Mythos

Epilogue. Twirled

A/N: I finally finish the Sweetheart couple, I'm gonna this two.

~~~

Napapikit ako at sinamyo ang panghapong hangin. Sinayaw ang bawat hibla ng aking buhok sa ere, my heart is so full as I slowly swayed with in my sit. The rhythm from the music box is making my heart so full, it felt so nostalgic and satisfying. My silent sanctuary, I finally found a place where I can let my heart out.

Dumilat ako at marahang itinaas ang dalawang braso, sinasalo ang bawat pagtama ng hangin, unti-unti akong tumayo. Hinawakan ko ang laylayan ng suot kong damit, I swirl and sway my body along with the music, pumikit ako habang marahang pinadausdos ang mga palad sa malambot na tela ng aking damit.

Days, weeks, months have passed, matapos ang pakikipaglaban namin para sa kapayapaan ng Halishian, para sa mga nilalang na naninirahan doon, at para na din sa kaayusan ng buong mundo. Kistal and Gade guided the creatures back to Halishian after we make sure that the place is already safe from those monsters. Gumuho ang kastilyong itinayo ng unang hari para sakaniyang reyna, at ang siya ring kastilyo na ginamit ni Gen sakaniyang kasamaan.

The pain and sorrow that was part of the castle was now gone, ang kastilyong saksi sa sakit, pag-ibig at kasamaan ay siyang kasamang nawala ng babaeng nagsimula ng lahat. Hindi ko na nagawa pang kausapin sila Kaizie dahil pare-pareho kaming sugatan, that time when I woke up, sinubukan ko pang bigyan ng huling sulyap ang kastilyo bago ako nagpasyang humiling kay Kistal.

Ang ibalik ako sa mundo ng mga mortal.

Dumilat ako at sinulyapan ang magkabila kong braso, the symbol is now tattoed in my skin, hindi na ito nawala pa matapos ang pangyayaring iyon. Hindi ko alam ang mga sumunod na nangyari, but I know for sure I didn't become useless to them.

Muli akong pumikit at dinama ang malamyos na hangin, I can feel everything everytime the wind will touch my skin. Batid kong ngayon ay alam na nilang wala na ako, they are still sleeping when I woke up, ako ang naunang magising dahil wala naman akong gaanong sugat.

Maliit akong napangiti.

Now I know, that not all myths are not true, but the some of them is true, that myth story is still alive. I am alive, we are alive, it is not just a myth, it will become a legend. You just need to prove that it is true, you need to see it with your own two eyes.

Buong akala ko noon ay hindi totoo ang mga gawa-gawang storya, only to find out it can be true, they are real. Characters from mythos, is real. Buhay at humihinga.

Kistal and Gade grant my wish, to live in this mortal world again. The two of them took care of the people in the Fief Academy after Gen called me to go to my mission and got killed. Hindi ko na maalala pa ang nakaraan ko, ngunit dahil sa iilang mga kwento ng dalawa ay kahit paano ay nakaramdam ako ng pamilyaridad.

Ngumiti ako ng lumakas ang hampas ng hangin, sumasama ang suot kong dress sa pagsasayaw ng buhok ko sa hangin. Dancing, or more like twirling in the air become my cure to those pain that I am feeling. Ang natatanging bagay na ginagawa ko upang ibsan ang sakit at kirot saaking dibdib.

I wonder, sino nga kaya ang dyosang nahulog mula sa langit na sugatan at nalaglag sa karagatan? Who could that be? And where is that Goddess? Nasa Halishian pa ba siya o tuluyan ng nakaalis sa mundong iyon?

I felt relieve, matapos ang mga sunod-sunod na pangyayari, sa wakas ay natahimik din ako, nakapag-isip ng tama. Maybe, I can finally do my next plan. Noong umalis ako sa Halishian ng walang paalam, alam ko ng hindi ko na kakayaning umalis pa sa oras na makita ko sila sa ganoong estado. But I need to think, I need to rest, not just because I am wounded, it is also for my self.