...''
''မင္းမွမရိွပဲ အိမ္မွာကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ဘာလုပ္ေနရမွာလဲ...''
''………………''
အလိုမက်သလိုေျပာလည္း ဒီေကာင္ေလးက ဘာမွမထူးျခားသလို တိတ္တဆိတ္ေနေနသည္။
''ကြ်န္ေတာ္စားျပီးလို႔ အေပၚတက္ႏွင္႔ေတာ႔မယ္ေနာ္...! အရသာရိွရိွ သုံးေဆာင္ေနခ႔ဲပါ...''
ေကာင္ေလးက ထမင္းစားျခင္းကိုလက္စသတ္ ပါးစပ္ေလးသုတ္ကာ ထမင္းစားခန္းထဲမွ ထြက္သြားခ႔ဲပါျပီ
အခုေတာ႔ ထမင္းဝိုင္းမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း အေဖာ္မ႔ဲ အထီးက်န္စြာ ေျခာက္တိေျခာက္ကပ္စားရင္း ထမင္းစားခန္းထဲ၌ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ခ႔ဲပါေတာ႔သည္။
°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~
ညဆယ္နာရီခြဲေက်ာ္ ဆယ္႔တစ္နာရီထိုးခါနီးအထိ ေကာင္ေလးက အလုပ္စားပြဲ၌ အလုပ္ရႈပ္ေနဆဲပင္...
စာၾကည့္မ်က္မွန္ေလး ဝင္႔ကာဝင့္ကာႏွင္႔ အလုပ္ရႈပ္ေနသည့္ေကာင္ေလးက သူ႔အတြင္းစိတ္တို႔ကို ပူေလာင္လာေစပါသည္။
ေကာင္ေလးရဲ႕ ညဝတ္အက်ႌအကြက္ဝမ္းဆက္ေလးကို ခြ်တ္ပစ္လိုက္ျပီး ဖံုးကြယ္ထားသည့္အရာတို႔ကို ေတြ႔ခ်င္ျမင္ခ်င္စိတ္ေတြျဖစ္ေပၚလာသည္။
