ᴛʜᴇ ᴠᴀᴍᴘɪʀᴇ ɪ ꜰᴇʟʟ ꜰᴏʀ~

31~

Κεφάλαιο 31ο~

Jacksons POV

Βλέπω πόσο σοκαρισμένη είναι που θα είμαι εκείνος που θα της κάνει κακό και νιώθω ήδη να ραγίζω. Την ερωτεύτηκα και ο μόνος τρόπος να την γλιτώσω από τον θάνατο είναι αυτός.. Θα είναι ο δικός μου θάνατος, σκέφτομαι γιατί δεν θα αντέξω να την βλέπω να πονάει.
Με όλη της την σύγχυση χτυπάει το στερνό μου και με σπρώχνει ενώ δάκρυα κυλάνε στο πρόσωπο της. Αποφεύγω να την κοιταξω στα μάτια και βουρκωνω και ο ίδιος μετά από καιρό. Χωρίς να το δείξω, την πηγαίνω στο υπόγειο του δωματίου όπου τιμωρούνται.. Προσπαθεί να αντισταθεί ενώ το κλάμα της δυναμώνει. "ΉΜΟΥΝ ΤΟΣΟ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΑΦΕΛΗΣ ΠΟΥ ΠΊΣΤΕΨΑ ΓΙΑ ΛΊΓΟ ΟΤΙ ΜΕ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΕΣ ΚΑΙ ΕΚΑΝΕΣ ΤΌΣΑ". Φωνάζει και τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα στο άκουσμα του έρωτα. Δεν έχει ιδέα πόσα νιώθω για εκείνη... Χωρίς να απαντήσω συνεχίζω αυτό που πρέπει να κάνω και δένω τα χέρια της με αλυσίδες..ωστε να μείνει ακίνητη.

Κοιταζομαστε για μια στιγμή και μπορώ να δω πόσο πονάει στα μάτια της πριν καν αρχίσω... "στοίχημα.. Ότι θα το απολαψεις". Λεει ψυχρά. "ΣΤΑΜΆΤΑ ΓΑΜΩ, ΔΕΝ ΈΧΕΙΣ ΙΔΈΑ ΤΙ ΝΙΏΘΩ!". Φωνάζω και δίνω μία γροθιά στον τοίχο. Αρχίζει να γελάει νευρικά.. Κάτι που παθαίνεις από τον πόνο. "τελικα είχε δίκιο ο Eric για εσένα". Λεει με τον ίδιο τόνο και τότε γίνεται εμφανή η οργή μου. Ξεχνάω για λίγο όσα ένιωσα και αρπάζω το μαστίγιο στα χέρια μου. Κατεβάζω την μπλούζα της και χτυπάω την πλάτη της. Θολωνω και στο μυαλό μου παραμένει ο μπάσταρδος ο Eric ενώ κάνω εικόνα να χτυπάω εκείνον.
Αιμοραγει και ακούγονται μόνο τα ουρλιαχτά της ενώ πια έχει χάσει την φωνή της από το κλάμα. "ΑΡΚ.. Ε..ΤΑ".Λεει με τεράστια δυσκολία και μόλις ακούσω την φωνή της σταματάω. Βλέποντας πως την έχω κάνει επανέρχομαι στην πραγματικότητα... Την λύνω όπως μου είχε πει ο Kingston αφού τελειώσω και πέφτει στα γόνατα. "σε... Μισώ!". Μου φωνάζει και νιώθω σαν να περνάει ένα μαχαίρι μέσα μου. Ένα δάκρυ μου φεύγει και το μαζεύω, να φανώ ανέκφραστος. ΕΊΜΑΙ ΕΝΑ ΤΕΡΑΣ ΓΑΜΩ! ΕΊΧΕ ΔΊΚΙΟ ΕΞΑΡΧΗΣ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ. Λέω από μέσα μου και αισθάνομαι ότι δεν θα με συγχώρεσω ποτέ για αυτό. Δεν θα μπορέσω να βγάλω την εικόνα της από το κεφάλι μου ούτε στιγμή.. Όλος αυτός ο πόνος, η οργη, το μίσος που της προκάλεσα. Την κατέστρεψα. Πλέον δεν με μισει μόνο εκείνη.. Αλλά και ο ίδιος μου εαυτός.
Εκείνη κάθεται σε μια γωνιά και αφήνει όλο της το κλάμα έξω.. Τα μάτια της δεν μπορούν να στεγνώσουν πια.

Πάω να την βοηθήσω να σηκωθεί μα σπρώχνει το χέρι μου μακρυά. "ΜΗΝ ΜΕ ΑΚΟΥΜΠΑΣ! ΜΕΙΝΕ ΜΑΚΡΥΆ ΜΟΥ ΓΙΑ ΠΆΝΤΑ". Αρχίζει να μου φωνάζει μέσα από τους λυγμούς της. "ΈΝΙΩΣΑ ΚΆΤΙ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΤΏΡΑ ΔΕΝ ΘΈΛΩ ΝΑ ΣΕ ΞΑΝΑ ΔΩ ΜΠΡΟΣΤΆ ΜΟΥ".
"ΕΝΑ ΤΕΡΑΣ ΠΟΥ ΞΈΡΕΙ ΜΟΝΟ ΝΑ ΠΛΗΓΏΝΕΙ ΗΣΟΥΝ ΕΞΑΡΧΗΣ".

Τα λόγια της με διαπερνανε κοφτερά. Ότι αίσθημα νιώθω ξανα χάνεται σε δευτερόλεπτα. Το χειρότερο είναι ότι έμαθα πως και εκείνη ένιωθε κάτι για εμένα, αλλά πλέον είναι πολύ αργά για εμάς. Δεν υπάρχει και ούτε θα υπάρξει ποτέ." Αντίο.. Tessa εύχομαι μια μέρα να με συγχωρέσεις". Είναι τα τελευταία μου λόγια και αφού αφήσω ανοιχτές τις πόρτες εξαφανιζομαι. Πρεπει να φύγω από εδώ μέσα μια και καλή..

Tessa's POV

Η πλάτη μου είναι γεμάτη αίματα και η καρδιά μου και ο νους μου δεν μπορεί να χωρέσει τι έγινε μόλις. Πόνος είναι το μόνο που επικρατεί μέσα μου. Αλλά παράλληλα; μια απέχθεια. Απέχθεια προς το εαυτό μου που του επέτρεψα να με πλησιάσει... Να με αγγίξει να με κάνει να νιώσω κάτι όσο ηλιθιο και εαν ακούγεται! Δεν πρόκειται να τον συγχώρεσω ποτέ.
Τις σκέψεις μου διακόπτουν βήματα που ακούγονται και μπαίνει μέσα ο διάολος ο ίδιος, ο Kingston. "επιτέλους πήρες το μάθημα σου. Και πλέον είδες τι συμβαίνει όταν είσαι κοντά στον Jackson". Λεει δείχνοντας χαρά με την κατάσταση φανερώνοντας πόσο άκαρδος και απάνθρωπος είναι. Δεν μπορώ καν να τον κοιτάξω. "και τώρα πέρνα έξω δεν έχω καιρό να ασχολούμαι με εσένα". Λεει αδιάφορος και με πετάει έξω από το γραφείο του...

ξέρω ξέρω με βριζετε τώρα.. 😳
Δεν θα πω κάτι για αυτό 😶τα λέμε στο επόμενο.. ❤️
~S