Yeni Hayat ~ Melez serisi- I ~

Bölüm 3:Neyim ben?!

Arabadan inip,eve doğru yol alınca,Olivia ile karşılaştım evimin etrafında dolanırken. Önce beni fark etmese de,koşarak boynuma atladı fark eder etmez.

"Aman Tanrım,Triss,nasılsın? Senin için çok endişelendim!"

"Olivia,abartma iyiyim,beni mi bekliyordun?"

"Evet,nasıl abartma,okulun ortasında yere yığılmışsın.Duyunca çok kötü oldum!"

"Evet,ama şimdi iyiyim.Sadece açlıktanmış.Kan şekerim düşmüş.Evden acele ile çıkınca bir şey yiyememiştim..."

"Keşke seni yanlız bırkmasaydım,özür dilerim.Sahi,yanında yakışıklı bir çocuk varmış...Kimdi ki o? Kızlar söyledi!" deyip,göz kırptı bana.

"Ya,ne sırıtıyorsun?Aile dostumuzun oğlu işte! " diye yalan söyledim geçiştirmek için.
"Belki bir gün beni de tanıştırırsın, ha?"

"Bak hala sırıtıyor ya!"

"Tamam,tamam kızma,sustum...Şimdi iyisin ya,önemli olan bu!" deyip, bana sarıldı yeniden.

"Bizimkilerin yanında sakın bu gün olanlardan söz etme olur mu?Boş yere endişelenmesinler..."

"Tamam canım,şimdi benim gitmem gerek zaten,kendine iyi bak.Yarın görüşürüz.Ödevleri sana yollarım."

"Tamam canım,teşekkür ederim!"

Olivia'dan ayrıldıktan sonra eve gittim hiç zaman kayb etmeden.Zaten yeterince geç kalmıştım.

"Anne!Baba! ben geldim!"

"Merhaba tatlım,neredeydin?Geç kaldın..." dedi annem kaşlarını çatarak.

"Evet,Olivia ile birlikte ödevlerimizi hazırladık.Zamanı fark etmemişim..."

"Tamam canım,gel bir şeyler ye!En sevdiğin börekten yaptım!"

"Bir tanesin ya,ellerimi yıkayıp hemen geliyorum!"

Kıymalı böreğin kokusunun burnuma dolmasıyla,bu gün yaşadığım sinir,stresin yok olması bir olmuştu.Şu anda hiç bir şey beni bu kadar mutlu edemezdi her halde...

"Ben de yardım ettim annene!" diye babam somurtunca,hemen yanına geçip,öpücük kondurdum yanağına.

"Biliyorum baba,yoksa annem tek başına yapamazki böyle!Sen de bir tanesin!Sizi çok seviyorum!" dedim ona sarılarak.

"Biz de seni kızım,hadi koş ellerini yıka,yemeğini soğutma!"
"Geliyoru...um!"

***

Tek nefeste böreğin yarısını bitirdikten sonra,tatlımı ve çayımı alıp,odama ders çalışmak için çıkmıştım.Her ne kadar çalışsam da, hiçbir şekilde derslerime odaklanmayı başaramıyordum. Beynimi ele geçiren garip sorular odaklanmamı engelliyordu!

-Neyim ben? ; Ailem de acaba benim gibi özel mi? ; Bu onlardan mı bana geçti? ; Ben lanetli miyim?!

Beni ya deli sanarlarsa,korkusu beni ele geçirdiği için,aileme de bu konuda bir şey söylemeye çekiniyordum.

Bu gidişle ders yapamayacağımı anlayıp,dişlerimi fırçaladıktan sonra yatağıma girdim uykumu almak için.Sosyal medyada bir az zaman geçirmeye çalışsam da,neredeyse nefes alıp-verişlerini bile görüntüleyip,paylaşan üniversite arkadaşlarımın hikayelerine bakmakdan sıkılıp,telefonu kapatıp,komidinin üzerine bıraktım.

Bu gün olanları düşünmekten kendimi alı koyamıyordum.Bütün beynim allak-bullak olmuştu.Her zaman yaptığımın aksine yarın için plan bile yapamaz duruma düşmüş,her şeyi boş verip,gözlerimi kapayıp,kendimi uykunun kollarına atmayı seçmiştim...Gözlerimi kapayınca da Edward'ın yüzü,gülüşü aklımdan bir türlü silinmeyince,sinirlerim iyice bozulmuştu !Bir türlü aklımdan çıkaramadığım ela gözleri,dağınık saçları içimde daha önce hiç tatmadığım garip bir hissin oluşmasına neden olmuştu.