White Warrior

White Warrior - 1.

White Warrior - 1.

Alex!! ze zitten achter ons!

Ik weet het, door rennen!

Ik kan niet meer Alex! We rennen al zo lang nu....

Ik keek achterom. Ik zag drie wolven achter mijn zusje rennen, nog even en ze zouden ons in halen. Verdomme, we hadden de andere kant op moeten gaan!. De geur die hier rond hing zei al meer als genoeg.

Ren! Ik hou ze wel tegen.

Wat als je het niet red!?

Dan ga je naar een roedel die je goed genoeg lijkt en sluit je je aan bij hen.

Waarom niet bij hun??

Ik vertrouw hun geur niet, er klopt iets niet. Heb je die ogen gezien? Die zijn anders, echt niet dat jij je aansluit bij hun. En nu geen woord meer, jij vertrekt. Ik vind je wel, geloof me. Wij blijven bij elkaar.

Maar??..

GEEN GEMAAR!! Jij doet wat ik zeg en vertrek. REN! ik zal je vinden zusje, beloofd.

Ik sloot me af van haar zodat ze er niet meer tegen in kon. Ik hoorde haar janken toen ze het merkte. Het spijt me zusje.

Ik stopte met rennen en zag nog net een lichtrode wolf mij ontwijken. Ze keek me over haar schouder aan en jankte nog één keer als gedag.

Ik hou van je zus, wees voorzichtig hoorde ik haar nog zeggen via onze link die ik weer had geopend.

Blijf rennen en stop pas als jij het vertrouwd zei ik nog tegen haar en ik keerde me naar de wolven die eraan kwamen.

Onze ouders waren een jaar terug te grazen genomen door éénlingen. We stonden al niet erg hoog in de roedel en toen zij verdwenen ging het alleen maar verder naar beneden. Ik had mijn best gedaan om alles zo goed mogelijk uit te voeren wat de Alfa en de Beta van ons verlangde. Maar wat ik ook deed, niks was goed.

Toen ze m'n zusje strafte voor iets wat ik in hun ogen niet had goed gedaan was het duidelijk voor mij. Wij vertrokken. Snel later voelde ik de link tussen ons en de rest van de roedel verbreken. Ze hadden ons verstoten en nu waren wij eenlingen.

Ik vond het prima zo. Geen gezeur en gezeik aan mijn kop en ze lieten mijn zusje ook met rust. Lindsey was nog maar 13, die kon nog niet veel, nu na een jaar nog niet maar goed. Ze is al een stuk volwassener geworden in de tijd dat we rondrenden op zoek naar een nieuwe geschikte roedel.

In die tijd heb ik mezelf ontwikkeld tot een genadeloze wolf die alles zou doen om haar kleine zusje te beschermen. Zo ook deze keer. Ik had al meerdere wolven moeten doden om bepaalde gebieden door te komen. Geloof me ik was er niet trots op maar ik moest ervoor zorgen dat we ver genoeg waren van onze roedel zodat ze ons niet alsnog gingen doden. Wat ze vast en zeker zouden doen omdat wij waren vertrokken.

Ik versnelde mijn pas en rende hun kant op. Het waren drie jongens want dat kon ik zien aan hun formaat. Twee waren van dezelfde kleur bruin en de derde was een tint lichter. Ik zag ze even haperen toen ze merkte dat ik hun kant kwam opgerend.

Dit was iets wat ik vele malen had gedaan maar toch kon ik mijn zenuwen niet onderdrukken. Ik had met meerdere gevochten maar die kwamen na elkaar. Nu moest ik met drie wolven tegelijkertijd vechten en er heelhuids uit komen. Of in ieder geval, proberen. Als ik hun lang genoeg kon tegenhouden kon Lindsey verder komen en hopelijk een veilige plek bij een roedel vinden.

Ik sprong op de wolf aan de rechterkant en beet hem hard in zijn schouder terwijl we over de grond rolden. Ik trok een stuk vlees mee toen ik weer van hem af sprong. Ik hoorde hem piepen en janken van de pijn maar ik wist dat dat niet lang zou duren. Wij weerwolven genazen nogal snel namelijk al zou hij daar nog even flink last van hebben.