Stockholm Syndrome {Voltooid}

6. Don't Forget Where You Belong

P. O. V Rosalin

We liggen in bed Maud ligt al te slapen en Joyce weet ik niet zeker. Er zit me de hele tijd al een vraag dwars. Waarom wimpelde ze de vraag van Joyce af? Maar dat is voor hun een weet en voor mij een vraag. Ik kijk naar Joyce die met haar hand naar haar wand grijpt. 'Joyce gaat het' fluister ik en loop op me tenen naar haar toe. We slapen allebij gelukkig beneden. 'ja gaat wel brand alleen een beetje'. ' ik zal kijken of er wat water en papier is om het mee te koelen'. Ik loop de kamer rond met succes. Ik vind papier en een fles met water. Ik ga op Joyce haar bed zitten, doe wat water op het papiertje en leg het tegen haar wang aan. 'het kan ff prikken' zeg ik zachtjes. Het prikt blijkbaar ook want haar hele gezicht betrekt. 'hou dit maar bij je voor de nacht dan kan je het koud houden'. Ze knikt en ik ga terug naar mijn bed. 'truste' hoor ik bij Joyce vandaan komen. 'truste Joyce'.

Ik schiet overeind ik droomde over hoe ik Joyce op de grond zag vallen en ik naar haar toe wou rennen maar dat ging niet. Ik hoor dat ze de deur open deden.' Joyce, Maud wakker worden, nu'. Joyce komt overeind en Maud weet ik niet die slaapt namelijk boven mij. De jongens komen de kamer binnen en lopen naar ons toe. 'goedemorgen lekker geslapen' vraagt Louis. 'nee, ik dacht aan de vraag waarom jullie ons ontvoerd hadden' zeg ik half uitdagend en half schaamte. Zijn gezicht betrekt: 'oh vervelend, maar ga je mee naar beneden het eten staat klaar'. Ik zucht en doe de deken van me af. 'gaat niet ben in ingesloten' Zayn staat aan de andere kant van me voor Maud. Louis lacht en staat op. 'wat?' vraag ik aan hem. 'je zegt het op zo'n grappige manier'. Ik moet zelf ook wel grinniken ik zei het ook echt droog. We lopen weer op de gang. 'ik wou nog sorry zeggen van deze ontvoering ding het is gewoon ja weet niet sorry'. Het enige wat ik doe is knikken. Mijn moeder zal ondertussen al de politie gebeld hebben om ons te vinden als ze dat lukt.

P. O. V Maud
Ik hoor een stem in mijn oor praten. Waardoor ik langzaam mijn ogen open doe. Ik draai mijn hoofd naar rechts en daar staat Zayn. Zijn schattige lach en zijn stralende ogen waar je uren in kan kijken. Maud stop focus je nog steeds door hem ontvoerd. 'goedemorgen babe, lekker geslapen?'. ' eigenlijk wel'. 'mooi, ga je zo mee naar beneden dan gaan we ontbijten? '. Ik knik en ga met hem mee naar beneden.

P. O. V Joyce

Ik rek me uit en stap uit bed. Ik heb mijn hand op mijn zere wang. 'gaat het?' hoor ik naast me. Ik herken de stem - hoe kan ik dat aparte maar prachtige accent nou vergeten - en kijk naast me. Daar staat Harry en hij kijk me aan mijn zijn stralende groene ogen. 'ja hoor, het gaat wel' zeg ik. Hij pakt voorzichtig mijn hand en haalt die van mijn wang af. Mijn wang is helemaal rood en gloeit helemaal. Ik zie Harry schrikken. 'het is niets! ik heb er al geen last meer van' zeg ik om hem gerust te stellen. Hij knik begrijpelijk. Ik heb nu pas door dat hij nog steeds mijn hand vast had. 'Harry...' begin ik terwijl ik naar de grond staar. 'wat is er?' vraagt hij bezorgd. 'waarom zijn we hier?' vraag ik voorzichtig. Hij zucht en wilt weg lopen maar ik trek aan zijn hand, zodat hij blijft staan. 'Harry' zeg ik nogmaals. Hij zucht en kijkt omlaag. Ik zie hem naar onze handen kijken. 'Je lijkt me niet zo'n jongen die mensen ontvoerd, Harry... Er moet een reden voor zijn' zeg ik terwijl ik naar zijn ogen keek. Hij doet zijn mond open om wat te zeggen, maar hij word onderbroken door Niall die binnenkwam. 'komen jullie ook eten? Iedereen wacht op jullie!' zegt hij. Harry en ik knikken en Niall loopt weer weg. Harry trekt me mee de kamer uit en we lopen naar beneden. Hij heeft mijn hand weer losgelaten. Ik loop achter hem aan, hopent dat ik ooit nog antwoord op mijn vragen zou krijgen.

Harry en ik komen aan in de eetkamer. Iedereen zit al klaar. Harry en ik gaan ook maar zitten. 'waar bleven jullie nou?' vraagt Zayn. 'ik ben geen ochtend mens' zeg ik. Iedereen knikt en we beginnen te eten. Niet veel later is iedereen uitgegeten en de jongens ruimen af. Roos loopt naar me toe, 'wat was daar aan aan de hand?' vraagt ze bezorgd. 'waar?' 'daar boven! met Harry' zegt Roos. 'ik vroeg nog maals waarom we hier waren, maar ik heb nog steeds geen antwoord' zucht ik. 'ik word ook telkens genegeerd als ik het vraag aan Louis' zucht ze. Maud komt ook bij ons staan. 'Merel en Serena weten het ook niet' zucht ze. Merel en Serena komen ook bij ons staan. 'als we het met z'n allen vragen, en niet met ze mee gaan voordat ze het zeggen, kan het ons lukken!' zegt Serena. 'Ja! dat doen we!' stem ik in. De rest knikt ook. De jongens komen terug lopen en wij gaan allemaal op een rijtje staan met onze armen over elkaar. De jongens kijken ons verbaast aan. Ik moet mijn best doen om mijn lach in te houden, het ziet er zo hilaries uit hoe ze ons aan kijken. 'wat is hier aan de hand?' vraagt Liam verbaast. 'wij willen nu weten waarom wij hier zijn! we krijgen geen antwoord en worden genegeerd!' roept Merel. De jongens kijken elkaar aan. Ik kijk naar Harry en zie hem bang en zenuwachtig kijken. Liam zucht, 'oke dan...'.

_____________________________________________________________________________

Hey lezers!

Alweer het 6de hoofdstuk.

Wij horen graag of je het leuk vinden. En wij zijn altijd in voor ideeën . Als je het leuk vind vergeet dan niet op het vote kopje te klikken. En hopelijk lees je weer het volgende hoofdstuk! :)

XXX J&R stylinson