Siesta 'YuJae

13

___

[Aptal Sınırlar]

Jaehyun

"Kendine ait bir evin yok diye biliyordum?"

Beni yol boyunca bileğimden çekiştirerek ve hızlı adımlarla yorarak tek katlı, geniş bir eve getirmişti. İçerisi kırık beyaz ve kahverengi tonlarıyla döşenmişti ancak bütün bunlar ilgimi saniyelik dahi çekmiyordu çünkü 'çalınan' dosya düşüncelerimi bulandırıyordu. Sıkıntıyla nefes vererek salondaki koltuklardan birisine oturdum, üzerimdeki kabandan kurtulduğumda dolaptan bir şişe şarap çıkardıktan sonra cevaplamıştı beni.

"Ödünç bir ev burası, sıklıkla uğramıyorum. Sadece bugün bara gitmek istemediğimden çok emindim, seni de o ortamdan kurtarmak istedim."

Fazla oyalanmadan seçtiği beyaz şarabı tirbuşonla açtıktan sonra kadehe doldurmaya başladığında tam olarak dikkatimin verememiştim sözlerine. İnce ve uzun parmaklarının kadehi tutuşu odağım olmuştu, gözlerimi yanıma oturup kadehi bana uzatana kadar çekemedim o görüntüden. Kendisi için de bir kadeh doldurmuştu, sonrasında koltukta rahat bir pozisyona geçip karşılıklı ilk yudumu aldık. Bu tat her defasında boğazımın alev almasına sebep oluyordu ama verdiği mayhoş tadı seviyordum.

"Bu kadar düşünceli olmak yormuyor mu seni?"

Söylediklerim karşısında dilini dudaklarında gezdirmek dışında tepki göstermemişti. Kitlenmiş gibi bana bakıyordu ki bu gün içinde mutlaka başıma gelen bir olay haline gelmişti artık. Dışarıda geçirdiğimiz süre boyunca düşündüğüm tek şey olan dosya mevzusundan sonra ona ancak şimdi odaklanabiliyordum. Ama o, yaşanan hiçbir olay dahilinde değilmiş gibi benimle ilgileniyordu.

"Bu düşünceli olduğumu göstermez ki, çok mu ilgisiz bırakıldın sen?"

"Hayatım boyunca kimseden ilgi istemedim, senden de istemiyorum."

Omuz silkip ağır ağır yudumladığı kadehi bir kenara bıraktı, söylediği şey bir nebze kalbimin kırılmasına neden olmuş olabilirdi, bakışlarımı anında kaçırmama sebep olmuştu. Şu esnada söylenilecek laf mıydı şimdi bu?

İnsanların beni duygularım üzerinden vurmasına katlanamıyordum. İlgiyi kim istemezdi ki? Ben kimseden gerçek bir sevgi görmediğim gibi ilgi de görmemiştim. Bu yüzden kimseyi sevmediğim gibi ilgi beklediğim de yoktu. Normal bir ailem olmadığı için aile sevgisi görmemiştim, belki de bu yüzden hiç aşık olmamıştım ve bunları yaşayamamak çoğu kişi için eksiklik olarak görülse de beni güçlü yapan şeyler olduğuna inanıyordum.

"Benden neden istemiyorsun?"

"İstiyorsan ilgilenebilirsin ama benim umrumda olmaz. Sonra da ilgine karşılık vermediğim için anında uzaklaşırsın benden, olması gerektiği gibi."

Cümlem bittiği anda göğsünü kabartarak gür bir kahkaha atmıştı, gülüşü yavaşça yüzünden silinirken hareketlendi. Yakınıma gelip kucağıma oturmaya çalışırken yutkundum, benden uzaklaşacağını hatırlattığım için yakınlaşıyordu galiba. Nihayetinde kucağıma yerleşmiş ve saçlarımı karıştırmaya başlamıştı bile.

"Senin şu aptal sınırların, hepsini yok etmek istiyorum."

"Aptal sınırlarım?"

"Gay değilim, duvarla olmaktan farksız olursun, bir şey hissetmem.. Daha saymamı ister misin?"