Yeni Hayat ~ Melez serisi- I ~

Bölüm 6: Değişimin başlangıcı

Arabadan indikten sonra,bir türlü ayrılamadığım düşünce bulutumla eve doğru yol aldım.Ne yapacağım konusunda en ufak bir fikrim yokken,bir adım atmazdan önce iyice düşünme kararı almıştım mantıken.

Eve varıp,kapını açtıktan sonra annemlere seslensem de,cevap olarak sadece sesimin yankısını duyunca,ayakkabılarımı değiştirip,yukarı,odama kalktım.

Tüm bu olanlardan sonra en çok ihtiyacım olan şey güzel bir soğuk duştu. Üzerimi değiştirip,suyu açtıktan sonra,15 dakika süren duş zamanı kısa süreliğine de olsa,beni rahatsız eden düşüncelerimden uzaklaşa bilmiştim.

Üzerime rahat bir şeyler giyinip,saçımı kuruladıktan sonra,bir şeyler atıştırmak için mutfağa indim ardından.Hazırladığım leziz sandiviçimi yedikten sonra,olanlar ve olacaklar konusunda her hangi bir karar kılmak için odama çekildim.

Yine her zaman olduğu gibi planlı hareket etmek istiyordum.Gerçi son bir kaç gündür hayatım öyle bir karışmıştı ki,planın "p"sini bile hatırlamaz olmuştum.Duygularımla değil,mantığımla hareket etmeliydim.Etrafımdakilere benim yüzümden  zarar gelmesine asla dayanamazdım.O yüzden sanırım Alex'in dediğini yapmalıydım.

Düşüncelerimle verdiğim bir kaç saatlik savaştan sonra,ilk adım olarak bazı şeyler konusunda  ailemle konuşmam gerektiğini düşünmüştüm.Bu benim için her ne kadar zor olsa da,bunu yapmak zorunda olduğumu çok iyi biliyordum.Konuşma zamanı her hangi bir yanlış yapmamak,onları kırmamak ve gerçekleri öğrene bilmek için kelimelerimi doğru kullanmam gerekiyordu.Konuşmamı hazırlamak için ayna karşısına geçip,prova yapmayı bile denemiştim...

Ben beynimde planlar kurup,atacağım adımları organize ederken, aşağıdaki giriş kapısından sesler gelmeye başlayınca,ister-itemez büyük bir heyecan ve panik hissi kapladı içimi.Yine de onları endişelendirmemek için her şey normalmiş gibi aşağı inip selam verip,sıkıca sarıldım annemlere.Her saniyemi değerlendirip,onlara istediğim kadar sarılıp,öpmek istiyordum.

***

Benim için her ne kadar zor olsa da,annemlerin karşısına geçip,akşam yemeğinden sonra konuşmak istediğim çok önemli bir konunun olduğunu söyleye bilmiştim.Anne ve babam bu ciddiyetimi görünce,söyleyeceğim şeyi her ne kadar merak etseler de,akşama kadar bir şey söylememekte kararlıydım.En azından birlikte geçireceğimiz son anları en güzel şekilde değerlendirmek istiyordum çünkü.

Bu onlarla son akşam yemeğimdi.Yemekte bilerek birlikte geçirdiğimiz bütün unutulmaz anlarımızı  hatırlatıp,o güzel günleri kahkahalar eşliğinde anmıştık. Ben de ailem gibi keyifle o günleri gözlerimde canlandırırken,bir azdan yapacağım konuşma yine aklıma gelince,gözlerimin dolmasına engel olamadım.Annem bunu fark edince,geçen yaz tatilimizde yaptığımız pikniği hatırlatarak,lafı çevirmeyi başarmıştım.

Belki de bir daha hiç böyle bir sıcak aile ortamının bir parçası olmayacaktım...Karşımda beni bekleyen gelecekten çok umutsuzdum.Eğer ailem tehlike altında olmuş olmasa,hiç şübhesiz bir çoğunun hayalini kurduğu bu güçleri,hiç düşünmeden elimin tersiyle iterdim.

Akşam yemeğimizi bitirdikten sonra,masanı toplamasında anneme yardım etmiştim.Ve şimdi artık konuşma zamanım geldiği için hep birlikte salona geçip,kanepede kendimize yer seçmiştik.Annemler pürdikkat beni izlerken,ben de konuşmaya nereden başlayacağım konusunda kararsızlık içerisindeydim. Annemlerin sabrsızlığını görünce,uzatmanın bir anlamı olmadığını düşünerek,boğazımı temizleyip,konuşmaya başladım.

"Anne ,baba bir şey öğrendim.Ve sizden ricam,lütfen bunun doğru ve ya yanlış olduğu konusunda bana gerçeği söylemeniz!"

"Evet tatlım,seni dinliyoruz!" dedi annem.
"Ben evlatlık mıyım?!" diye sorumu sordum direkt.