Ölüm Oyunu / Texting

1.8

*Şimdi yeni bir sorumluluk alıyorum...

(Yıllar önce...)

"Sana söz veriyorum bugün iyi geçecek"

Küçük Asya'nın annesi Asya'ya enerji vermeye çalışıyordu ama zordu. Asya'nın okulu onu istemiyordu. Okuldaki öğrenciler tarafından 'Gerzek' olarak anılıyordu. Annesi ise bu durumu durduramıyordu.

"Görüşürüz..."

Asya yavaş yavaş okula girdi. Bu okula girmek onun ruhunu acıtıyordu. Ona böyle davranmalarını anlamıyordu. Anlamayacaktı...

"Geç kaldığım için üzgünüm."

"Hey! Bakın; Bu Ger-zek."

Asya öğretmeninden özür dileyip en arka sırasına oturdu. Sırası kağıtlarla doluydu. Ama 14 yaşındaki Asya buna aldırış etmemişti.

Teneffüs çaldı herkes bahçeye indi, Asya ise sadece çikolatalı süt almak için kantine indi. O sırada 5 kişilik bir kız grubunu gördü gözleri.

"Acaba..." Dedi içinden. "Acaba... Benle arkadaş olurlar mı? Alırlar mı aralarına beni?" Dedi büyük bir merakla. Sonra annesinin ona bugün güzel bir gün demesi geldi aklına. Heyecanla kızların yanına gitti kızlar ise ona bakıyordu kaç göz işaretiyle bir şeyler anlatıyorlardı birbirlerine. Asya heyecanla konuşmaya başladı.

"Arkadaşım olur musunuz?" Kızlardan biri tam konuşacakken muhtemelen grubun lideri konuşmaya başladı.

"Grubumuza girmek için bir şartımız var." Bir kız itiraz ederken lider onu susturdu.

"Şartınızı yerine getireceğim, söz."

Kız gülümsedi.

"Güzel havlarsan sende grubumuza katılabilirsin." Asya heyecanla başını salladı. Tüm okul bahçede koşuştururken birden Asya saflığıyla havladı.

Kızlar kahkahalarla yerlere yatarken Asya onlar güldüğü için daha güçlü havlıyordu o sırada bir ses duyuldu.

"Aptal." Sonra bir ses daha.

"Budala." Tüm bahçe gülerken Asya bir anlığına durdu. Lider konuşmaya başladı.

"Grubumuza Ger-zek almıyoruz."

"A-ama havladım."

Asya'nın sesi titremişti, birden yere oturup ağlamaya başlayınca herkes ufak hakaretlerle oradan uzaklaştı, tam o an bir şey oldu... Bir el Asya'nın elini tuttu.

"İnsanlar her zaman konuşur, onları dinlersen bu son ağlaman olmayacak."

Karşısında ona el uzatan çocuğu gördü. Şaşkındı.

"Dalga geçmeye geldiysen..."

"Sence öyle bir halim mi var?" Çocuk kabaydı ama dalga geçmiyordu.

"Kalk!" Diye emir verdi zorla kaldırırken.

"İnsanları dinleme, susarsan 'suskun' derler. Konuşursan 'Geveze' çok ders çalışırsan 'inek' çalışmazsan 'serseri' derler. İnsanlar susmaz insanlar sürekler der..."

Asya gözyaşlarını sildi...

Karşısındaki bu çocuk bunları söyleyecek kadar ne yaşamıştı? Bu çocuk da kim?

"İsmin ne?" Diye sordu Asya.

"Önemli değil."

"Teşekkür etmedim."