Stockholm Syndrome {Voltooid}

35. is this the end?

~~~~~~anderhalve week later~~~~
P.o.v. Joyce
Dat was het dan... De maand is voorbij... De beste tijd van mijn leven is voorbij... De afgelopen weken gingen snel. De jongens hebben ons les gegeven (voor zover het ging). Zayn gaf ons Beeldende vorming, Louis gaf ons Geschiedenis, Liam gaf ons wiskunde, Harry gaf ons biologie, Niall gaf ons muziek les en om ste beurt gaven ze ons Engels. Ondanks dat we veel hebben gelachen hebben we ook wat geleerd. Roos snapte bijvoorbeeld eerst bijna niets van wiskunde, maar nu begrijpt ze alles. Merel heeft prachtig leren tekenen van Zayn. En ik moet eerlijk zeggen, dat mijn tekenkunsten ook erg vooruit zijn gegaan (wat aardig snel kan aangezien ik eerst totaal niet kon tekenen).
Maar nu... Nu is het tijd om naar huis te gaan en deze prachtige tijd achter wegen te laten. Ik weet zeker dat ik het nooit zal vergeten! Maar dat zal juist ook een probleem worden. Harry kan er ook niet echt overheen komen dat hij me weer moet laten gaan. Aangezien ik al mijn verhalen over mijn schooltijd heb verteld (dus vooral de verhalen waarin ze me in elkaar sloegen) kan hij het niet over zijn hart krijgen om me weer naar die plek te sturen. Hij is al uren aan het piekeren over dat het zijn schuld zou zijn als ik weer in elkaar geslagen zou worden. Ik heb gezegd dat hij zich geen zorgen hoeft te maken, maar dat helpt niet.
Ik sta in Harry en mijn kamer mijn koffer in te pakken met allemaal verschillende spullen. Van kleding tot zelfgemaakte fotolijstjes met foto's van mij en Harry erin. Telkens als ik een fotolijstje in mijn koffer wil doen, blijf ik er (voor mijn gevoel) uren naar kijken. Ik weet nog precies waar en wanneer de foto was genomen en hoe de situatie toen was.
Achter me hoor ik een deur open en dicht gaan. 'Lukt t een beetje?' Hoor ik Harry met een gebroken stem vragen. Ik draai me om en zie Harry met rode ogen staan van het huilen. 'Heb je gehuild?' Vraag ik. Hij kijkt omlaag en ik zie dat zijn ogen opnieuw worden gevuld met tranen. Ik loop naar hem toe en sla mijn armen om hem heen. Hij doet hetzelfde bij mij. 'Ik kan er gewoon niet aan denken dat ik je achter laat' zegt hij snikkend. 'Ik wil ook niet zonder jou verder...' Zucht ik. Ik voel dat ik langzaam ook begin te huilen. 'Baby, tell me that you can stay' zegt hij. 'I want to, but i can't... Sorry honey' zeg ik. 'No, i'm sorry... I'm sorry that i have to leave you' zegt hij. Ik laat hem los en keek hem aan. 'You'll never leave! You'll be always in my heart' zeg ik. 'You'll be always in mine heart too, baby' zegt hij. Ik leg een hand op zijn wang en niet veel later zoenen we elkaar. De kus is perfect, net zoals Harry zelf is. Ik weet dat dit een van onze laatste zoenen zal zijn. En die gedachten breekt me. Na een tijdje stoppen we en gaan we verder met het inpakken van mijn koffer. En dat gaat zeker niet zonder een paar traantjes te laten.
Na een kwartier zit alles van mij in mijn koffer. Harry heeft er een ingepakt pakje in gedaan en zei dat ik die pas mag openmaken als ik thuis ben. We lopen naar beneden en ik zet mijn koffer bij de andere koffers. Harry en ik lopen hand in hand naar de woonkamer en zien dat alleen Niall en Serena (die op Nialls schoot zit) in de woonkamer zitten. Harry gaat op de bank zitten en trekt mij op z'n schoot. Hij slaat zijn armen om me heen en ik leun tegen hem aan.
Niet veel later komt Liam de woonkamer binnen. 'Waar zijn Roos en Louis?' Vraagt hij. 'Op hun kamer. Het inpakken duurt wat langer aangezien ze allebei telkens in huilen uit barsten' vertelt Niall met een gebroken stem. Iedereen heeft hier een gebroken stem, dat komt omdat iedereen had gehuild. 'Waar is de rest?' Vraagt Serena. 'Maud is op haar kamer en Merel en Zayn lopen in de achtertuin' vertelt hij. Op dat moment komen Roos en Louis de woonkamer in. Ik sta op en loop naar Roos toe. Zonder iets te zeggen sluiten we elkaar in onze armen. Dit hebben we beide even nodig.
Een half uurtje later zitten we met z'n allen in de woonkamer. Niemand zegt iets. Je voelt de spanning. 'Tijd om te gaan' zegt Liam zuchtend. Iedereen knikt en we staan op. We lopen met alle koffers en tassen naar buiten en doen die in de achterbak. We stappen allemaal in de auto. Liam rijdt, Maud zit voorin, Zayn (met Merel op schoot), Louis (met Roos op schoot) en Niall (met Serena op schoot) zitten achter Liam en Maud en Harry (met mij op schoot) zit helemaal achterin. Ik leun tegen Harry aan en we kijken naar buiten. Ik bekijk het huis nog eens goed, voor de aller laatste keer. Liam start de auto en we rijden weg.
P.o.v. Rosalin
Ik plant me zo dicht mogenlijk tegen louis aan. Het gevoel dat ik hem straks niet meer in mijn armen kan hebben is onverdragenlijk. Ik ben er in gaan geloven dat het echt waar is dus de klap is nog harder als dat ik er niet in zou geloven. Louis en ik zijn eigenlijk de hele nacht wakker geweest. En toen begonnen de eerste tranen al. Ik heb onder tussen ook ander halve week mijn telefoon weer die had hij aan mij gegeven op de open plek in het bos. Toen hadden we meteen leuke en gekke selfies gemaakt. Hij had ook zijn nummer en de nummers van de boys er in gezet. Gister avond hebben de meiden en ik ook nog nummers uit gewisseld. De leuke tijd die ik voor het eerst in mijn leven heb gehad verdwijnt vandaag weer naar gepest en getrijter. Ik heb Lou niet verteld dat dat op deze school ook zo was. Want ik wil hem niet bezorgd maken. Hij is gewoon zo lief ik wil hem niet kwijt na alles wat we in deze maand hebben mee gemaakt. Hij is mijn leven. Er rolt een traan over mijn wang. Louis die mij ook stevig vast houdt wrijft met zijn hand over mijn rug. En begint zachtjes night changes te zingen. 'We're only getting older baby and I've been thinking about you lately. Does it ever drives you crazy. Just how fast the night changes. Everything that you've ever dreamt of disappearing when you wake up. But there's nothing to be afraid of even when the night changes. I will always be there for you.' Ondertussen ie hij ook al aan het huilen. Hij geeft mij een zoen op mijn hoofd. 'ik zal er altijd voor je zijn al zullen we elkaar niet vaak meer zien. Ik zal voor altijd van je houden. En als er wat is ik zal komen. Al is het als ik dood lig te gaan ik zal er voor je zijn. Onthou dat alsjeblieft'. Ik knik. 'Onthou jij dan dat dat ook bij jou geldt' weet ik er nog uit te brengen. Ik voel hem glimlachen. 'Altijd'.
_______________________________________

Hoi allemaal
De tijd is daar. Een droevig hoofdstuk maar ik denk dat het in het echt ook zo zal zijn als je je vriendje nooit neer kan zien.
Ik hoop dat jullie het nog een leuk boek vinden ik wel al duurt het soms een maand voor er geupload word. Laat gerust een berichtje achter zodat we kunnen zien of jij het leuk vindt of niet. En dan zeg ik bye bye
Xxx JR-stylinson