Gündüzü alt edemiyorsan kapında gece bekler.
Çünkü yıldızlar sana istediğinde gülümser.
Cehennemin dibine hoş geldiniz, derler ki acı bir hapishanedir.
Hücremden çıkmama izin veriniz.
Başlamadan önce bir bilgilendirme, önceki bölümde şarkı listesini sormuştum ister misiniz diye. Spotify'da beyzikonline yazarsanız çıkacaktır. Bu hikayenin ismini koydum playliste zaten, iyi okumalar:)
- 13. Bölüm -
"İyi bak kalbime."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Şarkı söylemek benim için tek bir andı, zaman kapsülünde tek bir noktaya hitap ediyordu ve o an bu andı. Daha önce yaşadıklarım, ileride yaşayacaklarım, canımı sıkan insanlar veya eğlendiren insanlar... Fark etmeksizin hiçbiri gelmiyordu o an aklıma. Sadece ben, gitarım ve şarkım oluyordu. Karanlıktı ama korku yoktu. Ellerim gitarımın telleriyle dans ederken her ritimde kirpiklerim titreşiyordu. Belki de benim acımın ilacı buydu. Notalar silahıma dönüşürken bu beni ölümsüz hissettiriyordu.
Sahnede beni rahatsız etmeyen bir ışıklandırma vardı, normalde biraz daha aydınlık olan mekan bugün daha loştu. Çünkü mekanı kapattıran kişi öyle istemişti. Kıyafetlerime kadar o karar vermişti aslında ancak korkmalı mıydım bilmiyordum, son zamanlarda iyi olarak nitelendirebileceğim şeyler yaşamamıştım. Lodos ve Alaz'ın içinde olduğu durum karmaşıktı, güvenli değildi ama ölümcül de değildi. Onlarla yakın olmak beni de ister istemez bir odak haline getiriyordu. Bu konuda ne yapabileceğimi ne yazık ki bilmiyordum.
Loş ortamın en karanlık köşesinde tek başına oturan bir silüet görebiliyordum, ancak garson sessizce yanımdan geçerken iki kadeh ve bir şişe şarap götürmüştü. Biri daha mı gelecekti? Amacını anlamadığım gibi biten şarkının ardından yenisine başlamadım ve birkaç saniye anlamsızca orada oturan şahsa baktım. Yanında bekleyen garsona tek kelimelik bir şey fısıldadı, yerden gözlerini ayıran garson benim yüzüme sabitledi bakışlarını ve kafasını 'devam et' der şeklinde salladı. Derin bir nefes alarak, içimden sabır çektim. En ışıklı alanda olmak bunu çaktırmadan yapmama engel oluyordu. Bir kez daha, her gece olduğu gibi yeni bir şarkının sözlerinde kaybolurken Yedinci Ev'i seçmiştim.
"Bomboştu gözlerin kendimi göremedim Sözlerin hep karamsar geleceği göremedim Sevgilim derken ürkek ve isteksizsin Aslında tek sorun kalbindeki ben miyim Hayatın içinde bir aşk buldum Birileri anlatsın bana aşk daha neler ister Sevilmeden bitecek mi bu rüya Bu adam seni ister Birileri anlatsın bana aşk daha neler ister Sevilmeden yitecek mi bu beden..."
Şarkının sonunda gerçek dünyaya dönüp yine ona baktım, oturma pozisyonu değişmiş, daha rahat bir pozisyona bırakmıştı yerini. Bu sefer garsonla iletişime geçmeye tenezzül bile etmeden ince parmaklarını bana doğru salladı, yaptığı hareketle devam etmem gerektiğini anladım. Çok garipti, çok. Normalde istek şarkı olduğunda veya ısrarla beni izleyen insanlar olduğunda, biri beni masasına bir şeyler içmeye davet ettiğinde... Bunların hiçbirine sinir olmuyordum. Ama şimdi bu bilinmezlik ve benim o masasına bir misafirini beklerken, bomboş mekanda şarkı söylemem sinirime dokunuyordu.
