Stockholm Syndrome {Voltooid}

2. Ik wil weg

p.o.v. Joyce
Ik loop door de school. Ik loop naar mijn kluisje en open die snel. Ik trek mijn jas uit mijn kluisje en trek hem snel aan. Met de hoop dat niemand me zal zien. Ik gooi mijn kluisje dicht en doe hem op slot. Ik loop op snel tempo de trap af naar buiten. Het plein is leeg -op de fietsen na dan-. Ik ren naar mijn fiets en wil die net openen, totdat ik een bekende stem achter me hoor. 'Daar hebben we ons prinsesje!' Hoor ik Lucas zeggen. Ik draai me naar hem om en zie de rest van het groepje bij hem staan. Iedereen is er: Jamilia, Dean, Casper, Bethanie en Pere. Ik zucht, 'ik had jou hier niet meer verwacht, Lucas. Ik dacht dat je al naar huis was!'. 'Natuurlijk niet! Ik wacht altijd op mijn prinsesje!' Lacht hij. 'Wat moet je van me?' Vraag ik boos. 'Sla niet zo'n toon tegen me aan, juffie!' Zegt hij terwijl hij een stap dichterbij mij doet. Hij pakt in een snelle beweging mijn arm beet en gooit me op de grond. Mijn tas valt van mijn schouder af en belandt vlak voor de voeten van Jamilia. 'Kijk eens aan! Wat zal hier in zitten?' Vraagt ze aan zichzelf. Ze pakt mijn tas op en opent de rits. 'Afblijven!' Roep ik. Lucas trapt me hard in mijn maag. 'Laat haar haar gang gaan!' Roept hij. Jamilia kijkt wat er in mijn tas zit. Ik hoop dat ze mijn kleine schriftje niet zou pakken. Maar ik heb pech, zoals altijd. Ze pakt mijn kleine, rode schriftje uit mijn tas. 'Wat is dit?' Vraagt ze overdreven hard. Ik zucht en zwijg. Ze opent het schriftje en begint te lezen. Nu ga ik dood... Denk ik. Ik blijf naar haar kijken. Haar ogen worden ineens groot. 'Hoe noem je ons?!' Roept ze uit. Pere pakt het schriftje over en leest het ook. 'Gore, achterlijke, idiote, kut, klootzakken?!' Roept hij. Ik zucht en kijk naar de grond. Lucas pakt me bij mijn kraag en tilt me op. Hij duwt me hard met mijn rug tegen de muur. 'Ik dacht dat mijn liefde voor jou wederzijds was!' Zegt hij "verdrietig". Ik zucht, 'doe eens normaal, idioot'. Hij pakt met zijn handen mijn keel vast. Ik sta met mijn voeten op de grond. Hij begin langzaam in mijn keel te knijpen. 'Normale taal graag!' Roept hij hard. Ik til langzaam mijn rechter been op. Hij heeft zo te zien niets door. In een snelle beweging trap ik hem met mijn voet in zijn kruis. Hij laat me los en doet een paar stappen achteruit. Hij valt op de grond van de pijn. Ik wil net wegrennen, totdat Dean mijn arm pakt. 'Waar gaan we heen?' Roept hij. Hij gooit me op de grond. Lucas staat op. 'Hier ga jij voor boeten! Trut!' Roept hij kwaad. Het hele groepje komt om me heen staan, terwijl ik nog op mijn zij op de grond lig. Ze beginnen me allemaal te trappen. Overal. Ik sluit mijn ogen, ik kan toch niet tegen ze vechten, dus wat kan ik anders doen?

Na een tijdje stoppen ze. 'nu heeft ze haar lesje wel geleerd!' lacht Lucas. Ik hoor ze allemaal weglopen. Als het helemaal stil is open ik mijn ogen. Gelukkig, ze zijn echt weg! Ik haat die groep. Het zijn een stelletje tieners die denken dat ze alles zijn. En omdat ik de enige ben die ze niet "aanbidden" - zoals de rest van de school - ben ik de klos. Ik ben ook niet echt de knapste van de school, dat vindt Lucas wel een goede reden om me "prinsesje" te noemen. Ik zucht en bedenk of ik ooit van ze af zou kunnen komen. Met die gedachten sta ik op en loop naar mijn tas. Ik stop al mijn spullen terug in mijn tas en zet mijn tas bij mijn fiets. Ik rol langzaam mijn broekspijp omhoog om te kijken wat de schade is. Ik heb allemaal blauwe plekken op mijn benen. Ik zucht en rol mijn broekspijp weer omlaag. Ik bind mijn tas achter op mijn fiets en loop met mijn fiets naar het hek van de school. Daar stap ik op en fiets naar huis.

Nog geen 10 minuten later kom ik thuis aan. Ik loop met mijn fiets aan de hand naar de schuur. Ik zet mijn fiets in de schuur en haal mijn tas van mijn fiets af. Ik hang mijn tas over mijn schouder en loop naar de achterdeur. Mijn moeder is al thuis, want de auto staat al op het pad. Ik zet mijn tas op tafel. 'Ben thuis!' riep ik. Mijn moeder komt naar me toe. 'hey meis!' zegt ze. Ze omhelst me vrolijk. 'au' kreun ik zachtjes. Mijn moeder laat me meteen los. 'wat is er met je?' vraagt ze bezorgd. 'niets, echt niets!' antwoord ik meteen. Ik wil niet dat ze ongerust is. Mijn moeder rolt de mauw van mijn shirt omhoog. Mijn hele arm is helemaal blauw. Mijn moeder schrikt en doet een stap achteruit. Ze slaat haar hand voor haar mond. 'omg... meisje!' zegt ze met grote ogen. 'het is niets, mam!' zeg ik. Ze krijgt tranen in haar ogen. 'wie heeft dit gedaan?' vraagt ze zacht. 'een groepje die denkt dat ze alles zijn' zucht ik. Ik wil nu niet tegen haar liegen, ik heb al te veel voor haar verzwegen. 'ik ga je school bellen!' zegt ze en ze loopt meteen naar de telefoon. Ik hou haar tegen. 'doe dat alsjeblieft niet!' smeek ik. 'w-waarom niet?' vraagt ze verbaast. 'dan gaat het schoolhoofd naar ze toe, en dan weten ze dat ik dat heb gemeld, en dan trappen ze me harder in elkaar!' zucht ik. Mijn moeder knikt. 'oke, maar wat kunnen we anders doen? Straks doen ze dit elke dag!' zegt ze half in paniek. 'dat doen ze ook...' zucht ik. Ze keek me met grote ogen aan. 'dat meen je niet?' roept ze terwijl haar tranen over haar wangen lopen. Ik sla mijn armen om haar heen. 'ik haal je van die school af' zegt ze zacht. Ik laat haar verbaast los. 'wat?' vraag ik verbaast. 'ja! Nu meteen!' zegt ze en ze loopt naar de telefoon. Ik ga op de bank zitten en zucht.

Na een tijdje gaat mijn moeder naast me zitten. Ze legt haar hand op mijn been. 'ik... ik heb... nieuws...' begint ze zuchtend. Ze staart naar de salon tafel. 'ik moet zeker op die school blijven?' zucht ik. Opeens glimlacht ze en kijkt ze me enthousiast aan. 'je gaat naar een andere school!' roept ze blij. Ik spring op. 'meen je dat?' vraag ik blij. 'ja! Vanaf maandag kan je er beginnen!' roept ze. 'waar?' vraag ik verbaast. 'op de school van je 2e keuze!' roept ze blij. Toen ik een school moest kiezen, had ik 2 favorieten. De ene waar ik nu op zit/zat en een school aan de andere kant van London. Eigenlijk stond die school bij mij op 1, maar mijn moeder vond die te duur, dus ging ik naar de andere school. 'is dat niet te duur dan?' vraag ik verbaast. 'nee! Een paar jaar geleden wel, maar nu kunnen we het betalen!' juicht mijn moeder. Ik omhels haar en kreun lichtjes van de pijn. 'maar eerst naar de dokter' zegt ze. Ik knik en niet veel later zitten we enthousiast in de auto. Ik ben eindelijk van die stomme pubers af! Ik kan wel janken van blijdschap.
------------------------------------------------
Hey lezers, het tweede hoofdstuk van "Stockholm Syndrome"! Zoals jullie het vorige hoofdstuk van Rosalin hebben gehoord (eigenlijk gelezen) schrijven we samen de hoofdstukken. Ik hoef geen uitleg meer te geven over het verhaal, want dat had Rosalin al gedaan! :p
Ik hoop dat jullie het verhaal leuk vinden/gaan vinden!
En als je dit leuk vond, vergeet dan niet om op dat vote knopje te klikken. :)
Xxx J&R Stylinson