Tüm hayatını annesinin sevgisizliğiyle geçirmiş ve yalnızlıktan korkan ama yalnızlığa muhtaç bırakılan Dünya bu korkusuyla doğum gününde yüzleşmek zorunda kalır. Yalnızlığını yabancı kalabalıkla doldurmak için rast gele seçtiği bir bara girer. Ancak...
Herkese selaaam 👋🏻 👋🏻 Umarım iyi ve sağlıklısınızdır canlarım 🙈💃
Çook tatlı ve bir o kadar da fena bir bölümle geldim🤭 Bu bölümde artık asıl olaylara, sırlara biraz giriş yapıyoruz.
Herkese keyifli okumalar o zaman 💃🤝
oy vermeden ve lütfen yorum yapmadan geçmeyin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
...
Sehpanın altından birinin dizimi dürtmesiyle irkildim ve bakışlarımı elimdeki saydığım paralardan çektim. Hemen yan çaprazımda oturan Atlas bir yandan sehpanın altından dizimi dürtmeye devam ediyor bir yandan kaş göz hareketleriyle bana bir şeyler anlatmaya çalışıyordu.
Niyeti iyi değildi, bir bakışta anlamıştım. Ona uymayı istediği için heyecanlanan tarafım anında küçük bir çocuk gibi yakalanma korkusuyla etrafa kısacık bir göz gezdirdi. Kimse buraya bakmıyordu.
Bağdaş kurduğum için ağrımaya başlayan ayaklarımı hareket ettiriyormuş gibi yapıp hafifçe Atlas'a doğru eğildim.
"Bana borç versene," diye fısıldadı Atlas.
Bir elimdeki renk renk sahte para destesine baktım bir de Atlas yalvaran ve masum görünmeye çalışan suratına. Muziplikle tek kaşımı kaldırdım. Bu kadar kolay hile yapmamı beklemiyordu değil mi?
"Hey!"
Meriç anında sehpanın diğer ucundan uzanıp bir kolunu ikimizin arasına soktu.
"Ne fısıldaşıyordunuz siz?"
Ben yakalanmanın verdiği mahcubiyetle geri çekilirken Atlas burnundan soluyarak Meriç'e bakıyordu.
"Sana ne be, sana ne! Canım arkadaşım Dünya iflas etmiş olmama çok üzülmüş, gönlünden kopmuş bana borç para veriyor. Bu seni ne alakadar eder?"
"Borç vermek yasak! Kitapçıkta yazıyor!"
Meriç de aynı hırçınlıkla karşılık vermişti Atlas'a.
Yasemin'in diğer köşede ofladığını duydum. Kuray bıkmış bir ifadeyle Atlas'a bakıyor. Anıl ise bu hengameden yararlanarak elindeki paranın birazını çaktırmadan bana veriyordu.
Göz kırptı. İkimizin de elindeki paralar eşitti şimdi. Ancak o benden daha önde ve oyundaki en zengin mülk sahibiydi.
Kuray'ın evindeydik. Kafede koyu bir muhabbete dalmış sakince oturuyorduk ki aramızda yine ilk sıkılan Atlas olmuştu. Kuray ve Yasemin'i zar zor Monoply oynamaya ikna edip eve gidelim diye tutturmuştu.
Sorun şuydu ki bu oyunu kafede de oynayabilirdik, bu soğukta gerisin geri eve dönmeye gerek kalmadan. Ancak Atlas'ın inat damarı ve mantıksız kararlar alma mekanizması çakışınca olan yine bize olmuştu.
