Stockholm Syndrome {Voltooid}

1. Verhuizing Naar Londen

P. O. V Rosalin

Ik loop het plein op van school. Ik voel dat alle ogen in mijn rug prikken en het gegiechel en geroezemoes begint. Ik versnel mijn pas naar binnen en ga naar mijn kluisje. Ik gooi snel mijn jas er in en pak de vest die er in ligt. Ik trek hem aan. Dit doe ik om alle blauw plekken verborgen te houden. Vandaag heb ik voor het eerst ook een sjaal om vanwege dat iemand mij gister probeerde te wurgen tot ik neer viel daarna rende ze weg. Ik lag nog wel een kwartier op de grond maar toen ik op stond wikkelde ik snel mijn vest die ik bij mij had om me nek. Ik moest namelijk naar huis en mijn moeder is al zo bezorgd om me en dan zou ze ook nog mijn blauwe plekken zien dan zal alles vast nog erger worden. Ik gooi mijn kluisje dicht en pak mijn tas op van de grond. 'nog genoten van ons ontmoeting gister' Susanne staat achter me. Ik reageer niet en wil weg lopen als ik mijn wang voel gloeien. 'dat is niet netjes om niet te reageren' zegt ze. Ik ren weg naar het toilet en sluit me op in een hokje. Ik pak uit mijn tas een spiegel en make-up poeder. Ik kijk naar mijn wang hij is rood en in het midden wordt hij blauw. Ik doe er snel wat poeder op waarna ik de bel hoor gaan. Ik kijk nog ff snel in de spiegel. Ik heb wiskunde van meneer Masterfield. Hij is streng en mag me niet dus dat wordt leuk.

Ik loop het lokaal binnen. 'mevrouw Leijen waarom bent u zo laat'? Met zijn armen over elkaar staart hij me aan. Ik kijk naar de grond.' ik had me verslapen'. 'deze keer zie ik het door de vingers, maar de volgende keer wordt het nablijven, ga zitten en doe je sjaal af'. Ik loop naar de tafel en wikkel langzaam mijn sjaal af. Ik doe mijn shirt zo hoog mogenlijk zodat mijn blauwe nek niet te zien is. Zo gaan mijn wiskunde lessen altijd.

School is af en ik loop terug over het schoolplein tot ik Susanne en haar groep bij het hek zie staan. Ik stop met lopen en draai me om en ren terug naar binnen naar het toilet, mijn vertrouwde plek. Uit mijn oog hoek zie ik nog net het groepje naar mij toe rennen voordat alles zwart word en ik vreselijke hoofdpijn krijg. ' dat zal haar leren' is het laatste wat ik hoor. Voordat ik helemaal weg ben.

Ik voel dat ik licht door elkaar geschud word. 'Rosalin wees bij, kom op' hoor ik meneer Masterfield zeggen. Ik open langzaam mijn ogen, het is donker buiten en het schoolplein is leeg. Ja ze hebben me gewoon buiten laten liggen. ' wat is er gebeurt?' vraag ik aan hem. 'dat wou ik eigenlijk aan jouw vragen'. Ik denk diep na wat moeilijk is met hoofdpijn. Het schiet me opeens te binnen dat van Susanne. ' uhm er is niks gebeurd ik viel gewoon neer' ik mag er niks over zeggen vanwege dat ze anders iets dierbaar zouden vermoorden of slopen. 'zelf een ezel zouw het niet geloven met die wond achter op je hoofd, kom ik breng je thuis' hij staat op. Ik ga langzaam over eind zitten, waarna ik heel duizelig word. ' je moet rustig aan doen hoor die wond kan nare bij werkingen hebben'. Ik probeer op te staan maar val meteen weer neer. Hij komt naast me staan en hij slaat zijn arm om me heen en tilt me op. ' waar woon je?' vraagt hij. 'wasingtonstreat 259' we komen aan bij de auto en hij plaatst mij op de bij rijders stoel. Hij stapt zelf ook ik. 'wie doen dit Rosalin?'. 'niemand echt niet meneer'. Hij kijkt me wantrouwend aan. Ik zucht. 'Susanne en haar groep' zeg ik tewijl ik naar de grondt kijk. 'Kom je daardoor ook te laat in de lessen'. Ik knik traag. 'oke, kom wat meer op voor jezelf en ga naar het hoofd van de school. Je woonde toch op wasintonstreat 259?'. 'ja meneer'. Hij start de auto en gaat rijden. 'je weet wel dat ik genoodzaakt ben om je ouders hier van te brichten'. 'ja meneer dat weet ik maar is niet nodig want mijn ouders weten er van en zijn al een oplossing aan het bedenken'. 'ik hoop voor je dat die er snel is, maar toch moet ik ze berichten'. Ik knik en sluit mijn ogen.

We komen aan bij mijn huis wasingtonstreat 259 een mooi maar eenvoudig huis. Hij parkeert de auto voor de deur en stapt uit. Ik stap ook uit maar te snel waardoor alles draait. Ik val weer in de stoel waarna ik weer opsta maar dan rustig. Hij loopt met me mee naar de deur en belt aan. Mijn moeder komt meteen naar de deur toe. ' oh god, wat is er gebeurt?'. 'ze is onderuit gehaald door Susanne en haar groep vrienden en ik zag haar pas liggen toen ik naar huis ging en ik weet niet hoelang ze daarvoor daar al lag toen ik aankwam' zegt meneer Masterfield. 'hemeltje lief zeg gelukkig hebben we eindelijk de oplossing, kom binnen dan zet ik wat koffie en thee'. 'nee dank u wel mevrouw Leijen ik moet ook naar huis bericht me hoe het met haar gaat te minsten als jullie dat willen? '.' we zullen zien' zegt mijn moeder. 'doeg meneer Masterfield'. Mijn moeder leidt me naar binnen. ' gelukkig is de wond niet erg groot' zegt mijn moeder.' ja, maar wat is de oplossing?'. 'weg gaan verhuizen naar Londen daar kan je een nieuw leven beginnen en nieuwe vrienden maken'. 'echt waar?!!!'. Mijn moeder knikt. Ik omhels mijn moeder. 'dankje mam, ik ga meteen mijn spullen pakken, waarneer gaan we eigenlijk? '.' morgen maar nog niet alle spullen hoeven weg, maar doe je wel rustig aan'. ' ja mam'.

_______________________________________

Hoi mensen het eerte hoofdstuk van Stockholm Syndrome. Ik zal even een korte uitleg geven. Dit verhaal wordt door 2 personen gescheven door mij (Rosalin) en door mijn vriendin (Joyce). Wij zijn bijde directioners en wouden samen een verhaal schrijven over ze. Wij schrijven bijna elk hoofdstuk samen, maar dan wel ieder haar eigen p.o.v.

Wij horen garaag of je het leuk vind. En wij zijn altijd in voor ideeën . Als je het leuk vind vergeet dan niet op het vote kopje te klikken. En hopelijk lees je weer het volgende hoofdstuk

XXX J&R Stylinson