Zürafa|yarı texting [Tamamlandı]

Bölüm 74

Doruk ile içeri geçtikten sonra bizimkilerin yanına gidip oturduk.

"Okul da iyi ayarlamış he bu kadarını beklemiyordum."

"Seneye ben mezun olurken de böyle ayarlamazsa bozuşuruz." Bizimkileri dinlerken dans müziğinin çalmaya başlamasıyla Doruk ışık hızında bana dönmüştü.

"Dans edelim mi?"

"Olur edelim." Uzattığı elini tutup ayağa kalktım ve diğer insanların yanına yürümeye başladık. Kollarımı omzuna koyunca konuşmaya başladım.

"Ben aslında pek bilmem dans etmeyi."

"Ben de bilmem ama seninle birlikte olan her şeye varım."

"Mezun olduğun için kendimi biraz gururlu bir anne gibi hissetmem normal mi?" Gülerek bana cevap verdi.

"Aslında biliyor musun? Su'ya katılıyorum, içim buruk. Seni ilk gördüğüm, ilk sevdiğim yer burasıydı. İlk tanışmamız, konuşmamız, bana karşı hislerinin başladığı ilk yer. Artık bu okula bağlı olmayacak olmak beni biraz hüzünlendiriyor. Ama sonuçta sen yine de benimle birliktesin."

"Bir yıl sensiz olacak olmak beni de üzüyor. Ama önemli olan yan yana olmak değil kalbinde olmak."

"Pardon, kardeşimle biraz da ben dans edebilir miyim? Sen de hayalindeki gibi ablanla dans edebilirsin." Alp'in beni tutup çekmesiyle bu sefer de onun omuzlarına tutundum.

"Bensiz okulu çok dağıtmayın tamam mı bücür?"

"Ateş ile arkadaşken mi? Bu biraz zor."

"Eve döndüğümüzde sana bir şey söyleyeceğim."

"Şimdi söylesene."

"Sadece ikimizken söylemek istiyorum." Müziğin bitmesi abimin de kaçışına kolaylık sağlamıştı. Tekrar oturduğumuz masaya doğru gidip oturduk ve sohbet etmeye başladık.

•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

Mezuniyet yerinden gece yarısı ayrılmıştık. Aslında daha vakit geçirmek istiyorduk ama hepimiz çok yorgunduk bu yüzden hepimiz evlere dağılmıştık. Eve geldiğimizde kısa bir duş alıp pijamalarımı giymiş ve inatla yüzümden çıkmayan makyajı silmiştim. Abimle dans ederken söylediği şey tüm gece kafamı kurcaladığı için saatin geç olmasını umursamadan odasına gittim.

"Müsaitsen gelebilir miyim?"

"Üstümü değiştirip geliyorum hemen sen salona geç." Kapıyı açmadan yaptığımız konuşmadan sonra salona gidip koltuğa oturdum ve abimi beklerken insanların mezuniyette attıkları fotoğraflara bakmaya başladım.

"Geldim." Abim kendini yanıma atınca bir ayağımı altıma alıp ona dönük oturdum.

"Ne söyleyeceksin?"

"Gece, ben üniversiteyi Kanada'da okumaya karar verdim."

"NE?"

"Sizi bırakmak bu durumu aşırı zorlaştırıyor ama biraz taviz verip hayallerimin peşinden gitmem gerekiyordu."

"Bundan diğerlerinin haberi var mı?"

"Hayır. İlk sana söylemek istedim."

"Abi resmen dünyanın diğer ucunda yaşayacaksın senelerce, bizsiz." Hala şoktaydım ve ne demem gerektiğini bilmiyordum.

"Sen demiyor muydun önemli olan yan yana olmak değil kalplerin bir olması diye? Bak sizin için zorsa benim için bin kat daha zor, ama bu benim hayalimdi. Hayallerimizi gerçekleştirmek dünyadaki amacımız değil mi zaten?"

"Haklısın. Bu durum beni ne kadar üzse de senin yanındayım."

"Teşekkür ederim."

"Peki diğerlerine ne zaman söyleyeceksin?"

"Sınavdan çıktıktan sonraki akşam söylemeyi düşünüyorum. Annem ve babam tüm işlemleri hallediyorlar. Yaz bitmeden gitmiş olurum muhtemelen."

"Seni özleyeceğim."

"Ben de seni özleyeceğim."

dorukçağlayan: ❤️
(Fotoğraftaki her şey tamamen temsili oldu, idare edin.)

Welcome to our kısa ama öz bölüm! Alpişko bak uçağın kalkıyor. 👋🏻