Tüm hayatını annesinin sevgisizliğiyle geçirmiş ve yalnızlıktan korkan ama yalnızlığa muhtaç bırakılan Dünya bu korkusuyla doğum gününde yüzleşmek zorunda kalır. Yalnızlığını yabancı kalabalıkla doldurmak için rast gele seçtiği bir bara girer. Ancak...
Herkese selaaam 👋🏻 Tüm bu yoğunluğun arasında hem buraya hem diğer kurguma bölüm attım benden mutlusu yok kgkgjgl Siz nasılsınız görüşmeyeli???
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayııınn kalbim ağzımda ağzım da kulaklarımda okuyacağım tüüüüm yorumlarınızı sizi çooook seviyorum 😘😍😍😍
Keyifli olumalar 😘
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
9. BÖLÜM: RUHU HİSSETMEK
Sezgin Alkan, Çağan Şengül-Beni Sen Kurtar
Yaşlı Ama-Ve Ben
Kapıyı sessizce açıp eve girdiğimde annemin evde olacağını tahmin ediyordum ama salonun girişinde, kollarını göğsünde birleştirmiş bir halde dikilirken bulmayı beklemiyordum. Şaşkınlık ve korku karışımı bir ifadeyle olduğum yerde kaldım.
Omuzunu yasladığı yerden ayırdı ve duruşunu dikleştirdi. İfadesi düzdü ancak gözlerindeki öfke aramızda birazdan patlak verecek tartışmanın ön gösterimi gibiydi.
Eğilip botlarımı çıkardım ve dolaba yerleştirdim. Aynı şekilde montumu da çıkarıp dolabın içindeki askılığa astım. Tüm bu süre boyunca annem sessizce beni izlemekle yetindi.
"Geceyi başka bir yerde geçirmen konusunda anlaştığımızı düşünüyordum?"
Ses tonundaki sert tını edeceğim her itirazı şimdiden bastırırcasına otorite yüklüydü.
Anıl'la geçirdiğim, hayatımın en mutlu günlerinden birine bu şekilde gölge düşürmesine izin vermeyecektim. Hiçbir şey söylemeden yanından geçip gidecektim ki kolumu tuttu, sertçe.
"Anne!" Ağzımdan çıkan şaşkınlık nidasıyla beraber iri iri olmuş gözlerle ona doğru döndüm. "Ne yapıyorsun, bırak kolumu!"
Daha sert kavradı kolumu ve kendine doğru çekti. "İçeri geçiyorsun, konuşacağız!" Hareketlerindeki sertliğin aynından sesinde de vardı ancak bağırmadan yapmıştı bunu. Gözleri yeterince bağırıyor, gözbebeklerinden çıkan alevler beni zaten oracıkta yakıyordu.
Salona doğru çekiştirdi kolumu bırakmadan. "Anne!" diye seslendim yine hayretle. Hoyratça ittirmeleri nedeniyle nereye basacağını şaşıran adımlarım tökezlememe neden oluyordu.
Aklım durmuş, bu olanlara anlam veremiyordum. Daha önce bana hiç böyle davranmamıştı. Kızardı, psikolojik baskı uygulayıp üzerimde hâkimiyet kurardı, beni bir şekilde hep bastırırdı ama bu sefer ilk defa bu kadar hırçın ve sinirliydi.
Salonun orta kısmına doğru savurdu bedenimi ancak düşmeme sebep olacak kadar bir güç uygulamamıştı. Sadece bir iki adım sendelemiştim. Saçlarımı görüşümü gizliyordu ancak annemin bana doğrulttuğu işaret parmağını seçebiliyordum. Elleri titriyordu ya da titreyen o muydu yoksa şaşkınlıktan hızlanan kalp ritimlerim mi sebep oluyordu bu görüntüye bilmiyordum.
